แค้นนี้ต้องชำระ

ณ โรงแรมจินซือ เมืองหวย

ท่าน เสิ่นเหยียนเป่ยมีกำหนดการร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำ ข่าวลือเรื่องคู่ควงของเขากำลังเป็นกระแสให้คนพูดถึงกันไปทั่ว ก่อนที่เขาจะเดินทางมาถึงเสียอีก ทุก ๆ คนต่างรู้เรื่องนี้ ว่ากันว่าหญิงสาวคนนั้นหน้าตางดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์

ท่ามกลางความคาดหวังของทุกคน เมื่องานเลี้ยงได้เริ่มไปสักพัก ประตูห้องจัดเลี้ยงก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง การปรากฎตัวของชายหญิงคู่หนึ่งสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง

ขณะที่ทั้งสองค่อย ๆ เดินเคียงคู่กันเข้ามาในห้องจัดงานเลี้ยง เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ

คนที่เดินเข้ามา เป็นท่านเสิ่นตัวจริงเสียงจริง เขาสวมชุดสูทลายทางสีดำกับรองเท้าหนังสีน้ำตาลเข้ม และข้างกายของเขาก็มีสาวงามนางหนึ่ง

เธอสวมชุดเดรสสีดำยาวเกือบถึงพื้น พร้อมด้วยชุดเครื่องประดับพลอยไพลิน ใบหน้ารูปไข่ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ ความงดงามของเธอเปล่งประกายไปทั่วทั้งห้องจัดเลี้ยง จนไม่มีใครสามารถละสายตาไปจากเธอได้

แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ พวกเขาต่างพากันอ้าปากค้าง พวกเขาเหลือบมองไปทาง ถังยี่ซู เจ้าของงานวันเกิด กับ สีจั้นถิง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายหล่อน โดยไม่ได้ตั้งใจ

แขกเหรื่อหันกลับไปซุบซิบกันเรื่องการปรากฏตัวของหญิงสาวคนนี้ “เมื่อกี้เห็นผู้หญิงคนนั้นไหม ใช่ ซ่งชิงเหอ หรือเปล่า？” แขกคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ใช่แล้วล่ะ เธอคือซ่งชิงเหอแน่ ๆ ！” แขกอีกคนตอบ

“คุณพระช่วย！ หล่อนยังไม่ตายอีกเหรอ？ ทำไมถึงยังไม่ตายล่ะ？ นังฆาตกร！ เธอกล้าดียังไงถึงโผล่หน้ามาที่นี่” แขกอีกคนพูดแทรก

“ว่าแต่ว่า หล่อนทำหน้ามาใหม่รึป่าวนะ？ สวยขึ้นผิดหูผิดตาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“ใครจะไปรู้ล่ะ？ หล่อนเป็น คู่เดทของท่านเสิ่น แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว！”

ทุก ๆ คนต่างเห็นพ้องต้องกันว่า กำลังจะมีเรื่องสนุก ๆ เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

การปรากฏตัวของชิงเหอ ไม่เพียงแต่สร้างความประหลาดใจให้กับแขกทุกคนในงานเลี้ยง แต่ยังทำให้พวกเขาหวาดกลัวอีกด้วย เพราะผู้ชายที่เธออยู่ด้วยคือเหยียนเป่ย คู่แข่งทางธุรกิจของจั้นถิง！

ไม่เพียงแค่นั้น ชิงเหอยังเป็นอดีตภรรยาของจั้นถิง ซีอีโอของจิ่งซิน กรุ๊ป

ทั้งสีจั้นถิงและเสิ่นเหยียนเป่ยต่างเป็นพวกเก็บตัว ไม่ค่อยชอบออกงานสังคม ยิ่งงานแบบนี้พวกเขายิ่งแทบไม่เคยปรากฎตัว แต่ก็สมเหตุสมผลอยู่ที่จั้นถิงมาร่วมงานเลี้ยงนี้ เพราะข่าวลือว่าเขากับยี่ซูกำลังจะหมั้นหมายกันเร็ว ๆ นี้กำลังเป็นประเด็นร้อน แต่เหยียนเป่ยคงไม่ได้มาแค่เพื่อฉลองวันเกิดให้ยี่ซูอย่างเดียวแน่นอน

จั้งถิงเป็นคนที่สามารถทำให้วงการการเงินสั่นสะเทือนได้เพียงแค่ดีดนิ้ว แต่ตอนนี้คู่แข่งของเขากลับมาปรากฏตัวต่อหน้า พร้อมกับอดีตภรรยาของเขาเอง แขกเหรื่อต่างพากันเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่ ใครจะรู้ว่า คืนนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง？

ใบหน้าของชิงเหอยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา เธอเดินเข้าไปหายี่ซูด้วยรองเท้าส้นสูงเจ็ดเซนติเมตรประดับด้วยคริสตัล มือยังคงคล้องแขนของเหยียนเป่ยไว้

ยี่ซูมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ เมื่อหกปีก่อน ยี่ซูได้ทำลายกล่องเสียงของซ่งชิงเหอ จนทำให้เธอพูดไม่ได้

หกปีผ่านไป ตอนนี้ทั้งสองกำลังจะได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง

ยี่ซูประหลาดใจกับการเปลี่ยนไปของชิงเหอ หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอกำแขนพี่จั้นถิงของเธอไว้แน่น มืออีกข้างบีบแก้วไวน์ที่ถือไว้จนเกือบแตกคามือ

ภายใต้สายตาอันสอดรู้สอดเห็นของแขกคนอื่น ๆ เหยียนเป่ยหันไปหยิบไวน์แดงสองแก้วจากพนักงานเสิร์ฟ ก่อนจะยื่นแก้วหนึ่งให้ชิงเหอ และถืออีกแก้วไว้เอง

เหยียนเป่ยเหลือบมองผู้หญิงที่กำลังยิ้มอยู่ข้าง ๆ ก่อนจ้องไปยังใบหน้าอันไร้อารมณ์ของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา เขายิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยปากทักทายจั้นถิงด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง “คุณจั้นถิง ไม่เจอกันนานเลยนะ！ ดูซิใครมากับผม”

แม้ว่าชายทั้งสองเคยมีข้อพิพาทเรื่องธุรกิจ แต่พวกเขาก็ยังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษทุกครั้งที่พบกัน โดยเฉพาะในงานแบบนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ยังทักทายกันอย่างสุภาพ และอีกอย่าง ในโลกธุรกิจแล้ว กำไรเท่านั้นที่คงอยู่ตลอดไป หาใช่ศัตรูไม่

จั้นถิงยังคงทำหน้าเรียบเฉย หลังจากที่ได้ยินคำทักทายของเหยียนเหป่ย ราวกับเขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาไม่แม้แต่จะชายตามองคู่เดทของเหยียนเป่ยด้วยซ้ำ กลับยกเครื่องดื่มในมือของเขามาชนกับเหยียนเป่ย ก่อนจะตอบอย่างเรียบ ๆ ว่า “ก็แค่คนแปลกหน้า”

จั้งถิงเข้ามาในแวดวงธุรกิจมานานหลายปี ทั้งยังขึ้นมาเป็นซีอีโอได้สักพักหนึ่งแล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นบุคคลที่น่าเกรงขามคนหนึ่ง

ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายปีแล้ว แต่ชิงเหอก็ยังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อต้องมายืนต่อหน้าสีจั้นถิงอีกครั้ง ไม่เพียงแค่เขาดูสุขุมมากขึ้น ดวงตาของเขาที่ดูลึกล้ำอยู่แล้ว ยิ่งดูยากที่จะหยั่งถึงขึ้นไปอีก

ผู้คนในเมืองหวยต่างเรียกเหยียนเป่ยว่า “ท่านเสิ่น” เพื่อแสดงความเคารพที่มีต่อเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจเท่ากับคุณจั้นถิงได้ แต่ก็ไม่ได้ห่างชั้นกันนัก

ถ้าเปรียบจั้นถิงเป็นคนเลือดเย็นและเอาแต่ใจตัวเอง เหยียนเป่ยก็คงจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมและเผด็จการ ทั้งสองคนมีความเหมือนกันมากกว่าที่พวกเขาจะยอมรับ

จั้นถิงเปล่งประกายออร่าอันสูงส่งและเข้าถึงได้ยาก ขณะที่เหยียนเป่ยดูมีความอ่อนโยนและสง่างาม

“คนแปลกหน้าเหรอ？” เหยียนเป่ยยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ พลางคิดว่าคำตอบของจั้นถิงช่างน่าขันสิ้นดี ขณะที่เขายิ้ม นัยน์ตาของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมานิด ๆ แต่เขาเลือกไม่พูดอะไรต่อ

เมื่อได้ยินคำตอบของจั้นถิง ใบหน้าของชิงเหอยังคงไว้ด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม มันไม่สำคัญหรอก เพราะเธอรู้ดีว่าจั้นถิงเป็นคนยังไง และอีกไม่นานผู้ชายคนนี้ก็จะต้องตกมาอยู่ในกำมือของเธอ

“ไปเอาของขวัญวันเกิดของผมมาให้คุณยี่ซูสิ” เหยียนเป่ยสั่งคนของเขาที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“ครับ ท่านเสิ่น！”

ไม่นานคนของเหยียนเป่ยก็นำของขวัญมามอบให้ยี่ซู “สุขสันต์วันเกิดครับ คุณยี่ซู”

ยี่ซูเผยรอยยิ้มอันงดงามให้เขา “ของขวัญสวยจัง ขอบคุณท่านเสิ่นมาก ๆ นะคะ”

เหยียนเป่ยพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

ในฐานะเจ้าภาพงานเลี้ยง ยี่ซูยื่นของขวัญให้แม่บ้านที่อยู่ข้างหลัง ก่อนกล่าวทักทายหญิงสาวที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างเขา “กลับมาแล้วเหรอ ชิงเหอ？ หายไปไหนมา？ ทุกคนเป็นห่วงเธอมากเลยนะ！ สบายดีใช่ไหม？”

ชิงเหอยิ้มพลางมองเข้าลึกไปในดวงตาของยี่ซู ริมฝีปากที่บรรจงทาด้วยลิปสติกสีแดงของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะพี่ยี่ซู ฉันสบายดี ฉันแค่ไปพักผ่อนมาเท่านั้นเอง”

น้ำเสียงของเธอฟังดูเรียบ ๆ ปราศจากอารมณ์ ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร

หลังจากได้ยินเธอพูด ยี่ซูก็ตกตะลึงเป็นอย่างมาก ‘เธอพูดได้งั้นเหรอ？’

ในฐานะที่เป็นผู้ดีระดับต้น ๆ ของเมืองหวย ยี่ซูสามารถดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ฉันต้องขอบคุณท่านเสิ่นที่คอยดูแลฉัน ฉันสบายดี” เสียงของชิงเหอช่างดูอ่อนแอ ดวงตาของเธอก็แดงก่ำ เหมือนกับว่าถ้อยคำที่เป็นห่วงเป็นใยของยี่ซูจะทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งไม่น้อย

แต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่แบบนั้นเลย ทั้งสองดูกำลังจะพยายามสานสัมพันธ์ของพวกเธอขึ้นมาใหม่ แต่ก็ดูเป็นความสัมพันธ์ที่ไร้ความจริงใจต่อกัน น้ำเสียงของทั้งคู่ราบเรียบ และพูดเหมือนขอไปที

ยี่ซูพยักหน้า ก่อนหันไปทางจั้นถิง เธอเสนอว่า “พี่จั้นถิงคะ ไหน ๆ ชิงเหอก็มาแล้ว พวกพี่คุยกันหน่อยไหมคะ？”

คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขารีบปฏิเสธอย่างไม่ลังเล นัยน์ตาปรากฏร่องรอยของความรังเกียจ “ไม่”เขากล่าว น้ำเสียงของเขาเย่อหยิ่งและเย็นชาขึ้นไปอีก

ปฏิกิริยาของจั้นถิง ทำให้ยี่ซูอารมณ์ดีขึ้นมาก “ถ้าอย่างนั้น เนื่องจากฉันไม่ได้เจอชิงเหอนานแล้ว มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะเลย พี่จั้นถิง ท่านเสิ่น ขอตัวชิงเหอสักครู่นะคะ”

พอพูดจบเธอก็คว้าข้อมือของชิงเหอไว้ ก่อนเธอจะทันได้ตอบอะไร

เหยียนเป่ยปล่อยมือชิงเหอ พลางพยักหน้าแล้วพูดว่า “ไปเถอะ”

ก่อนจะเดินออกไปกับยี่ซูที่กำลังลากเธออยู่นั้น ชิงเหอหันกลับมามองเหยียนเป่ย ด้วยแววตา ที่มีเลศนัย

เขาโบกมือเป็นเครื่องหมายว่าทุกอย่างโอเค

ชิงเหอหันกลับมา และวิ่งเหยาะ ๆ เพื่อตามยี่ซูให้ทัน “นี่พี่ยี่ซู ส้นรองเท้าฉันสูงเกินไปที่จะวิ่งนะ เดินช้าลงหน่อยได้ไหม？” เธอเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ไม่ได้รับคำตอบกลับมา

หญิงสาวสองคนจากไปแล้ว ทิ้งให้ชายหนุ่มสองคนที่มีความคิดต่างกันอยู่ด้วยกันตามลำพัง มือข้างหนึ่งของจั้นถิงล้วงอยู่ในกระเป๋า ส่วนอีกข้างหมุนแก้วไวน์ไปพลาง ๆ

เหยียนเป่ยหันไปถามเขาว่า “นายคิดว่าไง ชิงเหอเปลี่ยนไปมากเลยใช่ไหม？”

จั้นถิงชำเลืองมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา ก่อนถามขึ้นว่า “คุณเหยียนเป่ยคงจะเบื่อ ๆ สินะ ไม่มีอะไรให้ทำแล้วรึไง？” จั้นถิงไม่คิดว่าพวกเขาจะสนิทกัน ถึงขนาดที่จะมาคุยเรื่องอะไรแบบนี้

“ก็ไม่เชิง” เหยียนเป่ยยื่นแก้วไปชนกับแก้วในมือของอีกฝ่าย “ได้ยินว่านายกำลังจะหมั้นกับคุณยี่ซูเหรอ？”

ไม่นานมานี้ เมืองหวยมีข่าวลือว่าจั้นถิง กับยี่ซูกำลังจะหมั้นกัน การที่สีจั้นถิงมาออกงานเลี้ยงงานนี้ ก็แสดงว่าข่าวลือทำท่าจะเป็นเรื่องจริง

“ใช่ครับ” สีจั้นถิงเห็นว่าโกหกไปก็เปล่าประโยชน์

เหยียนเป่ยพยักหน้า ไม่นานเขาก็พูดขึ้นมาบ้างว่า “บังเอิญจังเลยนะ！ ผมกำลังคิดจะแต่งงานกับชิงเหออยู่พอดี”