โซ่รักเมียชัง

แขกเหรื่อมาเต็ม เจ้าสาวก็แต่งตัวพร้อมแล้ว และอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีก็จะได้ฤกษ์เข้าพิธี แต่เจ้าบ่าวก็ยังไม่โผล่มาในงาน ทำให้คนเป็นแม่กังวลกลัวว่าลูกชายจะหนีงานแต่งงานในครั้งนี้ เพราะงานแต่งงานถูกจัดขึ้นโดยที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่ได้เต็มใจเข้าพิธีด้วยกันทั้งคู่ แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายพึงพอใจให้เกิดงานนี้ขึ้น

“คุณ...ทำไมสงครามยังไม่มาอีก?” นางดึงแขนสามีที่กำลังเดินผ่านเข้ามาคุยพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ลูกอาจจะติดผ่าตัดก็ได้คุณกิ่ง” เจ้าสัวชนะบอกพร้อมกับตบหลังมือภรรยาให้คลายความกังวล

“ให้มันจริงเถอะเจ้าสัว ถ้าสงครามไม่มาจะทำยังไง แขกก็เต็มงาน มีแต่แขกสำคัญทั้งนั้น ถึงเราจะจัดงานแต่งกันแบบส่วนตัวไม่ได้เชิญนักข่าวมาทำข่าว แต่ทุกคนก็ล้วนเป็นคนใหญ่คนโตมีหน้ามีตาในวงสังคมทั้งนั้น และพ่อกับแม่ของหนูแสนก็ใช่ใครอื่นที่ไหน ฉันจะเป็นลมพูดแล้วก็” แล้วนางก็ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากเอนซบไหล่สามีที่ตัวสูงของตนเอง

“คิดมากน่าคุณกิ่ง เดี๋ยวลูกก็มาหรอกน่า สงครามมันอายุไม่น้อยแล้ว มันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร อีกอย่างมันก็รับปากเองว่าจะแต่งงานให้เรา” เจ้าสัวบอกภรรยาพร้อมตวัดแขนอีกข้างตวัดโอบกอดปลอบประโลมใจภรรยาไม่ให้คิดมาก

“ไม่ให้คิดมากได้ยังไง ก็เพราะว่าอายุมากเนี่ยแหละ เราถึงได้บังคับให้ลูกแต่งงานกับหนูแสน” นางเอนตัวผละจากอ้อมแขนของสามีมายืนเอง

“คุณกิ่งก็รู้ ถ้าสงครามพูดอะไรออกมาแล้วจะรับผิดชอบคำพูดของตัวเองเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกันคุณกิ่ง เชื่อเถอะว่าสงครามไม่ทำให้เราขายหน้าแน่นอน” แล้วเจ้าสัวก็โอบประคองภรรยายอดดวงใจตัวเองเข้าไปในงานเพื่อต้อนรับแขกที่มาร่วมงาน

ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในบ้านด้วยชุดสูทสีดำเหมือนที่แต่งไปทำงานทุกวัน บ้านที่ตอนนี้เป็นสถานที่จัดงานแต่งงาน แน่นอนงานมงคลสมรสในวันนี้คืองานของเขาเอง เขารับบทเจ้าบ่าว แม้จะไม่เต็มใจ เมื่อเป็นคำสั่งของพ่อกับแม่ เขาจึงยอม และที่ยอมเพราะเขาจะไม่ยอมให้หุ้นของบริษัททั้งหมดตกไปเป็นของครอบครัวธนโชติแน่นอน เขาไม่เข้าใจ ทำไมพ่อถึงได้ทำพันธะสัญญากับคุณอาสาม เพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันว่าให้ลูกชายและลูกสาวแต่งงานกันเมื่อโตขึ้น หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิดสัญญา หุ้นของบริษัทจะถูกโอนไปเป็นของอีกหนึ่งครอบครัวโดยอัตโนมัติ แน่นอนว่าเขาทำงานหนักขนาดนี้จะยอมให้มันถูกโอนไปให้ใครอื่นงั้นเหรอ ไม่มีทาง และก็รู้ดีว่าเจ้าสาวของเขาในวันนี้ก็คงไม่ต่างจากเขา ยอมจำนนฝืนใจเข้าพิธีกับตน เพราะหุ้นของบริษัทเช่นกัน

สงคราม ส่งบุญธรรม วัย 40 ปีย่าง 41 ปี ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัวชนะกับคุณนายกิ่งเพชร เขามีหลากหลายหน้าที่ในแต่ละวัน ชายหนุ่มเป็นประสาทศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาล และยังเป็นอาจารย์ ซึ่งหน้าที่หลักคือบริหารกิจการอุตสาหกรรมการบินของครอบครัว ใช่...เขามีแค่คนเดียว ทำไมทำงานเยอะมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าหน้าที่ไหน เขาก็ทำได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่องสักงาน ทุกงานที่ผ่านมือของสงครามจะเพอร์เฟคทุกงาน

“สวัสดีครับ”

เขายกมือไหว้แขกผู้ใหญ่ที่ตนรู้จักขณะเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของบ้านที่จัดทำพิธี

“ทำไมมาช้าแบบนี้สงคราม” กิ่งเพชรเดินมาหาลูกชายพร้อมกับถาม

“ผมติดผ่าตัดน่ะครับ พอออกจากห้องผ่าตัด ผมก็รีบเปลี่ยนชุดมาที่บ้านทันที” เขาบอกผู้เป็นแม่

“ไปเปลี่ยนชุดก่อนไหมสงคราม” กิ่งเพชรมองชุดของลูกชาย

“ถ้าเปลี่ยนชุดจะเสียฤกษ์ดีได้นะครับแม่กิ่ง”

สงครามก้มโน้มหน้าลงกระซิบให้คุณแม่ของตัวเองได้ยิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้แขกในงานที่มองมาและส่งยิ้มมาให้ตนเอง ก่อนจะเดินตามแม่ไปนั่งรอเจ้าสาวที่จะมาเข้าพิธีให้เสร็จสมบูรณ์ในครั้งนี้ จะว่าไปเขาเองก็ยังไม่เคยเจอเจ้าสาวสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้เจอหญิงสาวและเจอในพิธีแต่งงาน แน่นอนเขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะหน้าตาเป็นยังไงและอายุเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเขาต้องแต่งรักษาหุ้นของบริษัทตัวเองไว้เท่านั้น เรื่องอื่นช่างมัน!

แสนรัก ธนโชติ หรือแสน สาวน้อยวัย 22 ปี ที่เพิ่งเรียนจบเศรษฐศาสตร์มายังไม่ทันได้รับปริญญาก็ต้องมาเข้าพิธีแต่งงาน ยังไม่ได้เริ่มทำงานตามที่ใฝ่ฝันก็ต้องมาเป็นเจ้าสาวในวันนี้ แน่นอนว่าเธอยังไม่พร้อม แต่เมื่อพ่อกับแม่บอกว่าเจ้าบ่าวคือ ‘สงคราม’ พี่ชายใจดีตอนเด็กที่แบ่งขนมให้ตนทานเมื่อครั้งตอนอายุแปดขวบ เธอก็ยินดีจะเป็นเจ้าสาวในวันนี้ แม้ว่าจะไม่ได้เจอเขานานแล้ว แต่เธอก็จำใบหน้าหล่อของชายหนุ่มได้ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะจำเธอได้รึเปล่า แต่เธอจำได้ไม่เคยลืม และนั่นคือรักแรกและรักเดียวของเธอมาตลอดจนถึงตอนนี้

ร่างเล็กเพรียวระหงเดินเข้ามาในงานพิธีวิวาห์ของตนเองในชุดไทยสีครีม ข้างๆ มีพ่อกับแม่เดินมาด้วย พอเข้ามาถึงในงาน เธอมองไปยังเจ้าบ่าวที่นั่งรอตนเอง เขาทำไมไม่ใส่ชุดไทยเหมือนเธอล่ะ เขาทำไมใส่ชุดสูทสบายๆ แบบนั้น และพอเดินมานั่งลงข้างเจ้าบ่าวที่ไม่แม้แต่จะชายตามองตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่าสงครามนั้นใช้หางตาเหลือบมองใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มของเธอตลอด

‘ก็งั้นๆ’ นายแพทย์หนุ่มพึมพำในใจ เมื่อตอนนี้ได้ฤกษ์ทำพิธีแล้ว ส่วนเรื่องชุดของเขา พ่อกับแม่ของเขาก็ได้อธิบายกับพ่อและแม่เจ้าสาวแทนเขาเพื่อไม่ให้ทั้งสองท่านนึกเคืองโกรธตัวเอง

งานแต่งงานผ่านไปอย่างราบรื่น เจ้าบ่าวมาทันเข้าพิธี ตอนนี้เจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้งสองกำลังนั่งหันหลังให้กันบนเตียงนอนนุ่มหลังจากผู้ใหญ่พากันออกไปจากห้อง แสนรักไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี ส่วนเจ้าบ่าวป้ายแดงอย่างนายแพทย์หนุ่มสงครามก็ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ หน้าเคร่งขรึมเหมือนตอนเข้าพิธีกัน ใบหน้าของเขานิ่งขรึมไร้ความรู้สึกแบบนี้ตลอดเวลา

“ฉันแต่งงานกับเธอเพราะความจำเป็นที่เลี่ยงไม่ได้ หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันพูดแสนรัก” สงครามเอ่ยทำลายความเงียบพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตนเอง

คำพูดของเจ้าบ่าวที่ตอนนี้เลื่อนสถานะมาเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของตนเองทำให้แสนรักต้องหมุนเอี้ยวตัวหันมามองทางต้นเสียงพร้อมขมวดคิ้วเป็นปมสงสัยในคำพูดของชายหนุ่มอย่างใสซื่อ

สีหน้าและหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปมชนกันของหญิงสาวทำให้สงครามเม้มปากแน่น หล่อนกำลังแสร้งทำเป็นใสซื่อในสิ่งที่เขาพูด

“ยังไงคะ?” แสนรักถามสามีตีทะเบียนของตนเองอย่างไม่เข้าใจ และยิ่งสีหน้าของเขาในตอนนี้แสดงความไม่พอใจในตัวเธอออกมาชัดเจน แม้จะเป็นคนอ่อนต่อโลก ไร้เดียงสา แต่เธอก็มองคนออกว่าใครชอบตนและไม่ชอบตน สายตาเย็นชาของสงครามทำให้หัวใจของสาวน้อยหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก ทำไมไม่เหมือนเมื่อครั้งที่ตอนเธอรู้จัก เหมือนไม่ใช่พี่ชายคนนั้น คนตรงหน้าเหมือนกับเป็นคนละคนที่เธอเคยเจอในตอนอายุแปดขวบ