"คืนนั้นผมเป็นของพี่แล้ว คืนนี้พี่เป็นของผมได้ไหม" ภาคต่อรุ่นลูกของพ่อเลี้ยงปรเมศ ลูกชายคนเดียวที่ถูกส่งไปเรียนเมืองนอก เพื่อกลับมาสานต่องานที่ไร่ ความบังเอิญของปฐพีที่ทำให้พบกับพยาบาล เขาขอความช่วยเหลือเพราะจะถูกตามยิงกบาลเพราะดันไปยุ่งกับเมียชาวบ้านโดยที่ไม่รู้มาก่อนว่าคนคุยมีผัว ทว่าได้วนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ครั้นหญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาในไร่ภูมิดิน ทำหน้าที่เป็นพยาบาลส่วนตัวให้พ่อ ความบังเอิญที่ได้เจอ แต่ต่อจากนี้จะเป็นความตั้งใจ
บทที่ 1 ตอนที่ 1เสียท่าให้เมียชาวบ้าน
รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนออกจากไร่ภูมิดินด้วยความเร็วสูงในช่วงเวลา 4 ทุ่ม ซึ่งถือเป็นเวลาค่อนข้างดึก สำหรับพื้นที่บริเวณภูเขาที่รายล้อมไปด้วยผืนป่า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีที่ดินแถบนี้ก็ยังคงความธรรมชาติไว้เหมือนเดิม
แน่นอนว่าเจ้าของรถป้ายแดงที่เพิ่งถอยด้วยเงินสดมูลค่าเกือบสามสิบล้าน เป็นของขวัญในวันรับปริญญาของปฐพี ชายหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบการศึกษาจากแอลเอช้า ทว่าจบช้ากว่าเพื่อนร่วมรุ่นเกือบสี่ปี เหตุผลก็เพราะเกเรอย่างหนักจนคนเป็นแม่อย่างเจ้าขา เมียพ่อเลี้ยงปรเมศขู่จะตัดออกจากกองมรดก เป็นผลให้ถูกส่งตัวไปเรียนต่างประเทศเพราะปฐพีคือความหวังเดียวที่จะเข้ามาช่วยงานในไร่ภูมิดิน ส่วนน้องๆ เจ้าแฝดที่มีอายุห่างจากลูกชายคนโตไม่กี่ปีก็มีร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรง สาเหตุอาจมาจากคนเป็นพ่ออายุมากเกินไป ดังนั้นปฐพีจึงเป็นหัวหลักที่ต้องมาสานต่อธุรกิจของพ่อเลี้ยงปรเมศ
"พี่ออกมาแล้วครับ หนูอยู่ไหน"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามปลายสาย ในวันนี้ปฐพีชายหนุ่มรูปหล่อผิวขาวราวกระดาษที่ถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่อายุจบชั้นมัธยมศึกษาที่หกเพราะชอบแกล้งคนงานในไร่จนปรเมศเอือมระอา
(เปรี้ยวแต่งตัวใกล้เสร็จแล้วค่ะ)
ปฐพีวิดีโอคอลหาผู้หญิงที่เพิ่งพูดคุยกันผ่านแอปพลิชันหาคู่ แน่นอนว่าชายหนุ่มหน้าตาดีแถมโพรไฟล์รวยระดับร้อยล้านลูกชายคนโตเจ้าของไร่ภูมิดินที่ใหญ่อันดับต้นๆ ของเมืองไทย ย่อมมีแต่ผู้หญิงอยากเข้าหาแต่ทว่าปฐพีกลับเลือกที่จะคุยกับผู้หญิงที่ชื่อเปรี้ยว หญิงสาวอายุเพียง 20 ปี เด็กมหาวิทยาลัยดาวคณะที่หนุ่มๆ ต่างหมายปอง ช่วงชิงแข่งกันจีบกับชายคนอื่น พลันนั้นคือผู้ชนะ เปรี้ยวยอมสลัดผู้ชายเข้ามาพัวพันเพื่อคุยกับเขาคนเดียว
“พี่รอใต้คอนโดนะครับ”
(ได้ค่ะ พี่พีจอดฝั่งด้านขวานะคะ ด้านซ้ายเป็นที่จอดรถของคนใหญ่คนโต)
ปฐพีแอบเอะใจอยู่บ้าง คอนโดแห่งนี้มันมีการกำหนดที่จอดรถของบุคคลตามลำดับชั้นหน้าที่การงานด้วยเหรอ อีกทั้งเขาเคยมาที่นี่หลายครั้งก็ไม่เคยได้ยินเปรี้ยวพูดแบบนี้ ทว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะจุดประสงค์การมาหาในครั้งนี้ไม่เชิงคิดถึงแต่เพราะการคว้าดาวมหาวิทยาลัยดังมาครอบครองมันช่างรู้สึกว่าตัวเองแม่งโคตรเจ๋ง
รถหรูขับเข้าจอดตามที่เปรี้ยวบอก ทว่าหญิงสาวกลับใช้เวลานานมากทีเดียวกว่าจะลงมาด้านล่าง ร่างอวบเดินย่องแอบตามต้นเสา ทำให้ปฐพีที่นั่งมองอยู่ในรถเริ่มสงสัยกับพฤติกรรมการเดินที่ไม่เป็นปกติอย่างเช่นทุกครั้งที่มาหา
“พี่รอนานเลย”
ลุกลี้ลุกลนเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
“เปรี้ยวมองหาอะไร"
ชายหนุ่มชำเลืองตามองตามคนอายุน้อย ทว่าก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ สตาร์จเครื่องยนต์เพื่อพาหญิงสาวออกไปดินเนอร์มื้อดึกและคงจะพากันไปนอนในโรงแรมแห่งหนึ่งอย่างเช่นทุกครั้ง
"พี่พี!!"
เปรี้ยวเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจและสะดุ้งตัวราวกับคนทำผิด ครั้นมีรถสปอร์ตขับมาจอดขวางตรงหน้า แสงไฟหน้ารถสาดสูงเข้ากระบอกตาคู่คม พลันนั้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามมองเห็นปฐพีชัดเจน แต่เปรี้ยวกลับก้มต่ำหมอบตัวลงเบาะนั่ง
“มีอะไร ทำไมต้องหลบแบบนั้น”
“พี่พีขับรถออกไป ขับออกไปก่อน”
“ขับไปยังไง รถคันนั้นจอดขว้างอยู่ไ
“ไปสิ!! เปรี้ยวบอกให้ไป”
เธอสั่งให้ปฐพีรีบขับรถ ทว่าก็ไม่อาจขับผ่านไปได้เมื่อถนนใต้คอนโดมันเป็นเลนแบบวันเวย์ ทว่าอีกฝ่ายขับย้อนศรเพื่อมาดัก
“ไปไม่ได้ ขับออกไปก็ชน"
“พี่อยากกินลูกปืนหรือไง"
ได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตากว้าง แม้จะเกเรอยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยเกเรถึงขั้นชกต่อยดวนปืนกับใครเพราะคนเป็นแม่เคยขอไว้ก็ยังยับยั้งชั่งใจที่จะไม่ทำ ทว่าเรื่องผู้หญิงก็ย่อมมีบางตามประสาผู้ชาย
"อย่าบอกนะว่าเป็นผัว"
เปรี้ยวพยักหน้าในเวลาจวนตัวที่ไม่อาจโกหกได้ มีเสี่ยเลี้ยงอยู่แล้วแต่แอบมาคุยกับปฐพี คนฟังขบสันกรามแน่นเหมือนถูกหยาม เขาถูกอีกฝ่ายหลอกว่าโสดมาตลอด
แม่งเอ๊ย!! เสียท่าให้เมียชาวบ้าน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น...
“ที่ผ่านมามีผัวตลอดเหรอ"
“พี่รีบไป เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน"
“โกหกพี่มาตลอดใช่ไหม"
“ไปเร็ว"
ชายฉกรรจ์ฝั่งตรงข้ามเดินเข้ามากระชั้นชิดพร้อมกับปืนกระบอกสีดำ เป็นนาทีที่ปฐพีเข้าเกียร์ถอยหลังและหมุนพวงมาลัย เคลื่อนตัวรถออกไปด้านข้างเป็นฟุตบาทรอบลานจอดรถ หมายความว่าไม่ใช่ถนนสำหรับเดินรถและเป็นพื้นต่างระดับ
ตุบ!!
ล้อแม็กทรงสวยกระทบเข้าขอบฟุตบาท รีบเหยียบคันเร่งเพื่อให้มันพุ่งออกไปยังด้านนอก จากนั้นเอื้อมมือเปิดประตูฝั่งด้านซ้ายแล้งผลักคนด้านข้างลงจากรถอย่างเร่งรีบ หากขืนยังเอาไปด้วยคงโดนผัวเขาตามยิงกบาลเป็นข่าวลงโซเซียลแน่นอน
“พี่พี เปรี้ยวไปด้วย"
“ยังมีหน้ามาขอไปด้วย โกหกพี่ขนาดนี้ยังต้องใจดีอีกเหรอ"
เมื่อผลักร่างอวบลงจากรถแล้วรีบปิดประตูพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง ทว่าดูเหมือนเรื่องจะไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อรถสปอร์ตคันเดิมยังขับตามปฐพีมาติดๆ เหมือนจะเอาเรื่องให้ได้
“แม่งเอ๊ย!!”
มองกระจกส่องหลังก็ยังเห็นรถคันเดิมที่มีชายสองคนนั่งมาด้วยกัน อีกคนเห็นชัดว่าถือปืนเตรียมจะยิงออก ปฐพีขับด้วยความเร็ว ทว่าถนนในเมืองไทยไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไหร่ เขากำลังเสียเปรียบชายฉกรรจ์ที่ตามมา เป็นจังหวะนรกของปฐพีอีกแล้ว เมื่อข้างหน้าคือสัญญาณจราจรและยังเป็นสัญญาณไฟสีแดงอีกด้วย
“เวรแล้วไอ้พี ทำไงดีว่ะเนี่ย แม่รู้เอาตายเลย"
เหงื่อเริ่มแตกในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน ปฐพีไม่มีทางออก มองไปด้านข้างก็เห็นผู้หญิงร่างเล็กเดินกินลูกชิ้นอย่างสบายใจ เวลาตายจวนตัวเข้ามา รีบเปิดประตูลงจากรถในทันที
“ที่รัก คุณยังโกรธผมอีกเหรอ"
“!!”
ผู้ถูกกอดตกใจอย่างหนัก ทว่าก็ร้องไม่ออกเมื่อลูกชิ้นลูกใหญ่คาอยู่ในปาก ทำได้ก็แค่สะบัดตัวพร้อมเสียงอู้อี้ในลำคอ ปฐพีกำลังเล่นละครตบตาชายที่ขับรถไล่ตามหลังจากระเคะระคายว่าเมียเด็กกำลังติดผู้ชายคนใหม่
“อื้อ" มือเล็กตีเปาะแปะเข้าที่แขนของปฐพีให้เขาได้ปล่อยตัว แต่อีกฝ่ายกลับกอดแน่นและกระซิบข้างใบหู
“ช่วยผมหน่อย"
“..." นิ่งชะงักเมื่อผู้ชายแปลกหน้าเอ่ยขอความช่วยเหลือ
“ช่วยแกล้งเป็นแฟนผมที" ปฐพียังทำท่าทางง้องอนแกล้งตบตาชายที่ตามมาและมันก็ได้ผลเมื่อชายสองคนถอยห่างออกไปหลังจากจับตามองมาสักระยะ อาจเป็นเพราะปฐพีหยิบเสื้อสูทสวมใส่ทับตอนลงจากรถเลยทำให้ชายทั้งสองที่ตามมาเกิดความไม่แน่ใจ
แค่กๆ ร่างบางไอโขลกจนลูกชิ้นที่กำลังจะอุดหลอดลมตายพุ่งออกมา อ้าปากได้ก็แหกปากโวยวายในทันที
"โรคจิต ช่วยด้วย!!"
ปฐพียกมือปิดปากคนที่กำลังอ้าไม่ให้ได้ส่งเสียง นอกจากจะโดนลูกปืนผัวแฟนสาวยังจะโดนกระทืบข้อหาเป็นโรคจิตอย่างไม่ตั้งใจ
“เงียบๆ ก่อน ผมอธิบายได้"
...
ร้านก๋วยเตี่ยว
“เรื่องมันก็เป็นแบบที่ผมพูด”
วางแก้วน้ำสแตนเลสลงบนโต๊ะสีแดง หลังจากยกดื่มจนพร่องครั้นคอแห้งอย่างหนักเพราะพยายามอธิบายให้ผู้หญิงตรงหน้าเข้าใจอยู่นานสองนาน
“ถ้าขอความช่วยเหลือดีๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ผมขอโทษ ว่าแต่คุณชื่อ..."
“...”
“งั้นผมแนะนำก่อน ผมปฐพีหรือเรียกพี่เฉยๆ ก็ได้"
“ฉันใบข้าว สั้นๆ ก็คือข้าว”
“ครับ”
แนะนำชื่อกันแล้ว ก็นั่งก้มหน้าซดก๋วยเตี๋ยวของใครของมัน กลายเป็นว่าดินเนอร์มื้อดึกกับดาวมหาวิทยาลัยกลายเป็นหญิงสาวแปลกหน้าที่เขาโผล่เข้าไปกอด พลันสายตาคมแอบมองคนตรงหน้าก็เห็นว่าใบข้าวกำลังโซ้ยก๋วยเตี๋ยวถ้วยที่สองเหมือนคนอดอยากมาก
“ตัวแค่นี้กินจุเหมือนกันนะเนี่ย”
เอ่ยเพียงในใจ มองคนกินแบบเอร็ดอร่อยก็เผลออมยิ้มอย่างลืมตัว ก่อนต่างฝ่ายจะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทางกลายเป็นเพียงคนที่บังเอิญผ่านมารู้จัก
หนังสืออื่นๆ ของ สนิมสร้อย
ข้อมูลเพิ่มเติม