แรงเสน่หาของอดีตภรรยา

ในห้องนอนที่ใหญ่กว้าง มีเสียงโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงที่ประณีต ดังอย่างไม่ยอมหยุด ทำให้ นรีรัตน์ ทวีศักด์สกุล รำคาญจนทนไม่ได้

เธอพยายามคว้าผ้าปูที่นอนที่ทับอยู่ใต้ร่าง ขณะที่เธอตะคอกชายที่อยู่ข้างเธอ “ชยุด คุณ–” ก่อนที่เธอจะพูดจบ ชายคนนั้นก็ทำให้เธอครางด้วยความอิ่มเอม

เธอยังไม่ทันได้พูดจบเลย ผู้ชายคนนั้นก็ทำให้เสียงโทษของเธอกลายเป็นการหายใจหืด ๆ แทน

ร่างของเธออ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งลนไฟ เมื่ออยู่ภายใต้ร่างของเขา

ชายคนนั้นค่อย ๆ เขยิบตัวออกจากร่างของนรีรัตน์ เขาบิดขี้เกียจก่อนยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างโต๊ะ

“ที่รัก เดี๋ยวพี่ลงมาหาจ้ะ “ตัวเองรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วใช่มั้ยจ้ะ” เขาชงักไปชั่วครู่ก่อนผงกศีรษะ “งั้นพี่ขออาบน้ำแต่งตัวก่อนค่อยลงไปนะ รักนะ”

ผู้ชายที่อยู่ข้างเธอสูงชะลูด ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ มัดกล้ามของเขาช่างยั่วยวนและเซ็กซี่ โดยเฉพาะตอนที่เหงื่อไหลลู่ไปตามผิวอันเงางามของเขา ดวงตาของเขานั้นดูแสนจะอบอุ่นและเป็นมิตร เต็มไปด้วยความเสน่ห์และความเอาใจใส่

แต่นรีรัตน์รู้ดีว่า ความรู้สึกนั้นเขาไม่ได้จะมอบให้เธอ

ความอ่อนโยนของเขา มีคนๆ เดียวเท่านั้นที่ได้จับจองเป็นเจ้าของ

เมื่อได้ยินเสียงอันนุ่มนวล เธอถึงกับชะงักไปชั่วขณะ

นรีรัตน์หยิบผ้าห่มที่ร่วงลงบนพื้นขึ้นมาห่อตัวอย่างเย็นชาขณะที่ชยุดก้าวเท้าไปอาบน้ำ

ประตูห้องน้ำเปิดอยู่ และส่งเสียงน้ำ“หัวๆ” ออกมา

เธอกวาดสายตามองไปรอบห้อง ของตกแต่งทุกชิ้นนำเข้ามาจากประเทศ D เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ เป็นของหรูทั้งนั้น

นี่เป็นห้องนอนห้องหนึ่งของวิลล่าตระกูลเกียรติโรจนปรีชา แต่สำหรับนรีรัตน์แล้วมันไม่ต่างไปจากพวกโรงแรมห้าดาวที่เธอเคยพักเลยแม้แต่น้อย

“ลงไปถ่ายรูปให้ผมด้วย” ชยุดเดินออกมาจากห้องน้ำขณะที่เธอมัวแต่เหม่อมองไปรอบ ๆ ห้อง

น้ำเสียงของเขาดูเย็นชา เธอเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่งที่เขาเล่นเสร็จแล้วก็ทิ้งไป

ที่แท้จริงแล้ว เขาเกียจเธอมาก ถึงแม้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่เขากลับไม่มีความรู้สึกใดๆ กับเธอ และไม่เห็นคุณค่าในตัวเธอเลย

เหตุผลเดียวที่ทำให้พวกเขาต้องทนอยู่ด้วยกัน ก็เพื่อทำตามข้อตกลงที่ทั้งสองได้ทำไว้ ทั้งหมดที่เธอต้องทำ คือต้องเข้านอนกับเขาในเวลาที่สั่งไว้ในทุกๆ วัน ข้อตกลงในสัญญาระบุไว้อย่างชัดเจนว่า เธอต้องตั้งครรภ์ภายในปี

หากเธอไม่สามารถให้กำเนิดลูกให้เขาได้ หุ้น AN กรุ๊ปที่เธอถืออยู่ทั้งหมด จะถูกยึดคืนและเธอคงไม่มีตัวเลือกอื่นเสีย นอกจาก ต้องถูกไล่ออกไปจากเมือง A

AN กรุ๊ปเป็นบริษัทชั้นนำบนหน้านิตยสารฟอร์บส์ ที่ทะยานสู่จุดสูงสุดของธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ จนไม่มีบริษัทไหนทัดเทียมได้

ชยุด เกียรติโรจนปรีชา ประธานของบริษัท เป็นตำนานผู้ก่อตั้ง ตอนที่อายุเพียง 17 ปี เขาได้ทำกำไรสุทธิเครือ AN กรุ๊ปได้เป็นสองเท่า ส่งผลให้บริษัททะยานจากอันดับที่ 7 ไปสู่อันดับ 1 ในการจัดอันดับของนิตยสารฟอร์บส์

เขาได้รับฉายาอย่างต่อเนื่องมาเป็นสามจากนิตยสาร《บุคคลตำนานในโลก》ว่า ‘ชายผู้ที่หญิงสาวทั้งโลกอยากจะแต่งงานด้วยมากที่สุด’ เขายังได้รับฉายาอีกว่า ‘ชายผู้เป็นตำนานกล่าวขานไปทั่วโลก’

เมื่อฟังจากน้ำเสียง นรีรัตน์รู้ว่าคนรักของเขาต้องรออยู่ที่ชั้นล่างแล้วเป็นแน่

“ฉันถ่ายรูปไม่ค่อยเก่งนะคะ” เธอตอบอย่างเย็นชา

“ผมบอกให้เธอถ่าย เธอก็ต้องถ่ายจะพูดมากทำไม” เขาจ้องเข็มงไปที่เธอ สายตาของเขาเย็นเฉียบราวกับค่ำคืนอันเหน็บหนาว “ปัญญาของเธอไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยหรือ แค่โทรศัพท์ก็ใช้ไม่เป็นรึไง ถ้าอย่างงั้นตำแหน่งรองประธานบริษัท AN กรุ๊ปก็คงไม่เหมาะกับเธอหรอก”

“นี่คุณ！” ความโมโหเดือดพล่านในใจ เธอกัดฟันกรอดจนเสียงลอดออกมา

ชยุดก้าวเท้าออกห้องไป โดยไม่แม้แต่จะชายตามองไปที่เธอ “อย่าลืมละ คุณมีนัดทานอาหารเย็นที่สวรรค์เพลสคืนนี้ ถ้าไปช้าและทำทุกอย่างพังละก็นะ คุณจะต้องชดใช้เองนะ”

นรีรัตน์กำหมัดของเธอไว้แน่น ขณะที่จ้องร่างของเขาที่ค่อยๆ เลือนหายไป สำหรับเขาแล้วไม่มีใครสำคัญกว่าสุดที่รักของเขา

เธอค่อยๆ คลายมือออกแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว

เพื่อให้ได้หุ้นส่วน เธอต้องอดทนกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น นอกจากนี้ เธอยังคงคาดหวังเรื่องอีกอย่างหนึง จริงๆแล้ว เธอมีแต่เป้าหมายเดียวนี้หรือ ที่แท้จริง ในใจเธอ ยังมีความหวังหนึ่งคอยรออยู่

ดวงตาของเธอเด็มไปด้วยความเศร้าโศก

หลังจากนั้นไม่นาน นรีรัตน์ก็สวมชุดกระโปรงยาวอย่างเรียบๆ ชยุดไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆบนร่างกายของเธอ เว้นเสียแต่ความไม่สบายเล็กน้อยตรงส่วนล่างของเธอ

เขารู้สึกสะอิดสะเอียนทุกครั้งที่ต้องทำ ไม่อยากแตะต้องส่วนอื่น ๆ ของร่างกายเธอเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะสัญญา เขาคงไม่คิดที่จะแตะตัวเธอด้วยซ้ำ

เธอพยายามทนความเจ็บปวดความเมื่อยตรงเอวขณะที่เดินลงไปข้างล่าง

ในห้องโถง ชยุดกำลังถ่ายรูปกับ ปรียาวดี เจริญพรอุดม แฟนสาวที่เขารัก

ปรียาวดีสวมชุดเดรสสีขาวผ่องราวกับหิมะเดือนสิบสอง มันสอดรับกับหุ่นของเธอได้เป็นอย่างดี และยังช่วยเสริมใบหน้าอันสวยสดของเธอยิ่งขึ้นไป

พวกเขาดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก

ทันใดนั้น ชยุดก็เห็นนรีรัตน์กำลังเดินลงบันได

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป “ชักช้าจัง เธออยากได้คอร์สรึไง” เขาตะคอก

นรีรัตน์หายใจเข้าลึก ๆ และระงับความโกรธของเธอ เลือกที่ไม่ได้เสียงของชยุดเลย แต่จริง ๆ แล้วสิ่งที่เธออยากทำมากที่สุด คงเป็นการเดินไปตบหน้าของเขา

ชยุดเคล้าเคลียปรียาวดีลูกพี่ลูกน้องของเธอไว้ในอ้อมอก เธอส่งยิ้มไปที่นรีรัตน์ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “ก็ชยุดรบเร้าจะถ่ายภาพคู่แล้วก็โพสต์ลง วีแชท โมเม้นต์ อะ เขาบอกต้องโพสต์สักรูปในวันเกิดพี่” เธอแกล้งทำเป็นเกรงใจ

นรีรัตน์ไม่สนใจฟังที่เธอพูด เธอเอื้อมมือไปที่ชยุด “ส่งโทรศัพท์มา”

ชยุดโยนโทรศัพท์ให้เธออย่างรำคาญ ก่อนที่จะส่งยิ้มแบบหึงหวงไปที่ปรียาวดี

“ถ้าเธอถ่ายออกมาไม่ได้เรื่องเลย เธอคงต้องเรียนคอร์สที่บ้านสักสองสามวันนะ เพราะที่หลังานนี้จะขาดเธอไม่ได้ เสียงเย็นชา เต็มไปด้วยการขู่แท้ ๆ

ความโกรธผุดขึ้นในใจของนรีรัตน์ แต่บนหน้าเย็นชา

ชยุดเหลือบมองนรีรัตน์ พลางหงุดหงิดที่เธอไม่โต้ตอบ

จากนั้นเขาก็วางมือลงบนต้นขาของปรียาวดี

“ว้าย ชยุด คุณทำอะไรคะ！” ปรียาวดีหยอกล้อ แก้มของนั้นเธอค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ

เธอเอนกายพิงหน้าอกของเขา แต่สายตาของเธอยังคงจ้องมองไปที่นรีรัตน์ นัยน์ตาของเธอเปล่งประกายความยั่วยุ ราวกับเป็นการท้าทายให้นรีรัตน์ปริปากออกมา

ท่าทางของพวกเขาดูมีความสนิทสนมกันมาก

ผ้าเนื้อนุ่มที่โอบรอบร่างของปรียาวดีนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนผ้าไหมเกาะอยู่บนชุดสูทของชยุด

นรีรัตน์ยังคงนิ่งไม่พูดจา เธอยังคงใจเย็นและอดทน ไม่ว่าเธอจะเกลียดชายหญิงคู่นี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอขนาดไหน เธอยังคงทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

ที่เธอต้องการมีเพียงสิ่งเดียว คือให้ทั้งคู่หายไปให้พ้นๆ จากสายตาของเธอ แต่ตอนนี้ เธอคงทำได้แต่ควบคุมอารมณ์ และถ่ายรูปพวกเขาต่อไป

ชยุดเลื้อยมือไปที่ขาและเอวของปรียาวดี มีหลายรูปที่เขาแทบจะโน้วตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ

ปรียาวดีบุ้ยปากพลางยิ้่มอายๆ

นรีรัตน์พยายามเก็บทุกท่วงท่าที่พวกเขาโพสต์ให้ครบ

แม้ว่าชยุดจะโพสท่ายั่วยวนสักแค่ไหน สีหน้าของนรีรัตน์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย “เอามือถือมานี่ ถ้าปรียาวดีไม่สวยละก็ คุณต้องถ่ายใหม่”

นรีรัตน์ส่งโทรศัพท์คืนโดยไม่ลังเล

ปรียาวดีตีแขนของเขาราวกับเด็กเอาแต่ใจ “ตัวเองไม่ไว้ใจหน้าตาของเราหรือ” เธอถาม

ชยุดพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเธอ ราวกับว่าเขาเผชิญกับศัตรูที่น่าเกรงขาม “ล้อเล้นน่า ตัวเอง！ ไม่มีใครสวยเกินไปกว่าตัวเองอีกแล้วบนโลกใบนี้” เขารีบเอ่ยปากชม “ผมแค่กลัวว่าเธอจะไม่สามารถเก็บภาพความสวยของตัวเองได้หมด แค่นั้นเอง”

ปรียาวดียิ้มอย่างเข้าใจง่าย “ตัวเองไม่เชื่อมั่นในความสวยของตระกูลเราเหรอคะ”

เพราะว่านรีรัตน์เป็นลูกพี่ลูกน้องของปรียาวดี หมายความว่าเธอก็ดูดีไม่ต่างกัน แม้ว่าเธอจะไม่ได้ดูดีเหมือนปรียาวดีก็ตาม

ชยุดพยักหน้าทันที

ปรียาวดีนั้นสวยแบบไร้ที่ติ ผิวของเธอทั้งเปล่งประกายและอ่อนนุ่ม ผมสีดำเข้มของเธอยาวลงมาถึงเอว ล้อมกรอบใบหน้ารูปหัวใจและดวงตากลมโต ดวงตาของเธอทำให้รู้สึกน่าเอ็นดูมาก บริสุทธิ์จนไม่มีใครสามารถครอบครองได้

เธอสูง186ซีแอม แต่น้ำหนักมีแค่48.5โลเองและรูปร่างได้สัดส่วน ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็เปรียบเธอเป็นดั่งเทพธิดา

จะถ่ายยังไงเธอก็ออกมาสวยมากอยู่แล้ว ยังไม่ว่าเลยที่นรีรัตน์ได้ถ่ายอย่างเอาใจใส่

ชยุดชำเลืองดูภาพทั้งหมดที่เธอถ่าย ในทุกรูปถ่าย ความสวยของปรียาวดีเปล่งประกายออกมาตอกย้ำความสง่างามของเธอ ดูเหมือนว่าเขาแทบจะไม่พบข้อผิดพลาดใดๆ

ด้วยความโกธรในใจที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ ก็เลยยึดโทรศัพท์กลับมาอย่างรำคาญ “เธอไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้องการเธอแล้ว”

นรีรัตน์หันหลังและกำลังเดินจากไป แต่เขากลับตะโกนเรียกเธอไว้

“เดี๋ยวก่อน” เขาส่งสายตาไปยังที่เธอด้วยความไม่พอใจ “เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” ชุดของเธอสีเหมือนกับปรียาว อย่าใส่สีเดียวกันกับเธอเป็นอันขาด ตอนเธอไปร่วมปาร์ตี้ไวน์ เธออย่าทำให้ปรียาวดีดูต่ำเหมือนเธอ

ใบหน้าของเขาโหดเหี้ยมราวกับจะพรากชีวิตของเธอไปยังไงยังงั้น “ที่จริงผมว่า เธอโยนเสื้อผ้าที่สีเหมือนกับปรียาวดีทิ้งไปให้หมดเลยจะดีกว่านะ เพราะปรียาวดีเป็นหนึ่งในใจผม แม้แต่เธอมีเสื้อผ้าทีมีสีเหมือนปรียาวดี ผมก็ไม่อนุญาติ”

นรีรัตน์โกธรจดเลือดขึ้นหน้า ประมาณชั่วครู่หนึ่ง เธอก็กัดฟันพูดออกมา “ฉันจะทำตามที่คุณสั่งเป็นอย่างดีค่ะ”

เธอแค่ใส่ชุดสีขาวเอง ก็ทำให้ปรียาวดีดูไม่ดีแล้วหรือ ที่จริงแล้ว คือเธอไม่อยากใส่ชุดทีมีสีเหมือนกันกับผู้หญิงแบบนี้ต่างหาก จะเป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะทำให้ปรียาวดีเสียหน้า นรีรัตน์คล้ายมือ

และก้าวไปที่บันได

เมื่อเห็นนรีรัตน์โกธรจัด ปรียาวดีก็แสยะยิ้มที่มุมปาก มีบางอย่างแวบเข้ามาในดวงตาของเธอขณะที่เธอจ้องมองชายที่อยู่ข้างๆ เธอด้วยความรัก

นรีรัตน์ฉีกเสื้อผ้าสีขาวของเธอทั้งหมดจนขาดวิ่น และโยนลงไปที่พื้น

ปรียาวดีชอบผ้าที่มีสีอ่อนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะสีขาว

จากนี้ไป นรีรัตน์คงสะอิดสะเอียนไม่น้อยที่ต้องใส่ชุดสีเดียวกับเธอ

“ตัวเอง ตัวเองได้โพสต์แล้วหรือยังคะ” ปรียาวดีถามพลางเกยคางบนอกของเขา

ในที่สุดชยุดก็รู้สึกตัว เขาก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสให้กับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขา “จะโพสต์ตอนนี้ครับ”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเลือกรูปที่พวกเขาดูดีที่สุด ในภาพนั้น พวกเขาทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุข แขนของพวกเขาโอบรัดซึ่งกันและกัน ราวกับคู่ตุนาหงันก็ไม่ปาน ยิ่งเขาจ้องไปที่รูปมากเท่าไร ความรู้สึกหงุดหงิดปนรำคาญก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณในใจเขาขึ้นมากเท่านั้น เขาโพสต์บน วีแชท โมเม้นต์ ของเขา

แคปชัน：สุขสันต์วันเกิดครับ ที่รัก ผมจะรักคุณตลอดไป！

ทันทีที่เขาโพสต์เสร็จ ผู้คนจำนวนมากก็เข้ามาแสดงความคิดเห็นใต้รูป

มิสเตอร์ ฮี คอมเม้นว่า “คนโสดมาเห็นคงกระอักเลือดตายได้เลย”

มิสเตอร์ ซัน คอมเม้นว่า “นายนี่มัน อวดแฟนเท่ากับฆ่าคนแท้ ๆ เลย ฆ่ากูให้ตายเหอะเพื่อน อย่างน้อยก็ให้เพื่อนโสดๆ คนนี้ได้หายใจหายคอบ้าง！”

ยังมีคอมเม้นชื่นชมอื่นๆ อีกเช่น：“ปรียาวดี หน้าตาเธอดูเปล่งประกายเชียวนะ！ สุขสันต์วันเกิด！ ขอให้อยู่ด้วยกันตลอดไปนะคะ ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน ๆ”

แม้พวกเขารู้ดีว่าชยุดมีภรรยาเป็นตัวเป็นตน แต่หัวใจของเขานั้นมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้น ที่ได้ครอบครอง