เธอต้องการแค่ 'เหตุผล' ที่เขาจากไป ไม่ได้ต้องการเรียกร้องให้ 'เขา' กลับมา ชานนท์ ชายหนุ่มวัย30ปี หนุ่มเพลย์บอยตัวพ่อ ชีวิตของเขาแสนสุขสบาย เที่ยวเตร่ผลาญเงินครอบครัวไปวันๆ จนพ่อส่ายหน้าระอาใจ ทว่าวันหนึ่งเขากลับล้มป่วยอย่างหนักต้องไปรักษาตัวอยู่ต่างประเทศนานครึ่งปี เมื่อกลับมาก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้ตามปกติ ปกติเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองตามประสาลูกคนเดียวอยู่แล้ว พ่อแม่จึงส่งเขาไปพักรักษาตัวที่ไกลหูไกลตา ไกลเสียจนเขานึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เขาป่วย เขาได้เห็นนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนที่เคยชิดใกล้ เขาเผลอคิดไปแล้วว่าโลกนี้คงไม่มีใครรักเขาจริง จนกระทั่ง... ...................... “เตย...เตยไม่เก่งนะ” “หือ?” เขาถอยกลับมาเล็กน้อย สีหน้าแปลกใจ “เรื่องอะไรครับ” “เรื่องนั้น...” “เรื่องไหน?” เขาจนใจกับคำพูดของเธอ “เรื่อง...เรื่องนั้นนั่นแหละ เตยกลัวทำให้พี่นนท์ไม่มีความสุข” พอเห็นอาการเขินอายหน้าแดงลามไปทั้งตัว เขาก็เข้าใจความหมาย “เรื่องนั้น พี่สอนให้ก็ได้”
ชานนท์ ชายหนุ่มวัย30ปี หนุ่มเพลย์บอยตัวพ่อ ชีวิตของเขาแสนสุขสบาย เที่ยวเตร่ผลาญเงินครอบครัวไปวันๆ จนพ่อส่ายหน้าระอาใจ ทว่าวันหนึ่งเขากลับล้มป่วยอย่างหนักต้องไปรักษาตัวอยู่ต่างประเทศนานครึ่งปี เมื่อกลับมาก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้ตามปกติ ปกติเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองตามประสาลูกคนเดียวอยู่แล้ว
ทว่าเมื่อเจ็บป่วยต้องนั่งรถเข็นก็ทำให้เป็นคนหงุดหงิดโมโหร้าย พ่อแม่จึงส่งเขาไปพักรักษาตัวที่ไกลหูไกลตา ไกลเสียจนเขานึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาเสียแล้ว
เพราะตั้งแต่เขาป่วย เขาได้เห็นนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนที่เคยชิดใกล้ เขาเผลอคิดไปแล้วว่าโลกนี้คงไม่มีใครรักเขาจริง
จนกระทั่ง...
ณิชาหญิงสาววัยยี่สิบปี หน้าตาน่ารักสดใสตามวัย หญิงสาวในชุดนักศึกษาปั่นจักรยานเข้ามาในบ้านหลังน้อยแล้วก็อดมองไปที่บ้านหลังงามที่ไม่ไกลนัก บ้านต่างจังหวัดที่ดินติดกัน รั้วเป็นเพียงรั้วเตี้ยๆ ปลูกพืชผักกินได้ตามแนวรั้ว ปกติที่บ้านหลังนั้นเธอจะเห็นป้าสมใจกับลุงอาทรอยู่ดูแลบ้าน แต่วันนี้รู้สึกจะเห็นมีรถเก๋งคันใหญ่จอดอยู่และผู้คนแปลกหน้าวิ่งวุ่นในบริเวณบ้านหลังนั้น
“บ้านโน้นเค้ามีอะไรกันคะแม่”
ณิชาถามผู้เป็นแม่แล้วเข็นจักรยานไปจอดไว้ใต้ถุนบ้าน บ้านของเธอกับแม่เป็นบ้านไม้สองชั้น เดิมทีเป็นบ้านใต้ถุนสูงแบบชนบท แต่เมื่อหกหรือเจ็ดปีก่อน พ่อต่อเติมด้านล่างให้กลายเป็นห้องนั่งเล่นเล็กๆ และมีมุมให้ลูกสาวได้เอกเขนกอ่านหนังสือสบายๆ
“อ้อ เจ้าของบ้านเค้ามาพักผ่อนละมั้ง”
“เจ้าของบ้าน? ลุงอาทรกับป้าสมใจไม่ใช่เจ้าของบ้านหรือคะแม่”
“เปล่าจ๊ะ เป็นคนดูแลบ้าน”
“เตยก็เข้าใจมาตลอดว่าลุงกับป้าเป็นเจ้าของบ้าน”
หญิงสาวยักไหล่ แล้วเดินเข้าไปช่วยแม่ที่กำลังยกกระจาดพริกที่ตากแดดไว้ลงมา พ่อของณิชาหรือใบเตยประกอบอาชีพรับเหมาก่อสร้าง ช่วงนี้พ่อได้งานสร้างอาคารเรียนโรงเรียนเล็กแห่งหนึ่ง อยู่อีกอำเภอ จึงไม่ค่อยได้กลับบ้านนัก ซึ่งหญิงสาวกับแม่ก็ชิน ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านปลูกผักแปลงเล็กๆ เลี้ยงไก่ และดูแลนาข้าวที่มีอยู่10ไร่ แต่ไม่ได้ลงมือทำเองทั้งหมด จ้างญาติมาช่วย ทว่าทั้งสามชีวิตก็อยู่อย่างสมถะมีความสุขดี
ปีนี้ณิชาเรียนปีสี่แล้ว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเรียนจบ จะได้มีงานทำ มีรายได้ช่วยเหลือครอบครัวบ้าง ใขณะที่เพื่อนๆ รุ่นเดียวเลือกที่จะเช่าหอพักอยู่ใกล้วิทยาลัย แต่เธอกลับชอบที่จะเดินทางไปกลับมากกว่า และไม่เห็นเป็นความลำบากแต่อย่างใด แค่ฝากจักรยานไว้ที่ร้านขายของชำหน้าหมู่บ้าน นั่งรถสองแถวชั่วโมงนิดๆ ก็เข้าเมืองถึงหน้าวิทยาลัยพอดี
แต่ถ้าวันไหนที่ติดเรียนเลิกช้า หรือเป็นวันเสาร์ที่มีถนนคนเดิน ณิชาจะค้างกับข้าวหอม เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ข้าวหอมมีบ้านอยู่ในเมือง ใกล้มหาวิทยาลัย ทั้งสองสาวชอบทำของแฮนด์เมดไปขายถนนคนเดินวันเสาร์-อาทิตย์
“อีกสามเดือนเตยก็เรียนจบแล้วนะแม่ แม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยทำงานหนักอีกแล้วนะจ๊ะ”
“แม่ทำงานหนักที่ไหน สบายจะตายไป”
แม่ยิ้มให้ลูกสาว นอกจากเป็นแม่บ้านและดูแลสวนแล้ว แม่ยังชอบเย็บปักถักร้อยด้วย นั้นทำให้สองแม่ลูกชอบทำงานฝีมือแล้วคนลูกก็เป็นริเริ่มเอาออกไปขาย
“ไม่เอา เตยอยากให้แม่อยู่บ้านสบายๆ ไม่ต้องทำงานอะไรเลย”
“แม่ไม่ทำอะไรเลยก็กลายเป็นคนป่วยนะซิ” คนเป็นแม่หัวเราะ แล้วก็ทำหน้าแบบเพิ่งนึกออกมาได้
“มีอะไรจ๊ะแม่”
“ข้างบ้านเรานะ มีคนป่วยมาพักรักษาตัวนะลูก ยังไงลูกดูแลหมาๆ แมวๆ ของเราอย่าให้ไปรบกวนคุณเขาล่ะ”
“คงยากนะจ๊ะแม่” ณิชาเบ้ปาก ปรายตามองบรรดาสมุนที่พ่อของเธอเก็บมาเลี้ยง แต่ตัวได้มาจากที่ทำงานก่อสร้างทั้งนั้น “แต่ละตัวก็เหลือเกิน”
“เอาน่าลูก บ้านอยู่ใกล้กันแค่นี้”
“ใกล้ที่ไหนจ๊ะแม่ โน้น” ลูกสาวทำปากยื่นปากยาว “เห็นหลังคาไกลๆโน้นเลย”
“เอ๊ะ ลูกคนนี้” แม่ตีแขนดังเพี้ยะ
บทที่ 1 เพื่อนบ้าน ( )
25/02/2022
บทที่ 2 คนข้างบ้าน
25/02/2022
บทที่ 3 ใครจะรู้
25/02/2022
บทที่ 4 ซนเป็นลิง
25/02/2022
บทที่ 5 เจ้าของบ้าน
25/02/2022
บทที่ 6 ผู้ชายบ้านโน้น
25/02/2022
บทที่ 7 เธออายุเท่าไหร่กัน
25/02/2022
บทที่ 8 ใครเด็กน้อย!
25/02/2022
บทที่ 9 อย่าเถียง
25/02/2022
บทที่ 10 ต้องกลับมาเดินได้แน่นอน
25/02/2022
บทที่ 11 ก็บอกให้เรียกพี่นนท์ไง
26/02/2022
บทที่ 12 อยากรู้อะไรก็ถาม
26/02/2022
บทที่ 13 สภาพอย่างผมนี่นะ
26/02/2022
บทที่ 14 ขี้อายแบบนี้เมื่อไหร่จะได้มีเมีย
26/02/2022
บทที่ 15 แบบนี้ต้องรีบรุกนะครับ
26/02/2022
บทที่ 16 ขอโทษนะ
26/02/2022
บทที่ 17 นึกว่าแฟนหวงไม่ให้ไปขายของ
26/02/2022
บทที่ 18 เป็นของเขาเพียงคนเดียว
26/02/2022
บทที่ 19 ช่วยยืนนิ่งๆสักเดี๋ยวได้ไหม
26/02/2022
บทที่ 20 เพื่อนบ้าน
26/02/2022
บทที่ 21 ช้าหรือเร็วยังไงก็ต้องกลับ
26/02/2022
บทที่ 22 สามปีต่อมา
26/02/2022
บทที่ 23 เปลี่ยนไป
26/02/2022
บทที่ 24 หญิงสาวในวัยยี่สิบสาม
26/02/2022
บทที่ 25 กลายเป็นแม่ค้าเต็มตัว
26/02/2022
บทที่ 26 อดทน ไม่ย่อท้อ
26/02/2022
บทที่ 27 ทำไมเขามองเธออย่างชิงชังขนาดนั้น
26/02/2022
บทที่ 28 รับจ้างไปทั่วค่ะ
26/02/2022
บทที่ 29 ไม่รู้ว่าจะทำสีหน้ายังไงดี
26/02/2022
บทที่ 30 ไม่คิดถึงเด็กข้างบ้านเหรอ
26/02/2022
บทที่ 31 ขโมยจูบแรก
26/02/2022
บทที่ 32 เขาอยากกอดเธอ
26/02/2022
บทที่ 33 เขาได้แต่นึกก่นด่าตัวเอง
26/02/2022
บทที่ 34 ตามข่าวพี่ด้วยเหรอ
26/02/2022
บทที่ 35 แสร้งทำเป็นว่าลืมทั้งที่จำได้ดี
26/02/2022
บทที่ 36 ถ้ารักจริง
26/02/2022
บทที่ 37 นั้นคือความรู้สึกจากใจ
26/02/2022
บทที่ 38 อยากให้เรื่องของเราเป็นเรื่องจริง
26/02/2022
บทที่ 39 เพื่อนรัก
26/02/2022
บทที่ 40 มีคนที่อยากให้รู้จัก
26/02/2022
หนังสืออื่นๆ ของ เพลงมีนา
ข้อมูลเพิ่มเติม