������������������������������������������������

ปลูกขวัญนั่งพักบนเก้าอี้หรูตรงมุมแจกันใบใหญ่หลังจากทำความสะอาดโถงทางเดินยาวจนเลยขึ้นไปสู่บันไดทรงโค้งราวสีทอง ซึ่งมีโคมไประย้าสวยงามห้อยอยู่ คฤหาสน์หลังใหญ่โตนี้เป็นทรงต่างประเทศ โคมไฟก็ชื่อเรียกยากเธอจำไม่ได้ แม้เธอเคยได้ยินแม่พูดก็ตาม สาวน้อยยกมือเช็ดเหงื่อ สักพักมือถือในกระโปรงสีฟ้าแม่บ้านสั่นไหวสาวน้อยอายุสิบแปดสะดุ้ง

หรือว่าเป็นเขา!

ไม่มีใครโทรหาหรอก เธอไม่มีเพื่อน เบอร์เธอมีเพียงเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ สาวน้อยมองมือถือเห็นเป็นเจ้าของคฤหาสน์จริงก็มือสั่น เรียกหาเราทำไมกันนะ เขาดูน่าเกรงขามในสายตาเธอ แม้มีใบหน้าหล่อเหลายังกับหนุ่มมาเฟียในหนังสือนิยายที่ชอบอ่านและบทบรรยายที่นักเขียนบอกก็ตาม แต่เห็นกี่ครั้งก็ทำหัวใจสั่นชอบกล

เสียงยังดังไม่หยุดปลูกขวัญกระวนกระวายคิดไปว่าเขาจะขับไล่เธอออกจากบ้าน คิดไปต่างๆ นาๆ นึกได้ไม่ใช่เวลาให้คิดก็ลุกขึ้นเดินขึ้นบันไดสะอาดหรูหราช้าๆ ด้วยความหวาดหวั่น

สายตาไม่กล้ามองบอดี้การ์ดตัวโตๆ ที่ยืนอยู่หลายคนเกือบทุกมุมภายในบ้านหลังใหญ่

การ์ดหน้าห้องไม่มองหน้าเธอเคาะประตูรายงานเจ้านายถึงการมา ปลูกขวัญเดินเข้าห้องช้าๆ ภายในห้องทำงานหรูของ นทีธัชช์ อเล็กซิส ปราการกิจ หนุ่มลูกครึ่งผสมหลายเชื้อชาติเจ้าของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มีสาขาทั่วโลก และยังเป็นผู้บริหารคนหนึ่งของสายการบินชื่อดังที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษทางมารดากว่าสี่รุ่น ปลูกขวัญรู้เพียงแค่นั้น ซึ่งแค่นั้นก็ทำเธอเกรงกลัว เกรงใจเขามากมาย

เด็กผู้หญิงต่ำต้อยอย่างเธอไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าได้มาเห็น มาอยู่ในบ้านที่มีห้องสวยงามแบบนี้ ห้องทำงานชายหนุ่มมันกว้างขว้างตกแต่งอย่างเป็นระเบียบเรียบแต่หรู มีเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น

ส่วนนทีธัชช์ที่คนในบ้านเรียกว่าคุณอเล็กเป็นส่วนใหญ่ชายหนุ่มไม่ยี่หระกับการมาของคนที่เรียกหานัก แต่จำเป็นต้องคุย เพราะตนนั้นไม่คิดจะมาเสียเวลาอยู่ที่คฤหาสน์ขนาดเล็กที่เมืองไทยนานนัก ตอนนี้กิจการที่นี่น้องสาวดูแลอยู่ แต่คราวนี้เพื่อความต้องการของคนที่รักทำให้เขาก้าวขาออกจากเมืองไทยไม่ได้เสียที

“จะทิ้งน้องให้ปวดหัวคนเดียวอีกนานแค่ไหน น้องอยู่คอนโดนะไม่ค่อยกลับไปที่นั่น พี่กลับมาจัดการซะที” ปลายหมอกหรือซาร่าตัดพ้อจนเขาทนนิ่งดูดายไม่ได้ต้องบินด่วยมาเมืองไทย

ทว่ามาถึงก็เจอเรื่องไม่คาดคิด พินัยกรรมบ้าบอเขาไม่มีวันยอมรับ ป๋าต้องการให้เขาแต่งงานกับเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ป๋านะป๋าคิดว่าเขานิยมเลี้ยงต้อยกินเด็กหรือไง มันน่าเบื่อแบบนี้ไม่รู้หรือไง ชายหนุ่มหน้าคมแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งมองเมืองกรุงเทพฯ ที่มาน้อยครั้ง นานครั้งจะกลับมาเยี่ยมน้องสาว แต่น้องสาวตัวดีไม่ได้อยู่ให้เห็นหน้ามากนัก อย่างครั้งนี้พอตนมาถึงปลายหมอกก็บินไปญี่ปุ่นทันที

“ซาร่าใช่เจ้าสาวที่ไหน ทำไมต้องอยู่” น้องสาวว่าแค่นั้นนทีธัชช์ก็ไม่คิดถามเรื่องใดอีก

ยามพลบค่ำผ่านหน้าต่างกว้างที่เปิดรับสายลมร้อนอบอ้าวทิวทัศน์ที่ดูห่างไกลมากเพราะเนื้อที่ของคฤหาสน์ที่ป๋าก่อสร้างเพิ่มเติมทิ้งไว้นั้นช่างกว้างขว้างและร่มรื่นด้วยต้นไม้มากจนเกินไป ไฟสว่างจากยอดตึกใหญ่ๆ ของเมืองจึงกลายเป็นเพียงดวงดาวเล็กๆ ไม่เด่นชัดนัก

“ขวัญมาแล้วค่ะ” เสียงใสๆ ทำให้เลิกมองทิวทัศน์ จำใจหันมาหา ร่างเล็กๆ ป้อมๆ… เตี้ยที่สุดเท่าที่เคยเห็น หล่อนกำลังยืนตัวตรง อเล็กซิสคิ้วย่นเข้าหากันมองหล่อนเขม็ง นี่ล่ะตัวปัญหาของเขา!

“คุณ…นทีธัชช์ อเล็กซิส”

“คิดหรือยังจะเอายังไง จะเอาอะไร จะอยู่อีกกี่วัน”

ชายหนุ่มปล่อยคำถามรัวๆ ปลูกขวัญที่คิดไม่ตกกับชีวิตตกใจถึงกับก้มหน้า คิดไว้แล้วต้องเป็นเรื่องนี้ แต่จะตอบอย่างไรดี สาวน้อยสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ กำลังจะตอบก็โดนต่อว่าเสียก่อนสาวน้อยก็ใจแป้ว