“พี่ธันวา...” ดารัณเรียกเหมือนละเมอ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เขามายังไง เธอฝันไปใช่ไหม? ธันวาประคองใบหน้าที่เขรอะไปด้วยคราบน้ำตาแล้วประทับริมฝีปากของตนกับริมฝีปากนุ่มสั่นระริกอย่างรวดเร็วและรุนแรง มันไม่ใช่จูบปลอบขวัญแต่มันเป็นจูบลงลงทัณฑ์ หญิงสาวรู้สึกว่ามันเป็นจูบลงโทษ ไม่อยากคิดต่อเลยว่าถ้าผู้ชายแสนอบอุ่นอย่างเขาโกรธจัดขึ้นมาจะร้ายกาจเพียงใด เอ๊ะ! แล้วเขาจะมาโกรธเธอทำไมกันเล่า ในเมื่อเธอไม่ไดทำอะไรผิดเสียหน่อย รู้สึกเจ็บเมื่อเขาขบเม้มริมฝีปากเธออย่างรุนแรงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน เขาแทบดูดกลืนวิญญาณของเธอไปพร้อมกับมอบจูบเร่าร้อนและหนักหน่วงจนเธอแทบขาดอากาศหายใจ “เด็กโง่! ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงนักนะ” น้ำเสียงเข้มดุคนตัวเล็กด้วยความโมโห หมอหนุ่มอย่าง “ธันวา” จำใจต้องแต่งงานกับ “ดารัณ” ผู้หญิงที่คุณแม่ของเขาวางแผนจับเขาให้แต่งงานกับผู้หญิงที่แม่เลือก เขาไม่เคยนึกเลยว่าเด็กผู้หญิงที่เคยเจอเมื่อ 9 ปีก่อน คนที่เขาเคยวิ่งหนี วันนี้จะกลายเป็นสาวสวยและหวานฉ่ำจนเขาต้องวางแผนลักพาตัวภรรยาตัวเอง!.
ฝนหลงฤดูกระหน่ำลงอย่างหนักรถจี๊ปคันเก่าที่ว่าเก๋าก็ยังติดหล่มยากจะดึงดันให้หลุดพ้น ชายหนุ่มกระโดดลงจากรถลงมาช่วยชาวบ้านเข็นรถขึ้นจากหล่ม
“คุณหมอไม่ต้องลงมาหรอกครับ” ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงดังแข่งกับเสียงฝน
“ไม่ช่วยได้ไง ต้องช่วยซิ” หมอหนุ่มหัวเราะพลางเช็ดน้ำฝนที่สาดเข้าหน้า “ลุงไปหาไม้มาหนุนล้อก่อน เราช่วยเข็นกันสองสามแรงจะได้ออกจากหล่มได้เสียที”
“คุณหมอเลยต้องมาลำบากเพราะพวกเราเลย” ชายวัยกลางคนพึมพำแล้วไปหาไม้แถวๆ นั้นมาหนุนใต้ล้อรถเพื่อให้รถหลุดจากหล่ม
“โธ่! ลำบากอะไรกัน”
ชายหนุ่มออกแรงดันรถ เขาตะโกนบอกให้เด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่หลังพวงมาลัยเหยียบคันเร่งเต็มที แต่รถก็ขยับขึ้นไปนิดก่อนจะไหลลงมาที่เก่าซ้ำยังดีดโคลนใส่คนที่อยู่ท้ายรถจนเนื้อตัวมอมแมมไปหมด
ท้องฟ้ามืดมิดมีเพียงแสบแลบแปลบปลาบจากสายฟ้า ชายหนุ่มเม้มปากเน้นอย่างครุ่นคิด เขาออกมาตรวจคนไข้ที่อยู่ไกลจากโรงพยาบาลหลายสิบกิโลเมตร แต่ขากลับติดพายุฝนจนเริ่มค่ำมืดก็ยังไปได้ไม่ถึงครึ่งทาง รถจี๊ปคันเก่าก็ดันมาติดหล่มเสียอีก เห็นท่าว่าคืนนี้อาจจะได้ตากฝนอยู่แถวนี้จนถึงรุ่งเช้าเป็นแน่ ขณะที่เขากำลังคิดหาทางออก แสงไฟวาบก็ส่องมาทางเขาจนต้องยกมือขึ้นป้องแสงที่แยงตา
“ไอ้หมอ! ไอ้หมอธันวา!”
หมอหนุ่มเจ้าของชื่อเพ่งสายตาหลังแว่นตาจ้องมองไปผู้มาใหม่ ชายหนุ่มร่างใหญ่ในชุดเสื้อกันฝนเนื้อหนาสีเขียวทหารเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นมามาข้างหน้า ธันวาหรือหมอธันวาจับมือเพื่อนที่ที่ช่วยดึงเขาขึ้นจากโคลน เพื่อนตบไหล่สองสามทีแล้วหันไปสั่งลูกน้องที่ตามมาให้ช่วยกันลากรถจี๊ปขึ้น
“หมอเอากระเป๋ามาแล้วไปกับเราก่อน” พิชญะสั่งเพื่อน “เราเอารถมาสองคัน เดี๋ยวให้ลูกน้องจัดการลากรถหมอกลับไปเอง”
“ได้ๆ”
ธันวาเอื้อมมือไปหยิบเป้ส่วนตัวกับกระเป๋าเครื่องมือเดินตามหลังเพื่อนมาที่รถรถโฟร์วิลล์ที่มีสติกเกอร์ ‘ไร่ฉายฉาน’ ติดอยู่ประตูรถ โชคดีที่เขาออกตรวจเพียงลำพัง ถ้าวันนี้มีพยาบาลติดตามมาด้วยคงลำบากไม่น้อย ธันวาก้าวขึ้นนั่งแล้ว พิชญะก็ส่งผ้าขนหนูผืนกำลังดีให้ซับหน้าก่อนจะพารถเคลื่อนออกไป
“โชคดีที่นายผ่านมาทางนี้พอดี” ธันวาถอดแว่นตาออกแล้วเช็ดหน้าที่เปื้อนน้ำฝน เขามองแว่นตาในมือมีโคลนเลอะติดแว่นของเขาด้วย
“ไม่ได้บังเอิญผ่านมาแต่ตั้งใจมาเลยล่ะ” พิชญะหัวเราะและบังคับรถฝ่าสายฝนด้วยความชำนาญ
“อ้าว! ยังไงกันละ?” ธันวามองเพื่อนแล้วขมวดคิ้ว “ที่บ้านมีใครไม่สบายหรือเปล่า คุณรินหรือลูกชายของนายป่วยเหรอ”
พิชญะแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง “คนที่บ้านเราปกติดีทุกคน แต่คนที่บ้านนายนั้นแหละมีปัญหาแน่ๆ”
“ตกลงมันอะไรกัน นี่เรางงไปหมดแล้ว”
“ไม่ได้กลับบ้านกี่เดือนแล้วล่ะ” พิชญะถามยิ้มๆ “บ้านที่กรุงเทพฯนะ”
ธันวาโคลงศีรษะไปมา เขากำลังจะบอกว่าไม่กี่เดือนนี่เอง แต่พอนับนิ้วในใจก็กว่าครึ่งปีแล้วกระมั้ง เอ...หรือจะนานกว่านั้นแล้วนะ แต่คงไม่ถึงปีแน่ๆ เอ๋? หรือจะครบปีแล้วละนี่?
“แม่นายโทรมาตามให้กลับบ้าน”
“มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า?” คุณหมอหนุ่มเริ่มเป็นกังวล จริงๆ แม่ของเขามักจะโทรศัพท์พูดคุยกันบ่อยๆ เขาจึงไม่รู้สึกห่างเหินคนที่บ้านนัก เพียงแต่ค่เขามีบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากกลับบ้านก็เท่านั้น
“อันนี้ไม่รู้นะ” พิชญะยักไหล่ “แต่คงเป็นกังวลที่ติดต่อนายไม่ได้เสียที ก็พอดีเมียเราเห็นฝนลงหนักกลัวนายจะออกจากหมู่บ้านหลังเขาไม่ได้ เราก็เลยต้องรับรถมารับนายไง”
“อ่อ! นี่คำสั่งเมีย” ธันวาหัวเราะออกมาบ้าง เพื่อนซี้ของเขาแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้วและตอนนี้ก็มีลูกชายตัวน้อยน่ารักวัยไม่ถึงขวบดีนัก “ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วงเพื่อน”
“ทำเป็นหัวเราะไป มีเมียเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เอง”
ธันวาส่ายหน้าไปมานี่เขาก็เพิ่งอกหักทั้งที่ไม่ได้บอกรักก็เพราะไอ้คุณเพื่อนซี้นี้นะ แต่ในเมื่อผู้หญิงไม่ได้รักเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ รอยยิ้มจางไปเมื่อนึกถึงเรื่องที่บ้าน เขาก็แอบถอนหายใจหนักๆ ไม่ได้กลับบ้านร่วมปีคงทำให้แม่ไม่ค่อยพอใจนัก การที่เขามาทำงานเป็นแพทย์ชนบทอย่างนี้แม่ก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยอยู่แล้ว แม้จะเข้าใจดีว่าแม่อยากให้เขากลับไปทำงานอยู่ใกล้ๆ แม่มีหุ้นในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและหวังใจให้เขาทำงานที่นั้น แต่หัวใจเขาปฏิเสธการทำงานในเมืองหลวง แม่เรียกว่าเขาเป็นพวกกินอุดมการณ์ เกือบสิบปีแล้วที่เขาทำงานอย่างนี้ทำให้เขากลับบ้านแทบนับครั้งได้เพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงบ่นว่าของแม่
แต่ถ้าแม่โทรมาตามให้กลับบ้านนี่คงไม่ธรรมดาแน่ๆ จริงๆ งานที่นี่เขาก็วางระบบทุกอย่างไว้ดีแล้ว แล้วตลอดหลายปีมานี่เขาแทบไม่เคยลาหยุดเลย ถ้าจะลากลับบ้านสักอาทิตย์สองอาทิตย์คงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็กลับไปให้แม่บ่นว่าจะได้สบายใจก็แล้ว.
บทที่ 1 บทนำ
03/11/2022
บทที่ 2 ไม่คิดจะเป็นดารานางแบบเต็มตัวบ้างหรือคะ
03/11/2022
บทที่ 3 ปกป้องจังนะ
03/11/2022
บทที่ 4 มาเล่นซ่อนแอบคนเดียวแบบนี้ไม่ดีนะครับ
03/11/2022
บทที่ 5 หมอธันวา
03/11/2022
บทที่ 6 คู่หมั้น
03/11/2022
บทที่ 7 เราเลิกกันเถอะ
03/11/2022
บทที่ 8 พี่ธันจะหย่ากับมิ้นต์ก็ได้ค่ะ
03/11/2022
บทที่ 9 ขี้โกงนะคะ
03/11/2022
บทที่ 10 จัดงานเล็กๆ
03/11/2022
บทที่ 11 งานแต่งงานจัดขึ้นแบบเรียบและง่ายที่สุด
03/11/2022
บทที่ 12 ให้ผมช่วยอะไรไหม
03/11/2022
บทที่ 13 วางแผนฮันนีมูนหรือยังล่ะ
03/11/2022
บทที่ 14 แทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลย
03/11/2022
บทที่ 15 ทำตัวเหมือนไม่เคยมีเธอในชีวิต
03/11/2022
บทที่ 16 ดื้อเงียบ
04/11/2022
บทที่ 17 ให้มิ้นต์ช่วยนะคะ
04/11/2022
บทที่ 18 ผมให้เป็นของขวัญ
04/11/2022
บทที่ 19 แล้วเป็นไง หนีไม่พ้นละสิ
04/11/2022
บทที่ 20 แล้วจะชวนผู้ชายออกเดทยังไงละ
04/11/2022
บทที่ 21 เราไม่รู้จักกัน ทำไมถึงแกล้งฉันแบบนี้
05/11/2022
บทที่ 22 ตอนนั้นเธออายุเท่าไหร่กัน
05/11/2022
บทที่ 23 หมายถึงอะไรคะ
05/11/2022
บทที่ 24 ไม่ได้แก้ตัวแทนคนเป็นสามี
05/11/2022
บทที่ 25 เธอก็ไม่กล้าถามว่าเขาไปไหนมา
05/11/2022
บทที่ 26 นี่เธอกำลังตกหลุมรักสามีตัวเองอยู่นะเนี้ย
05/11/2022
บทที่ 27 ปลายลิ้นตวัดเลียคราบนมที่เปื้อนเปรอะ
06/11/2022
บทที่ 28 ไม่รู้จะยิ้มหรือหัวเราะกับโชคชะตา
06/11/2022
บทที่ 29 น่าสนใจ
06/11/2022
บทที่ 30 ลืมหายใจไปชั่วขณะ
06/11/2022
บทที่ 31 แฟน
06/11/2022
บทที่ 32 กลับบ้านเดี๋ยวนี้
06/11/2022
บทที่ 33 ยิ้ม! พี่ธันวาของเธอยิ้มให้เธอแล้ว!
06/11/2022
บทที่ 34 พี่ธันมีใครหรือเปล่าคะ
06/11/2022
บทที่ 35 อาหารเช้า
06/11/2022
บทที่ 36 ยังไม่ถึงไหนหรอกนะ
06/11/2022
บทที่ 37 นึกแล้วว่าเป็นคุณ
06/11/2022
บทที่ 38 นั่นมันคุณสมบัติของผมเลยล่ะ
06/11/2022
บทที่ 39 คิดจะปีนต้นงิ้วเหรอ
06/11/2022
บทที่ 40 แววตาปลาบปลื้ม
06/11/2022
หนังสืออื่นๆ ของ เพลงมีนา
ข้อมูลเพิ่มเติม