ทาสเสน่หาชีคจอมเถื่อน

ที่นี่คือจังหวัดเชียงราย... เป็นหนึ่งในหลายสิบจังหวัดที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นหล่อนไม่เคยเยือนมาก่อน และครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีโอกาสได้เหยียบลงบนพื้นดินของจังหวัดที่อยู่เหนือสุดแห่งสยามแห่งนี้

‘ดินแดนแห่งขุนเขา’ กำลังต้อนรับการมาเยือนของสาวน้อยแห่งเหมือนกรุงเช่นหล่อน

มิริน อนันตกาล หรือน้องหนู สาวสวยใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง หญิงสาวได้รับคำสั่งเสียสุดท้ายจากคุณย่าเพ็ญศรี อนันตกาลคุณย่าแท้ๆ ที่พึ่งถึงแก่กรรมไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนให้เดินทางมาที่นี่...

ไร่ชาอีเมอร์สัน

ลมหายใจอ่อนล้าถูกผ่อนออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีแดงธรรมชาติแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่หวานไม่แพ้ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุณย่าเพ็ญศรีคือคนที่มีพระคุณอุปการะเลี้ยงดูหล่อนมาตั้งแต่แบเบาะ หลังจากที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางน้ำตั้งแต่หล่อนเกิดได้เพียงห้าเดือน ดังนั้นความต้องการสุดท้ายของท่าน หล่อนจะต้องทำให้สำเร็จ ท่านจะได้ไปสู่สุคติ จะได้ไม่ต้องมีห่วงเพราะหล่อนอีก

แต่ถึงแม้จะพยายามเข้มแข็ง กระนั้นหยาดน้ำตาก็อดที่จะเอ่อซึมออกมาไม่ได้ ความสูญเสียทำให้หล่อนต้องพลัดพรากจากผู้มีพระคุณอันเป็นที่รัก ต้องพลัดพรากจากคนที่รักหล่อนมากที่สุด และที่สำคัญหล่อนยังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณเลย ท่านก็มาด่วนจากไปเสียก่อน

มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งด้วยความโศกเศร้าที่ไม่อาจจะลบเลือนได้ ใบหน้างดงามแหงนขึ้นมองท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าด้วยความอาลัยรัก

‘น้องหนู... ไปหาเจ้าของไร่อีเมอร์สัน และมอบจดหมายของย่าให้กับเขา น้องหนูของย่าต้องทำให้ได้นะ จำเอาไว้’

คำสั่งเสียของผู้มีพระคุณล้นบ่าทำให้หล่อนต้องเดินทางเกือบพันกิโลเมตร เพื่อมาที่นี่... ที่ที่เต็มไปด้วยขุนเขาและความเขียวขจีจากไร่ชาหลายร้อยไร่

‘ไร่ชาอีเมอร์สัน’

ป้ายไม้ที่ทางเข้าของไร่ชากว้างใหญ่เขียนบอกเอาไว้ ซึ่งมันก็ทำให้หล่อนรู้ว่าลุงขับรถสองรับจ้างคนที่ขับมาส่งไม่ได้หลอกลวง เพราะในที่สุดหล่อนก็เดินทางมาถึงที่หมายจนได้

มือเล็กข้างซ้ายยกขึ้นป้ายเม็ดเหงื่อจากหน้าผากมนและตามไรผม ในขณะที่มืออีกข้างก็กระชับกระเป๋าเดินทางใบหย่อมให้แน่นขึ้น สองเท้าก้าวเดินไปตามทางกว้างที่โรยด้วยหินเม็ดสีเทาอมดำอย่างระมัดระวัง ในใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนหวั่นเกรง

เส้นทางตรงหน้ากว่าจะถึงตัวคฤหาสน์ไม้หลังงามค่อนข้างจะไกลพอสมควร เห็นได้จากเม็ดเหงื่อที่ไหลย้อนลงมาจากไรผมจนเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้าง แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความพยายามของหล่อน เมื่อในที่สุดคฤหาสน์หลังงามก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

อีกนิดเดียว...

มิรินบอกตัวเองเบาๆ ในอกอย่างดีใจ

กี่เพียงแค่ไม่ถึงสองร้อยเมตร หล่อนก็จะได้พบกับเจ้าของไร่ชาอีเมอร์สัน คนที่คุณย่าต้องการให้หล่อนเดินทางมาพบ