นิยาย ทะลุ มิติ จีน จบแล้ว อ่านฟรี

ปรียานุชหมุนซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกบานโต เธอสวมชุดเดรส กระโปรงสั้นอัดจีบเหนือเข่า สม็อกหลัง เนื้อผ้าสีชมพูสดใส ผมยาวเป็นลอนคลื่นมัดรวบไว้ด้านหลัง ทำให้เธอดูราวกับสาวน้อยอายุ 17 ทั้งๆ ที่อายุ 22 ปีแล้ว

หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่มก่อนออกไปข้างนอกกับมารดาบุญธรรม แต่กลับเจอใครคนหนึ่งยืนอยู่หน้าตู้เย็น เขาหันมามองเธอ เธอก็มองเขา

ตาต่อตาประสานกัน…

โอ้โห เขาหล่อใช่ย่อยเลยล่ะ คิ้วเข้ม ผิวขาว ตาคม ขนตายาว ปากแดง น่าจะไปเป็นดาราหรือนายแบบได้เลย อันที่จริงเขาก็ถูกสเปคเธออยู่หรอกนะ

เสียอย่างเดียว…เขายังเรียนไม่จบ

เห็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นชุดนักเรียนมัธยมปลาย ชายเสื้อพ้นออกมานอกขอบกางเกง มีชื่อสีน้ำเงินปักที่อกว่า ‘รเมศ ประสิทธิ์โยธิน’

คงเป็นเพื่อนของภาคภูมิล่ะมั้ง เห็นว่าวันนี้จะพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้าน แต่เพิ่งจะรู้แฮะว่าน้องชายต่างสายเลือดของเธอมีเพื่อนหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ด้วย

“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้เธอ ดวงตาคมพราวระยับ “เป็นพี่สาวของไอ้ภูมิใช่ไหม”

หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ เพื่อขับไล่ความคิดวุ่นวายออกจากสมอง

“ใช่จ้ะ มาทำรายงานกันเหรอ”

“ครับ” เขาขยับถอยออกมา ในขณะที่เธอเดินไปเปิดตู้เย็น ก้มหาขวดน้ำ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าสายตาคมกริบจ้องมองเธอจากทางด้านหลัง แล้วหยุดนิ่งอยู่ที่สะโพกกลมมน และขาอ่อนขาวสวย

เธอหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาแล้วดื่ม จากนั้นเก็บเข้าที่เดิม หันขวับกลับมาอีกทีก็ชนเข้ากับแผงอกกว้างของเด็กหนุ่ม ม.ปลาย

“อุ๊ย ! ”

แขนแข็งแรงกอดรัดเอวเธอไว้โดยอัตโนมัติ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ก่อนที่ริมฝีปากสีแดงสวยจะยกยิ้ม

“ไม่ระวังเลยนะครับพี่”

ให้ตายสิ ทำไมเธอต้องหัวใจเต้นแรงด้วย เขายังเด็กอยู่นะ อายุเพิ่งจะ 17 หรือไม่ก็ 18 เองมั้ง

รีบผลักเขาออก ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ” จากนั้นก็เดินแกมวิ่งออกจากห้องครัวไป ถึงห้องโถงเห็นภาคภูมินั่งล้อมวงกับเพื่อนๆ อีกสี่ห้าคน สีหน้าเคร่งเครียด

“อ้าวพี่เปรี้ยว จะไปแล้วเหรอ เห็นคุณแม่ออกไปรอที่รถแล้วนะ”

“อืม จะไปแล้ว จะเอาอะไรหรือเปล่า ขากลับจะแวะซื้อให้”

“ไม่ล่ะครับ คืนนี้เพื่อนๆ ของผมจะค้างคืนกันที่นี่นะ”

“นอนห้องภูมิเหรอ”

“ครับ นอนรวมกันหมดนี่แหละ งานยังเหลืออีกเยอะ”