icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
4.9
ความคิดเห็น
93.4K
ชม
29
บท

ความบังเอิญทำให้เธอเหงา และความเศร้าทำให้เธอพลีกายยั่วยวนเด็กหนุ่ม ม.ปลาย ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวทำให้เธอตั้งครรภ์ สถานการณ์กดดันหลายอย่างทำให้เธออุ้มท้องหนีไปอยู่ที่อื่น 7 ปีผ่านไป เธอได้พบเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มอ่อนเดียงสาอีกต่อไป ทว่าเป็นผู้ชายเต็มตัวที่มีความแค้นฝังอยู่ในหัว โทษทัณฑ์ที่เธอเปิดซิงเขาแล้วหนีไป คือเธอต้องอยู่กับเขาตราบจนนิรันดร์ !

บทที่ 1 1

ปรียานุชหมุนซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกบานโต เธอสวมชุดเดรส กระโปรงสั้นอัดจีบเหนือเข่า สม็อกหลัง เนื้อผ้าสีชมพูสดใส ผมยาวเป็นลอนคลื่นมัดรวบไว้ด้านหลัง ทำให้เธอดูราวกับสาวน้อยอายุ 17 ทั้งๆ ที่อายุ 22 ปีแล้ว

หลังจากแต่งตัวเสร็จก็เข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่มก่อนออกไปข้างนอกกับมารดาบุญธรรม แต่กลับเจอใครคนหนึ่งยืนอยู่หน้าตู้เย็น เขาหันมามองเธอ เธอก็มองเขา

ตาต่อตาประสานกัน…

โอ้โห เขาหล่อใช่ย่อยเลยล่ะ คิ้วเข้ม ผิวขาว ตาคม ขนตายาว ปากแดง น่าจะไปเป็นดาราหรือนายแบบได้เลย อันที่จริงเขาก็ถูกสเปคเธออยู่หรอกนะ

เสียอย่างเดียว…เขายังเรียนไม่จบ

เห็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นชุดนักเรียนมัธยมปลาย ชายเสื้อพ้นออกมานอกขอบกางเกง มีชื่อสีน้ำเงินปักที่อกว่า ‘รเมศ ประสิทธิ์โยธิน’

คงเป็นเพื่อนของภาคภูมิล่ะมั้ง เห็นว่าวันนี้จะพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้าน แต่เพิ่งจะรู้แฮะว่าน้องชายต่างสายเลือดของเธอมีเพื่อนหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ด้วย

“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้เธอ ดวงตาคมพราวระยับ “เป็นพี่สาวของไอ้ภูมิใช่ไหม”

หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ เพื่อขับไล่ความคิดวุ่นวายออกจากสมอง

“ใช่จ้ะ มาทำรายงานกันเหรอ”

“ครับ” เขาขยับถอยออกมา ในขณะที่เธอเดินไปเปิดตู้เย็น ก้มหาขวดน้ำ ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าสายตาคมกริบจ้องมองเธอจากทางด้านหลัง แล้วหยุดนิ่งอยู่ที่สะโพกกลมมน และขาอ่อนขาวสวย

เธอหยิบขวดน้ำมาเปิดฝาแล้วดื่ม จากนั้นเก็บเข้าที่เดิม หันขวับกลับมาอีกทีก็ชนเข้ากับแผงอกกว้างของเด็กหนุ่ม ม.ปลาย

“อุ๊ย ! ”

แขนแข็งแรงกอดรัดเอวเธอไว้โดยอัตโนมัติ ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ ก่อนที่ริมฝีปากสีแดงสวยจะยกยิ้ม

“ไม่ระวังเลยนะครับพี่”

ให้ตายสิ ทำไมเธอต้องหัวใจเต้นแรงด้วย เขายังเด็กอยู่นะ อายุเพิ่งจะ 17 หรือไม่ก็ 18 เองมั้ง

รีบผลักเขาออก ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ” จากนั้นก็เดินแกมวิ่งออกจากห้องครัวไป ถึงห้องโถงเห็นภาคภูมินั่งล้อมวงกับเพื่อนๆ อีกสี่ห้าคน สีหน้าเคร่งเครียด

“อ้าวพี่เปรี้ยว จะไปแล้วเหรอ เห็นคุณแม่ออกไปรอที่รถแล้วนะ”

“อืม จะไปแล้ว จะเอาอะไรหรือเปล่า ขากลับจะแวะซื้อให้”

“ไม่ล่ะครับ คืนนี้เพื่อนๆ ของผมจะค้างคืนกันที่นี่นะ”

“นอนห้องภูมิเหรอ”

“ครับ นอนรวมกันหมดนี่แหละ งานยังเหลืออีกเยอะ”

“ตั้งใจทำเข้าล่ะ” หญิงสาวยิ้มให้ ก่อนจะออกจากบ้านไป วารินทร์สตาร์ทเครื่องรถยนต์คันกลางเก่ากลางใหม่รออยู่ก่อนแล้ว เธอรีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

“ขอโทษนะคะที่เปรี้ยวมาช้า”

“จะไปเจอว่าที่เจ้าบ่าวก็ต้องแต่งตัวนานหน่อยเป็นธรรมดา แม่เข้าใจ”

คำว่า ‘ว่าที่เจ้าบ่าว’ ทำให้เธอใจหาย ในวันนี้วารินทร์ซึ่งเป็นแม่บุญธรรมจะพาเธอไปรู้จักกับดนัย ลูกชายของเพื่อนสนิท เพื่อจะได้แต่งงานกันในอนาคต

แน่นอนว่าเธอไม่ชอบให้คลุมถุงชนเลยสักนิด แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ตั้งแต่เล็กจนโต เธอต้องอยู่ในกรอบที่วารินทร์ขีดให้ ไม่มีสิทธิ์ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองปรารถนา

เธอเป็นเด็กกำพร้าที่สมชัยรับมาเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม สมชัยรักเธอมาก ต่างจากวารินทร์ แม้จะไม่ได้ใจร้ายกับเธอ แต่ก็ห่างเหินไม่ค่อยให้ความสนใจเธอสักเท่าไหร่นัก ทว่าช่างโชคร้ายนัก สมชัยประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อ 10 ปีก่อน

ยังดีที่วารินทร์ไม่คิดทิ้งขว้าง ยังส่งเสียเธอเรียนจนจบระดับชั้นปวส. ถึงจะไม่เคยให้อ้อมกอดและความอบอุ่น แต่ก็ทำหน้าที่แม่บุญธรรมที่ดีในระดับหนึ่ง

จนตอนนี้เธอได้ทำงานเป็นพนักงานบัญชีอยู่บริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง ชีวิตเรียบง่าย ได้เงินเดือนมาก็ให้วารินทร์ครึ่งหนึ่ง ไว้ใช้ส่วนตัวครึ่งหนึ่ง

เธอมีน้องชายวัย 17 ปี อยู่ชั้น ม.6 ชื่อภาคภูมิ เป็นลูกที่แท้จริงของสมชัยกับวารินทร์ เด็กหนุ่มไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับเธอเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่เคยกลั่นแกล้งให้เธอต้องเจ็บช้ำอะไร

เธอคิดว่าจะเก็บเงินสักก้อนแล้วแยกไปอยู่ที่อื่น แต่ยังไม่ทันจะได้เก็บเงินด้วยซ้ำ วารินทร์ก็บอกว่าเธอจะต้องแต่งงานกับดนัย...ผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้า

วันนี้ต้องไปดูตัวกันเป็นครั้งแรก นอกจากจะไม่ตื่นเต้นแล้ว เธอยังเบื่อหน่ายอีกต่างหาก แต่ไม่กล้าขัดใจวารินทร์

พอมาถึงร้านอาหารชื่อดัง เธอก็ได้เจอดนัย ซึ่งเป็นคู่หมาย กับ ดรุณี ซึ่งเป็นแม่ของดนัย นั่งรออยู่ก่อนแล้ว บนโต๊ะมีอาหารดีๆ หลายอย่าง แต่เธอไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ดรุณี ก่อนทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ส่วนดนัยก็ยกมือไหว้วารินทร์แล้วกวาดตามองเธอทั้งตัวด้วย แววตาประหลาด ทำให้เธอไม่ค่อยพอใจนัก

“นี่น่ะเหรอคุณแม่ คนที่ผมต้องแต่งงานด้วย”

“ใช่จ้ะ”

ดนัยเบ้ปาก “หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอก แต่นมเล็กไป ผมชอบ ไซส์ 38 หรือไม่ต่ำกว่า 36”

หญิงสาวหน้าแดงแปร๊ด ไม่ใช่เขินนะ แต่โกรธ “ถึงคุณดนัยจะฟันเหยิน หน้าสั้น ตัวเตี้ย ดั้งหัก ไม่ใช่สเปค แต่ดิฉันก็รับได้ค่ะ”

คราวนี้ชายหนุ่มตาวาวเลยทีเดียวที่โดนจี้ปมด้อยตัวเอง

“ถ้าแต่งงานกัน ผมจะให้เงินไปทำนม นมเล็กๆ แบบนี้ไม่ชอบ”

“ฐานะคุณดี มีเงินเยอะ เราก็ไปทำทั้งคู่เลยล่ะกันค่ะ ดิฉันทำนม คุณทำหน้า”

“เอ้าๆ ทะเลาะกันเสียแล้ว เพิ่งเจอกันไม่ทันไรเอง” วารินทร์รีบปรามก่อนที่จะบานปลายไปมากกว่านี้

ตลอดระยะเวลาที่นั่งรับประทานอาหารด้วยกัน ดนัยมักแขวะเธอทุกครั้งที่มีโอกาส เหมือนถือไพ่เหนือกว่า อะไรก็ไม่แย่เท่าสายตาที่มองเหมือนเธอเป็นปลิงที่จ้องจะไปสูบเขา

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ อักษรสีทอง

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ