ของขวัญจากคืนที่(ไร้)รัก

เสียงทุบประตูดังปึงปังทำให้ปภาวีงัวเงียตื่นนอน...เธอง่วงมาก...วันนี้เป็นวันที่เธอง่วงที่สุดจนต้องแอบมาหลับอยู่ที่ห้องรับแขก เธอยึดโซฟาตัวนุ่มเป็นที่นอน...เสียงเพลงที่ดังแว่วเข้าหูไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับเธอเลย

จนกระทั่ง...มีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง มือใหญ่คว้าตัวเธอยกขึ้นอุ้ม และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอลืมตาตื่น เตรียมจะส่งเสียงกรีดร้องอยู่แล้ว หากว่าคนผู้นั้นจะไม่ใช่คนคุ้นเคย

“คุณนัธ...” หญิงสาวพึมพำในลำคอ สะลึมสะลือ แต่รู้สึกได้ว่าโดนเขาโยนลงบนเตียงกว้าง ที่นอนยุบยวบนุ่มนิ่ม ทำให้เธอไม่เจ็บ แต่กลับตระหนกแทนเมื่อร่างสูงตามมาคร่อมทับ

“คุณนัธ...” เป็นอีกครั้งที่เธอพึมพำเรียกชื่อเขา ในใจไหววูบ เมื่อโดนเขาจูบริมฝีปาก...ปากเรียวเผยอค้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ ส่งผลให้เขาสอดลิ้นเข้ามารุกรานในโพรงปากของเธอได้สะดวก

“อื้อ...” เธอดิ้น พยายามเบือนหน้าหนี สัญชาตญาณบอกเธอว่ามีบางสิ่งผิดปกติ...

ผู้ชายเย็นชาที่แทบจะไม่เคยเหลียวแลเธอเลยสักครั้ง มาวันนี้กลับจูบเธอ ราวกับว่ารักเธอมาก...ไม่สิ ไม่ใช่รัก แต่เป็นความใคร่ต่างหากล่ะ

เธอได้กลิ่นเหล้าจากริมฝีปากของเขา รสขมแต่ซาบซ่านฉุดดึงเธอให้ดำดิ่งสู่อารมณ์ราคะที่เขาเป็นคนจุดขึ้น

ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง จากที่ขัดขืนในตอนแรกก็กลายเป็นว่าตัวอ่อนเหมือนขี้ผึ้งโดนไฟลน

เมื่อเขาถอนจูบแล้ว เธอก็ห้ามเสียงสั่น “มะ ไม่ ไม่ได้นะคะคุณนัธ วันนี้เป็นวันหมั้นของคุณนะ ไม่ได้...”

ดวงตาคู่คมหรี่มองเธอ ไม่สนใจคำเตือนนั้นสักนิด ซ้ำยังถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเธอ เผยร่างงามเย้ายวนเปลือยเปล่า เธอพยายามยกมือขึ้นปิดทรวงอก หนีบขา ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย แต่เขาก็ยังจับขาเธอให้แยกออกกว้าง ดึงมือเธอออกจากเต้าอวบที่อะร้าอร่ามคู่นั้น

ลมหายใจของเขาแรงขึ้น สันกรามบดเข้าหากันแน่น ถอดเสื้อสูทขาวออก พร้อมปลดเข็มขัดรูดซิบกางเกงลง...เผยให้เห็นอวัยวะความเป็นชายที่พร้อมใช้งาน

เหมือนลมหายใจของปภาวีจะสะดุดลงไปครู่หนึ่ง เธอหน้าแดงไม่ต่างจากกุ้งเผา รีบถดกายจะหนี แต่เขาตามยึดยื้อทาบทับจนเธอหมดทางรอด เรี่ยวแรงของเขามหาศาล ต่างจากเธอที่อ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง อาจเป็นเพราะความรักที่มีต่อเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ประกอบกับวันนี้รู้สึกงัวเงียเหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ทำให้เธอไม่มีแรงจะขัดขืน

หรือว่านี่จะเป็นความฝัน...ใช่แล้ว ต้องเป็นฝันแน่ๆ

เพราะในโลกความเป็นจริง ไม่มีทางที่นัธวัฒน์จะชายตาแลเธอแน่

แค่ในฝันก็พอ...

เธอปล่อยกายเพลิดเตลิดไปกับสัมผัสเล้าโลมชวนวาบหวาม อกใจไหวระทึกเมื่อริมฝีปากหยักได้รูปจาบจ้วงล่วงเกินปลายยอดถันสลับไปมาทั้งสองเต้า

เธอกระสันซ่านเสียว สูดปาก บิดกายเร่า นิ้วกลางแข็งแรงของเขาสอดเข้าไปใจกลางกลางบุปผา สอดเข้าไปครึ่งข้อนิ้ว เธอนิ่วหน้าเล็กน้อย ในขณะที่เขารู้สึกได้ถึงแรงดูดที่ปลายนิ้ว...มันเร่งเร้าเย้ายวนให้เขาเผด็จศึกครอบครองเธอซะเดี๋ยวนั้น

เนื้อตัวของเขาร้อนผ่าว พอๆ กับเธอ แม้ว่าในตอนนี้จะเป็นฤดูหนาว เขาดึงนิ้วออก จับสองขาเธอแยกให้กว้างสุดแล้วแทรกกายรวมเป็นหนึ่ง

“โอ๊ย ! ” หญิงสาวเบิกตาโพลง อาการง่วงงุนหายวับ เมื่อความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่องกุหลาบ...ราวกับข้างในนั้นจะฉีกออกจากกัน มันเป็นความเจ็บที่ทำให้เธอรับรู้ได้ว่า...สิ่งที่เกิดไม่ใช่ฝัน แต่ทว่าเป็นความจริง

จะผลักไสตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว เขาเริ่มขยับจังหวะเร่งเร้า ดันแก่นกายเข้าๆ ออกๆ ในตัวเธอ

ความเจ็บในตอนนี้หายไปกว่าครึ่ง ความเสียวมาแทนที่ เธอเด้งกายแอ่นสะโพกเข้ารับ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นห้อง สองเต้าอวบกระเด้งกระดอน เขาหอบหายใจถี่ๆ เร่งความเร็วถี่รัวที่ทำเอาเธอแทบขาดหายใจ

เสียงครางกระเส่า มาพร้อมกับเนื้อตัวที่สั่นไหวตามแรงกระแทกกระทั้น

นัธทวัฒน์ขบกรามแน่น ร่างสูงกระตุกเกร็งเมื่อปลดปล่อยหยดน้ำอุ่นๆ เข้าไปในร่องหลืบของเธอ

เขาแช่ตัวตนค้างไว้เช่นนั้นพักหนึ่ง ก่อนจะถอดถอนออก รูดซิบกางเกง แล้วทิ้งตัวลงนอน ทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ

ปภาวีดีดตัวลุกนั่งด้วยเนื้อตัวสั่นเทา มองชายร่างสูงที่ในตอนนี้หลับไปแล้ว เธอควานหาเสื้อผ้ามาสวม ทว่าเพิ่งใส่ได้แค่ชุดชั้นใน ประตูก็เปิดออก เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ มองผู้ที่ก้าวเข้ามาด้วยสายตาตื่นตระหนก แต่พอรู้ว่าใครเข้ามา เธอก็เริ่มผ่อนคลายความตึงเครียดลง

“พ่อ !”

“หึหึ” ธริศยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเธอที่อยู่บนเตียงเดียวกับนัธทวัฒน์ เธอเบิกตาโพลง รีบร้องเสียงดัง

“พ่อ ! พ่อถ่ายรูปทำไมน่ะ”

“เก็บหลักฐานไง”

“ทำไมคะ จะเอารูปพวกนั้นไปทำไม”

“จะเอาไปทำไมเดี๋ยวแกก็รู้เองนั่นแหละ ใส่เสื้อผ้าแล้วรอในนี้ล่ะ” ชายวัยกลางคนสั่ง แล้วก็ออกจากห้องไป ปภาวีรีบสวมเสื้อผ้าต่อ ในใจวุ่นวายสับสน...แววตาของพ่อที่เธอได้เห็นเมื่อครู่นี้ทำให้เธอไม่สบายใจเอาเสียเลย จากที่โล่งใจว่าคนที่เข้ามาเห็นคือพ่อ อย่างน้อยพ่อคงอยู่ข้างเธอ ปกป้องเธอได้ แต่ตอนนี้เธอไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่าพ่อจะยอมอยู่เฉยๆ

เธอต้องหว่านล้อมพ่อให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ...ใช่แล้ว พ่อต้องเห็นใจเธอแน่ๆ เพราะเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อ

มือเรียวเย็นเฉียบยกกุมขมับ พลางถอนหายใจยืดยาว...

พ่อแม่ของเธอเป็นคนรับใช้ของบ้านภูษิตพิพัธน์...แม่เป็นแม่ครัว มีหน้าที่ทำอาหาร ส่วนพ่อเป็นคนขับรถประจำตระกูล ตั้งแต่จำความได้ เธอก็อาศัยอยู่ที่เรือนเล็กซึ่งเป็นที่พักสำหรับคนรับใช้ที่ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากเจ้านายให้มาอาศัยค้างคืนได้ ...เรือนน้อยที่อยู่ท่ามกลางต้นลีลาวดีที่ออกดาวสีขาวสะพรั่ง เธอใช้ชีวิตมีความสุขตามอัตภาพ จนกระทั่งเริ่มแตกเนื้อสาว เธอก็หลงรักลูกชายของเจ้านายพ่อแม่...เขาชื่อนัธทวัฒน์ อายุมากกว่าเธอ 6 ปี

เธอเจียมตัวมาตลอดว่าไม่คู่ควรกับเขาและไม่ควรคิดไปไกลจนเกินเลย เพราะจะมีเพียงเธอเท่านั้นที่ต้องเจ็บปวด

เธอตั้งใจเรียนจนจบ ม.6 แม่ก็เสียชีวิตไป พ่อไม่สามารถส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัยได้ เธอเลยเลือกเรียน ปวส. จบการศึกษามาในวัย 20 ปี เธอได้งานทำเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดที่บริษัทแห่งหนึ่ง

แม้จะมีงานทำแล้ว แต่เธอก็ยังคงอาศัยอยู่กับพ่อที่เรือนคนรับใช้...ไม่อยากอยู่ห่างจากนัธทวัฒน์ แม้ว่านานๆ จะได้เห็นหน้าเขาชัดๆ สักครั้งก็ตาม ซ้ำเธอยังไม่เคยอยู่ในสายตาเขา เธอก็ไม่เป็นไร...

เธอตั้งปณิธานไว้ว่า...เขาแต่งงานเมื่อไหร่ เธอจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น เพราะคงทำใจลำบากหากต้องเห็นเขาอยู่เคียงข้างผู้หญิงคนอื่น

เวลาผ่านไปจนเธออายุ 23 ปี ส่วนเขาอายุ 29ปี วันที่เธอเสียใจสุดก็มาถึง เมื่อนัธทวัฒน์หมั้นหมายกับเจษิตา...สาวสวยผมสีคาราเมล ทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะทางสังคม เหมาะสมกับเขาทุกอย่าง วันนี้เป็นวันที่จัดพิธีหมั้นของเขาและเจษิตา เธอตั้งใจจะอยู่ช่วยงานเขาให้เต็มที่ แล้ววันพรุ่งนี้จะขนของไปหาห้องเช่าที่อื่นอยู่

เธอจะเลิกอยู่ในโลกความฝัน แล้วมาสู่ความเป็นจริงเสียที...เธอจะตั้งใจทำงาน เก็บเงิน แล้วฝังการแอบรักข้างเดียวนี้ไปกับความทรงจำ

ในวันพรุ่งนี้เธอจะมีชีวิตใหม่...