พ่ายรักคุณสามี

คุณนายยอมหย่าแล้ว

Calv Momose

หลังจากแต่งงานกันมาสามปี เวินเหลี่ยงก็ยังไม่เคยได้ความรักจากฟู่เจิ้งแต่อย่างใดเลย เมื่อรักแรกของเขากลับมา สิ่งที่รอเธออยู่คือหนังสือการหย่า "ถ้าฉันมีลูก คุณยังเลือกหย่าไหม?" เธออยากจับโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ แต่แล้วมีแต่คำตอบที่เย็นชาว่า "ใช่" เวินเหลี่ยงหลับตาและเลือกที่จะปล่อยมือ ...ต่อมาเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความสิ้นหวังและลงนามในข้อตกลงการหย่า "ฟู่เจิ้ง เราไม่ได้เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว..." ชายที่มีความเด็ดขาดและเย็นชามาโดยตลอดนอนอยู่ข้างเตียงขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา "เหลียง ได้โปรดอย่าหย่าได้ไหม?"

สมัยใหม่ ชีวิตคนเมือง ดราม่า บทบาทหยิ่ง บทบาทที่แข็งแกร่ง ชาย โรแมนติก อดีตภรรยา การตั้งครรภ์การหย่าร้าง CEO

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

Chapter 1

“… เคยมีเพศสัมพันธ์ไหมครับ?” เสียงทุ้มถามอย่างสุภาพ จากเก้าอี้เหล็กกลมที่นั่งของคุณหมอหนุ่ม ถัดไปทางฝั่งขวาเป็นโต๊ะวางอุปกรณ์รายเรียงกันอย่างเป็นระเบียบสะดวกแก่การหยิบใช้ รวมถึงแผ่นงานออนไลน์ข้อมูลคนไข้ในแท็บเล็ตของเขา

“ผู้หญิงนับไหมคะ? ผู้ชายยังไม่เคย...”

“หมอกำลังหมายถึงการสอดใส่องคชาตกับช่องคลอด ถ้าเป็นการร่วมเพศมันไม่ได้หมายถึงการสอดใส่มีเพศสัมพันธ์เท่านั้นนะครับ คุณใส่ข้อมูลมาไม่ละเอียด หมอเลยต้องมาถามอีกรอบ...”

“ไม่เคยค่ะ... น้องสาวฉันยังเวอร์จิ้นสุด ๆ ขออันเล็ก ๆ นะหมอ” ตอบทันที สองมือประสานเข้าหากันบีบแน่น ยิ่งโดนดุจากคุณหมอไม่รู้ว่าไปโกรธอะไรใครมาคงได้ใจเบาหวิว

บนเตียงนอนแบบพิเศษสำหรับการตรวจภายในเพื่อสุขภาพของสุภาพสตรี เสียงกระทบกันของอุปกรณ์ และเพดานสีขาวเบื้องหน้าสายตาพาให้หญิงสาวลุ้นระลึกตลอดเวลา

ยิ่งคุณหมอหนุ่มหน้าตาดีดูจะทำงานนานเหลือเกิน...

สูตินรีแพทย์ร่างสูงกำยำในห้องตรวจขยับเก้าอี้มาใกล้ ๆ พิจารณาจับจ้องดูน้องสาวเธออย่างละเอียด อันนาคงได้แค่ลอบกลืนน้ำลายอย่างอับอายขายขี้หน้า

จากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มประกายใต้คิ้วเข้มหนาเรียงตัวอย่างสวยงามพอดี ผ่านหน้ากากอนามัยสีดำที่ได้เห็นหน้ากันไม่ชัดนักตอนถูกสัมภาษณ์สองสามคำ พ่อคุณก็เรียกขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว

ได้เกิดเป็นชะนี ขึ้นเตียงขาหยั่งนอนแหกขาให้หมอหล่อ ๆ ดูสักชาติ! เธอได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าใช้ชีวิตได้คุ้มค่าแล้ว

“ตามประวัติคนไข้มาตรวจมะเร็งปากมดลูกทุกปีนะ”

“ค่ะ ทุกปี...”

เธอตอบและด้วยความอดความอยากรู้ไว้ไม่ไหว ใบหน้าหวานงามชะเง้อมองกลุ่มผมขยับไหวไปมาผ่านผ้าห่มคลุมเหนือผ้าถุงสีเขียวของโรงพยาบาลของคนที่หลบหน้าอยู่ตรงนั้น

ฉันจะต้องเย็นจิ๋มอีกนานไหม!? เมื่อไรอีหมอนี่จะทำสักที

“รอสักครู่นะครับ” ในน้ำเสียงนิ่งเรียบบอกอย่างรู้ใจ

ดวงตาคู่คมใต้แว่นกรอบหนาไล่มองเครื่องมือหลายขนาดบนโต๊ะเหล็ก เพื่อเลือกหยิบอุปกรณ์ที่เหมาะสมกับสรีระคนไข้สาว ก่อนหันหน้าไปเผชิญกับงานมหาโหด...

“ทำตัวสบาย ๆ นะ อย่าเกร็งครับ...”

นายแพทย์หนุ่มเตือนเพื่อการทำงานที่สะดวกขึ้น ขณะดึงถุงมือยางให้กระชับตึง อีกคนก็พริ้มตาปิดลงกัดฟันแน่น รอรับสิ่งที่กำลังจะเกิด

“เบา ๆ นะหมอ...”

“ไม่ต้องกลัวนะ แป้บเดียวครับ” คุณหมอหนุ่มปลอบประโลมตามหน้าที่ ที่จะต้องเจอคนไข้สาวขี้กลัวอยู่หลายคนในแต่ละวัน

เพียงไม่นานเธอก็สัมผัสรับรู้ได้ถึงเครื่องมือเหล็กเย็นสอดเข้ามาหว่างกลางกายสาวซึ่งมันก็เข้ามาได้อย่างง่ายดายด้วยสารหล่อลื่นเข้าช่วย

โล่งใจไปได้เปราะหนึ่งเพราะว่ามันเป็นความเจ็บในระดับที่พอทนได้

“มีตกขาวด้วยนะครับ คันไหม? เดี๋ยวหมอจ่ายยาเพิ่มให้นะ”

“ค่ะ... นิดหน่อย” เสียงหวานสั่นกลัว ทั่วทั้งกายมีเม็ดเหงื่อขึ้นจากอาการประหม่าอาย ขณะที่มันเป็นเรื่องปกติกับมืออาชีพอีกคน

“งดมีเพศสัมพันธ์นะครับ... ให้หายก่อนนะ นิดเดียวนะครับ” เขาเตือนคนไข้อีกครั้งและใช้ความระมัดระวังมากขึ้นกับช่องทางเล็กแคบ ที่จะต้องเก็บตัวอย่างไปตรวจเพาะเชื้อในห้องแล็บอีกที

คนไข้บนเตียงหลับตาปี๋ เกร็งสะโพกจัดตามแรงสะกิดเจ็บ ๆ ในส่วนลึกสุดของช่วงท้องน้อย ครั้งสุดท้ายซึ่งคนเข้าโรงพยาบาลนับครั้งได้อย่างเธอก็ทำได้ดี

“เรียบร้อย... เห็นไหม? บอกแล้วว่าไม่เจ็บเท่าไร เก่งมาก ๆ ครับ... คุณอันนา” คำชมเชยของนายแพทย์หนุ่ม ฟังแล้วคงได้ใจชื้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

พอได้รับอนุญาตให้ลุกขึ้นนั่ง หลังงานตรวจภายในเสร็จสิ้นดี เจ้าของร่างสูงในชุดกราวน์ลุกขึ้นก้าวขาไปหยุดยืนข้างเตียง ค่อยดึงผ้าปิดปากสีดำออก

อ่านเลย