เลขากลีบฉ่ำ

คริสเตียโน ซาโนรี่ หรี่ตามองเลขาหน้าห้องของตัวเองด้วยความประหลาดใจ พราวฟ้า บวรศักดิ์ ทำงานกับเขามาห้าปีเต็ม ตั้งแต่หล่อนจบปริญญาตรีมาใหม่ๆ หญิงสาวเป็นคนหัวไว ทำงานคล่องแคล่ว และรู้ใจเขาเป็นที่สุด จนเขาคิดว่าจะทำงานกับเลขาคนนี้ไปจนกว่าบริษัทตัวเองจะเจ๊ง แต่จู่ๆ หล่อนก็มายื่นใบลาออก โดยให้เหตุผลว่า ‘เบื่อ’

ที่หล่อนเบื่อนี่ หล่อนเบื่องาน หรือว่าเบื่อเจ้านายอย่างเขากันแน่?

“ผมยังไม่อนุมัติหรอกนะ จนกว่าผมจะได้เหตุผลดีๆ จากการยื่นใบลาออกของคุณ พราวฟ้า”

เขาจะมารั้งหล่อนเอาไว้ทำไมกัน ในเมื่อเลขาหน้าตาเฉิ่มเชยอย่างหล่อน ก็เป็นได้แค่ทาสที่เดินตามเขาต้อยๆ เท่านั้น ไม่เคยเลยที่เขาจะหันมามองหรือว่าใส่ใจความรู้สึกของหล่อน

เพราะอะไรน่ะเหรอที่หล่อนทำงานกับเขามายาวนานขนาดนี้ เพราะว่าหล่อนตกหลุมรักเขายังไงล่ะ หล่อนเห็นเขาตั้งแต่ตอนที่ตัวเองเพิ่งเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมปีที่สามเท่านั้น คริสเตียโน ได้รับเชิญไปเป็นวิทยากรพิเศษที่โรงเรียน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หล่อนตั้งใจและใฝ่ฝันว่าจะต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาให้ได้ ซึ่งเวลาผ่านมาอีกหลายปีหล่อนก็ทำสำเร็จ หล่อนได้เข้าไปทำงานในบริษัทของเขา และก็โชคดีมากที่ได้ตำแหน่งเลขาหน้าห้องมาครอบครอง

หล่อนใกล้ชิดกับเขาแปดชั่วโมงต่อวัน และหล่อนก็หวั่นไหวมากๆ ลอบมองเขาทุกโอกาสที่ทำได้ แต่เขากลับไม่เคยมองมาที่หล่อนเลย ผู้หญิงมากมายสลับสับเปลี่ยนกันเข้ามาหาเขา มาเป็นคู่ควงของเขา โดยมีหล่อนทำหน้าที่จัดตารางเวรขึ้นเตียงให้

หล่อนก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่นี้ด้วยความเจ็บปวด และโศกเศร้า จนกระทั่งวันนี้ ความอดทนนั้นมันขาดสะบั้นลงเสียแล้ว

“พราวต้องการลาออกจริงๆ ค่ะ รบกวนเจ้านาย... อนุมัติให้ด้วยค่ะ”

“ไม่”

เขาปฏิเสธพร้อมกับเอาใบลาออกที่หล่อนเขียนทั้งน้ำตาไปฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และปาใส่ถังขยะ ก่อนจะพูดกับหล่อนอย่างไร้หัวใจ

“ไปทำงานได้แล้ว”

พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรงด้วยความเสียใจ ก่อนจะถอยหลังออกห่างเขา และเดินออกไปจากห้องทำงานใหญ่ในที่สุด

คริสเตียโนเป่าลมออกจากปาก พยายามครุ่นคิดหาคำตอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็คิดไม่ออก

“ทำไมเธอถึงคิดจะลาออกนะ พราวฟ้า”

พราวฟ้าพยายามกัดฟันก้มหน้าก้มตาพิมพ์รายงานการประชุมของเมื่อวานตอนเย็น เงยหน้าขึ้น เมื่อเสียงของคริสเตียโนดังขึ้น