บรรยากาศภายในโรงพยาบาลเยือกเย็นจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง

เนื่องจากเรื่องตลกร้ายที่เกิดขึ้น ทุกคนจึงต้องมารองรับอารมณ์โมโหของยู่จินเฉิน

นั่นทำให้หมอเจ้าของไข้ของเสิ่นเมิ่งหนิงสั่นสะท้านยิ่งขึ้น

“ไตได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างนั้นเหรอ？ ต้องผ่าตัดปลูกถ่ายไตด้วย？ ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

หมอเหงื่อแตกพลั่ก เขาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นาน แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร

ยู่จินเฉินจึงยื่นคำขาด

“แม้แต่อาการบาดเจ็บเล็กน้อยแบบนั้นยังวินิจฉัยพลาด งั้นก็ไม่ต้องเป็นหมอแล้ว！”

หมอตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น คำพูดของยู่จินเฉินสามารถทำให้เขาหางานในโรงพยาบาลอื่นไม่ได้อีก

เขาตัวสั่นจึงตัดสินใจบอกความจริง

“คุณยู่ครับ คุณหนูเสิ่นสั่งให้ผมทำแบบนี้ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว…”

“ออกไป！”

ยู่จินเฉินออกคำสั่ง เหล่าบอดี้การ์ดจึงพาตัวหมอออกไปทันที

ยู่จินเฉินหันไปมองเสิ่นเมิ่งหนิงที่หน้าตาซีดเผือดด้วยแววตาผิดหวัง “คุณเป็นคนทำจริง ๆ ด้วย”

เสิ่นเมิ่งหนิงสั่นงันงกไปทั้งตัวพร้อมกับพูดด้วยความตื่นตระหนก “จินเฉิน ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ เจียงซุ่ยไม่ชอบที่คุณมาเอาใจฉัน ฉัน… ฉันแค่อยากจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเธอ…”

“พอได้แล้ว！” ยู่จินเฉินไม่อยากจะฟังอะไรอีกต่อไป “ก็เลยใช้การผ่าตัดปลูกถ่ายไตเป็นบทเรียนอย่างนั้นเหรอ？ เสิ่นเมิ่งหนิง ผมคงจะตามใจคุณมากเกินไปแล้ว！”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เสิ่นเมิ่งหนิงก็ร้องไห้พร้อมกับขอร้องเขา

“จินเฉิน ฉันผิดไปแล้ว！ ฉันแค่กลัวจนเกินไป ตอนนี้ต้วนเฉินก็ตายแล้ว ฉันไม่เหลือที่พึ่งพิงอีกต่อไป แถมร่างกายของฉันก็ยังไม่ได้รับการรักษาให้หายดีสักที ฉันก็เลยกลัวว่าคุณจะทิ้งฉันไป ให้ฉันต้องอยู่คนเดียว… ครั้งนี้คุณพอจะยกโทษให้ฉันได้ไหม？ ”

ต้วนเฉินเป็นเพื่อนรักของยู่จินเฉิน แถมยังยอมตายเพื่อยู่จินเฉิน ก่อนที่จะเสียชีวิต เขาได้สั่งเสียและฝากฝังเสิ่นเมิ่งหนิงที่เป็นคู่หมั้นของตัวเองไว้กับยู่จินเฉิน เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดชีวิตที่เหลือ

เมื่อนึกถึงต้วนเฉิน หัวใจของยู่จินเฉินก็บีบรัดแน่น น้ำเสียงของเขาจึงนุ่มนวลขึ้น

“ผมสัญญากับต้วนเฉินไว้ว่าจะดูแลคุณ ผมก็ต้องทำตามสัญญา”

เสิ่นเมิ่งหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินสิ่งที่ยู่จินเฉินพูด

“แต่เจียงซุ่ยเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม อย่าได้เล่นสกปรกกับเธออีก ผมหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย”

เสิ่นเมิ่งหนิงตัวแข็งในทันที

“จินเฉิน ผู้หญิงฐานะอย่างเจียงซุ่ยคู่ควรกับการเป็นภรรยาของคุณตรงไหน สามปีที่ผ่านมาเธอยังทำให้คุณอับอายขายหน้าไม่พออีกเหรอ คุณอยากจะใช้ชีวิตคู่กับเธอไปตลอดจริง ๆ น่ะเหรอ？ อีกอย่าง เธอยังไม่รู้จักพอ แถมยังบอกอีกว่าอยากจะหย่ากับคุณ…”

“คุณไม่ต้องมาเป็นห่วงเรื่องชีวิตคู่ของผม”

ดวงตาของยู่จินเฉินเยือกเย็นจนทำให้เสิ่นเมิ่งหนิงรู้สึกหวาดกลัว ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

เขาเดินออกจากห้องพักด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ภายในใจก็อดนึกถึงความเด็ดขาดในน้ำเสียงของเจียงซุ่ยตอนที่หันหลังเดินจากไปไม่ได้ ตอนนี้ตัวเขาเองจึงรู้สึกกระสับกระส่าย

ยู่จินเฉินไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นฝ่ายขอหย่า

เขาไม่เคยคิดที่จะหย่ากับเจียงซุ่ย

เขาแต่งงานกับเจียงซุ่ยเพียงเพราะว่าตระกูลของเขาต้องการคุณนาย

เด็กกำพร้าที่เติบโตมาในชนบทอย่างเจียงซุ่ย ไร้ที่พึ่ง ไร้ซึ่งเงินทองและอำนาจ เป็นคนที่ควบคุมได้ง่ายที่สุดแล้ว

ในช่วงสามปีที่ผ่านมาของชีวิตการแต่งงาน เจียงซุ่ยปฏิบัติตัวดีและเชื่อฟังมาโดยตลอด ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ยู่จินเฉินต้องการให้มีในตัวของคุณนายยู่

เขาคิดว่าการรักษาสถานภาพสมรสครั้งนี้เอาไว้ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

เจียงซุ่ยต้องการหย่าเพราะเสิ่นเมิ่งหนิง เขาก็แค่ต้องอธิบายและพูดคุยกับเธอให้ชัดเจน แล้วค่อยชดเชยให้เธอ

เมื่อนึกได้ดังนั้น ยู่จินเฉินก็โบกมือเรียกลูกน้องพร้อมกับออกคำสั่ง “ไปพาตัวภรรยาของฉันมา อย่าทำให้เธอได้รับบาดเจ็บใด ๆ และเติมวงเงินในบัตรเครดิตให้เธออีกยี่สิบห้าล้าน”

ลูกน้องไม่ได้ขานรับคำสั่งของเขาในทันที แต่กลับแสดงสีหน้าลำบากใจ

ยู่จินเฉินจึงขมวดคิ้ว “มีอะไรจะพูดก็พูดมา！”

ลูกน้องก็รายงานด้วยความตื่นตระหนก “หลังจากที่คุณนายออกจากโรงพยาบาล ก็มีผู้ชายขับรถหรูมารับตัวเธอ…”

“ว่าไงนะ？”

ยู่จินเฉินขมวดคิ้วพร้อมกับกำมือแน่น

ความรู้สึกที่ควบคุมตนเองไม่ได้เกิดขึ้นอยู่ภายในร่างกายของเขา

ยู่จินเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไปสืบเช็ค ต้องพาตัวเธอกลับมาให้ได้！”

…

เจียงซุ่ยลืมตาขึ้นอีกครั้ง

แต่คราวนี้เธอไม่ได้ฟื้นขึ้นในห้องพักเพียงคนเดียว สิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้คือห้องนอนที่อบอุ่นและหรูหรา

“ยังรู้จักกลับทางบ้านอยู่เหรอ？ ยอมทำแบบนั้นเพื่อผู้ชายคนเดียว นี่แกยังเป็นคนของตระกูลเจียงอยู่หรือเปล่า？”

เมื่อมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เจียงซุ่ยก็หันศีรษะที่ยังวิงเวียนอยู่ไปตามเสียง ภาพที่เธอเห็นคือชายชราที่แม้จะผมหงอกแล้วแต่ก็ยังคงมีท่าทางที่สง่าผ่าเผยนั่งอยู่ข้างเตียง

เมื่อเห็นคนในครอบครัวตัวเอง เจียงซุ่ยจึงอดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้

“คุณปู่ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่น่าหนีออกจากบ้านเลย หนูทำร้ายจิตใจของคุณปู่เพราะผู้ชายเลว ๆ ที่ไม่คู่ควร หนูขอโทษ…”

เจียงเจียนกั๋ว ผู้นำแห่งหยูโจว กรุ๊ปที่แค่ขยับตัวนิดเดียวก็สามารถทำให้ผู้คนทั้งเมืองจันท์สั่นสะท้านกันถ้วนทั่ว เมื่อเห็นหลานสาวคนโปรดของตัวเองร้องไห้หนักขนาดนี้ เขาก็ไม่กล้าดุอะไรอีก ได้แต่รีบร้อนเข้าไปกอดปลอบเธอ

“เอาล่ะ อย่าร้องไห้เลยนะ ซุ่ยซุ่ย หนูเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลเจียงของพวกเราเสมอ ทรัพย์สินและสมบัติทั้งหมดของหยูโจว กรุ๊ปก็เป็นของหนู ไม่มีใครที่จะมารังแกหนูได้！”