เจียงซุ่ยร้องไห้ด้วยความขมขื่นอยู่ภายในอ้อมแขนของผู้เป็นปู่ ราวกับว่าเธอต้องการระบายความคับข้องใจที่ต้องประสบพบเจอตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“หนูกลับมาก็ดีแล้ว” นายท่านเจียงลูบหลังหลานสาวอย่างอ่อนโยน “ซุ่ยซุ่ย พ่อกับแม่ของหนูด่วนจากไปก่อนเวลาอันควร แถมอารองของหนูก็ยุ่งอยู่กับงานในกองทัพ เขาถูกเรียกตัวกลับทันทีหลังจากที่พาตัวหนูมาส่ง อาสามของหนูก็อยู่ต่างประเทศตลอดเวลา ตอนนี้ปู่เหลือหนูที่เป็นหลานสาวอยู่ด้วยคนเดียวเท่านั้น หนูจะต้องไม่เป็นอะไรนะลูก”

หัวใจอันแตกสลายของเจียงซุ่ยค่อย ๆ อบอุ่นขึ้น

“ค่ะ！ หนูจะไม่ยอมกลายเป็นโง่แบบนั้นอีกแล้ว”

สองหลานปู่กำลังคุยกัน ในตอนนั้นก็มีร่างบางหนึ่งวิ่งเข้ามาหา

“ซุ่ยซุ่ย！ ฉันคิดถึงเธอจังเลย！”

เจียงซุ่ยพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตกใจ “หลินหลิน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”

หลัวหลินหลินโผเข้ากอดเจียงซุ่ย เธอเงยหน้าหวาน ๆ ขึ้นและฉีกยิ้มกว้าง

“ทันทีที่ฉันได้ยินว่าเธอกำลังกลับบ้าน ฉันก็รีบร้อนมาเนี่ย ดีใจจัง！”

นายท่านเจียงถอนตัวออกมาจากห้องทันทีเมื่อเห็นดังนั้น เขาไม่อยากรบกวนช่วงเวลาการหวนกลับมาพบกันอีกครั้งของทั้งคู่

ดวงตาของเจียงซุ่ยร้อนผ่าว เป็นอีกครั้งที่เธออดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้

ในตอนนั้น เพื่อที่จะได้แต่งงานกับยู่จินเฉิน หญิงสาวถึงกับยอมทิ้งฐานะและครอบครัวที่ร่ำรวยของตนเองเอาไว้ด้านหลัง พร้อมกับตัดขาดช่องทางการติดต่อกับทุกคน จนเธอแทบจะเรียกได้ว่ากลายเป็นคนทรยศหักหลังต่อครอบครัวของตนเอง

“หลินหลิน ฉันคิดถึงเธอจัง…”

หลัวหลินหลินยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้อีกคนด้วยความปวดใจและความโกรธ

“หมอชั่วนั่นมันรังแกเธอเหรอ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะช่วยสั่งสอนบทเรียนให้ไอ้หมอนั่นเอง！”

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะหย่ากับเขา”

“หย่าเหรอ？ ดีมาก！ เธอน่าจะเตะไอ้ชั่วนั่นออกไปตั้งนานแล้ว！” หลัวหลินหลินพูดขึ้นมาด้วยความพอใจ “เธอเป็นถึงเจ้าหญิงตัวน้อยแห่งตระกูลเจียงเชียวนะ เธออยากจะได้ผู้ชายแบบไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะเรียกมาให้เธอจิ้มนิ้วเลือกเอาเลย！”

เจียงซุ่ยรีบเอ่ยขึ้นขัดความคิดของเพื่อนสนิททันที

“ไม่เอาล่ะ ฉันเรียนรู้แล้วว่าคนเราเลี้ยงหมาดีกว่าตามจับผู้ชาย การงานนั่นแหละถึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

เมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ได้ประสบมาตลอดสามปี เจียงซุ่ยยังคงรู้สึกหวาดหวั่นอยู่เลย

“เธอจะเข้ามาสืบทอดตำแหน่งในหยูโจว กรุ๊ปเหรอ？ ตอนนี้มู่เจ๋อเป็นประธานบริหาร ให้เขาจัดเตรียมตำแหน่งรองประธานบริหารเอาไว้ให้เธอดีกว่าเนอะ！”

หลัวหลินหลินเสนอความคิดเห็นด้วยความตื่นเต้น

เจียงซุ่ยได้แต่ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ส่งให้

“ทำไมล่ะ？” หลัวหลินหลินรู้สึกงงงวย

“มู่เจ๋อบริหารที่นั่นได้ดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่อยากเข้าไปนั่งอยู่ในตำแหน่งเฉย ๆ แล้วคอยรับแต่ผลประโยชน์”

แต่หลัวหลินหลินไม่เห็นด้วย “ซุ่ยซุ่ย เธอคิดมากเกินไปแล้ว ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเจียงเป็นของเธออยู่แล้ว แถมมู่เจ๋อยังเชื่อฟังเธอตั้งแต่เด็ก ๆ มาตลอด เขาไม่คิดอะไรอย่างนั้นหรอก”

เจียงซุ่ยยังคงไม่เห็นด้วย “แต่ฉันอยากจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง ฉันวางแผนที่จะเข้าบริษัทไปสมัครงานไว้แล้ว เริ่มจากตำแหน่งดีไซเนอร์ ฉันจะได้ฝึกฝนตัวเองพร้อมกับศึกษางานของบริษัทไปด้วย”

เธอพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ตอนนั้นเองที่หลัวหลินหลินมั่นใจว่าเจียงซุ่ยคนเดิมกลับมาแล้วจริง ๆ

“ซุ่ยซุ่ย ฉันการันตีเลยนะว่าพรสวรรค์ของเธอน่ะ สร้างชื่อเสียงในวงการนี้ให้เธอได้อย่างแน่นอน จากนั้นยู่จินเฉินก็จะเทียบเธอไม่ติด จนเขาต้องรู้สึกเสียใจ！”

เมื่อได้ยินชื่อนั้น หัวใจของเจียงซุ่ยก็หยุดเต้น บาดแผลที่เขาทิ้งไว้ให้เธอมันบาดลึกเกินกว่าจะรักษาได้ในระยะเวลาชั่วครู่

เธอตอบกลับอย่างเฉยเมย “ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเขาอีกเลยตลอดชีวิตนี้”

หลังจากพูดจบ เจียงซุ่ยก็หยิบเอกสารที่เตรียมไว้เมื่อนานมาแล้วออกมาจากลิ้นชัก

…

ณ ตระกูลยู่ กรุ๊ป

ยู่โหลโผล่พรวดเข้ามาในห้องทำงานของประธานบริษัท “พี่คะ ทำไมถึงระงับบัตรของฉันล่ะ？”

ยู่จินเฉินก้มตรวจดูเอกสารโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่นิดเดียว

“เพื่อให้เธอได้กลับมาทบทวนตัวเองใหม่”

“ฉันต้องทบทวนอะไร？ เจียงซุ่ยยอมหย่าออกไปเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย！ เห็น ๆ กันว่าเป็นเธอที่ขี้อิจฉาเลยลงมือทำร้ายพี่เมิ่งหนิง ฉันก็เลยสั่งให้เธอบริจาคไต ฉันเองก็เป็นห่วงพี่เมิ่งหนิงเหมือนกันนะ！” ยู่โหลมีท่าทางโกรธขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ “โชคดีที่พี่เมิ่งหนิงไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นเจียงซุ่ยจะจ่ายด้วยอวัยวะของเธอยังไงมันก็ชดใช้ไม่ไหวหรอก！”

“พอได้แล้ว！” ยู่จินเฉินเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น “ไม่ว่ายังไง เจียงซุ่ยก็ถือเป็นพี่สะใภ้ของเธอ เป็นภรรยาของฉัน และมันก็ไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่ต้องมานั่งสั่งสอนบทเรียนให้เจียงซุ่ย”

“เธอก็สมควรโดนแล้วนี่！” ยู่โหลทำหน้ามุ่ย “เรื่องหย่าก็เหมือนกัน ฉันคิดว่าเจียงซุ่ยแกล้งทำตัวน่าสงสารไปอย่างนั้นเอง ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นคงพยายามเกาะครอบครัวของเราเป็นปลิงเพื่อปอกลอกเงินไปให้ได้มากที่สุด！”

ยิ่งฟังยู่โหลพูดมากเท่าไหร่ ยู่จินเฉินยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นเท่านั้น

ในจังหวะเดียวกัน หวังอี้ที่เป็นผู้ช่วยก็เข้ามาส่งเอกสารให้เขา

“คุณยู่ครับ คุณนายส่งเองสารนี้มาให้ และบอกว่าต้องการให้คุณลงมือเซ็นด้วยตัวเอง”

“ดูเอาเถอะ！ ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ？” ยู่โหลกลอกตาด้วยความรู้สึกดูถูกดูแคลน “หายไปได้ไม่นาน หางก็โผล่ออกมาซะแล้ว ผู้หญิงคนนั้นออกไปเที่ยวเล่นจนหมดเงินละสิ เลยมาขอคืนดี บอกว่าจะหย่า แม่นั่นน่ะโกหกทั้งเพ！”

ยู่จินเฉินไม่ได้ตอบอะไร เขาเปิดซองเอกสารในมือนิ่ง ๆ

มีบัตรเครดิตร่วงออกมา

พร้อมกับเอกสารฉบับหนึ่งที่ลงชื่อไว้แล้ว… หนังสือหย่า