ดวงตาของยู่โหลแทบถลน เธออึ้งเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นคำว่าหนังสือหย่า

“เป็นไปไม่ได้ที่เจียงซุ่ยคิดจะหย่าจริง ๆ！”

ยู่โหลนึกบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าท่าทางก็พลันเปลี่ยนไปในทันที

“พี่คะ ยัยนั่นต้องการหย่าเพื่อที่จะได้แบ่งสมบัติของพวกเราไปแน่ ๆ！ พี่จะปล่อยให้มันทำสำเร็จไม่ได้นะ！”

ยู่จินเฉินที่ไล่ตาอ่านข้อตกลงทั้งหมดแล้วได้แต่แสดงความสับสนออกมา

“เธอไม่ได้ขออะไรทั้งนั้น”

“เป็นไปไม่ได้หรอก！”

ยู่โหลดึงหนังสือหย่ามาดู แต่ไม่ว่าเธอจะไล่สายตาอ่านดูยังไง ตัวหนังสือบนกระดาษสีขาวก็เขียนเอาไว้อย่างชัดเจน และยังบอกอีกว่าเจียงซุ่ยจะออกจากบ้านโดยตัวเปล่า

แถมเจียงซุ่ยยังลงชื่อไว้เรียบร้อยแล้วด้วย

หลังจากที่อึ้งอยู่นาน ยู่โหลก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก นี่มันของขวัญชิ้นพิเศษที่ส่งตรงถึงหน้าประตูบ้านชัด ๆ！

“พี่คะ นี่มันเยี่ยมไปเลยนะ！ รีบหย่ากับเธอเร็ว ๆ เข้า พี่จะได้เขี่ยผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนั้นให้พ้นทางสักที จากนั้นก็จะได้แต่งงานกับพี่เมิ่งหนิง！”

ยิ่งยู่โหลพูดมากเท่าไหร่ เธอยิ่งมีท่าทีตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น ราวกับว่าเธอเห็นภาพความตื่นตระหนกตกใจของเจียงซุ่ยเมื่อถูกไล่ออกจากบ้าน แต่เธอกลับไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของยู่จินเฉินกำลังคล้ำลงเรื่อย ๆ

“หุบปากแล้วออกไปซะ！”

ยู่โหลยังไม่ยอมไปไหน ยู่จินเฉินจึงหันไปออกคำสั่งกับลูกน้อง “พาตัวเธอออกไป และต่อจากนี้ห้ามให้ใครปล่อยเธอเข้ามาเดินในบริษัทโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

ดวงตาของยู่โหลเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “พี่！ ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง！ ”

เสียงตะคอกของเธอไม่มีประโยชน์ใด ๆ สุดท้ายยู่โหลก็ถูกบอดี้การ์ดลากออกไปจากบริษัท

ภายในห้องทำงานเงียบสงบแล้ว แต่อารมณ์ของยู่จินเฉินหดหู่มากขึ้นเรื่อย ๆ และในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพของเจียงซุ่ย

ยู่จินเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก

ไม่นานก็มีคนรับสาย

ยู่จินเฉินถึงกับนิ่งอึ้งไป “เจียงซุ่ย ในที่สุดเธอก็รับสายฉัน”

เสียงตอบของผู้หญิงดังออกมาจากโทรศัพท์

“ยู่จินเฉิน คุณคงได้รับหนังสือหย่าแล้วสิ？”

ยู่จินเฉินไม่เต็มใจที่จะตอบนัก “เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันนอกจากเรื่องนี้แล้วเหรอ？”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณค่ะ หลังจากที่คุณลงชื่อในสัญญา เราทั้งสองก็จะเป็นอิสระ”

น้ำเสียงของเจียงซุ่ยฟังดูไร้อารมณ์

ยู่จินเฉินนิ่วหน้าพร้อมกับถามออกไปอย่างอดไม่อยู่ “ที่เธอรีบร้อนจะหย่า คงเป็นเพราะผู้ชายที่มารับวันนั้นใช่ไหม？”

“แทนที่จะมาสนใจเรื่องของฉันกับผู้ชายคนอื่น สู้คุณไปสนใจเรื่องของคุณกับเสิ่นเมิ่งหนิงจะดีกว่านะคะ”

น้ำเสียงของเจียงซุ่ยเต็มไปด้วยความประชดประชัน

ทำเอายู่จินเฉินพูดอะไรไม่ออก

เพราะเรื่องของเสิ่นเมิ่งหนิงนั้นทำให้เขารู้สึกละอายใจต่อเธอ

“เจียงซุ่ย ก็อย่างที่ฉันบอกเธอไปก่อนหน้านี้ เรื่องของเสิ่นเมิ่งหนิง ฉันจะชดเชยให้เธอเอง”

เจียงซุ่ยหัวเราะด้วยเสียงเยือกเย็นอยู่ปลายสาย

“ยู่จินเฉิน ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะคะ ฉันจะไม่ขอเงินของคุณสักบาท ฉันต้องการแค่ให้คุณเซ็นชื่อลงในสัญญาเดี๋ยวนี้！”

ความดื้อรั้นของเจียงซุ่ยเป็นเครื่องกระตุ้นต่อมความโกรธของยู่จินเฉินได้อย่างดี

เขากำโทรศัพท์แน่นจนแทบจะแหลกสลายคามือ

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าแสดงท่าทางรังเกียจเขามากขนาดนี้มาก่อน เธอทำราวกับว่าเขาเป็นสิ่งสกปรกที่ต้องกำจัดทิ้งเร็ว ๆ อย่างไรอย่างนั้น

“ในเมื่อเธอยืนยันนักหนา ฉันก็จะทำตามที่เธอต้องการ เจียงซุ่ย อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน！”

เจียงซุ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกลับมา “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ สิ่งที่ฉันเสียใจมากที่สุดในชีวิตนี้ก็คือการแต่งงานกับคุณ”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็รีบตัดสายทันที

ยู่จินเฉินกระแสกเสียงใส่ เขาหยิบปากกาขึ้นมา ก่อนจะลงชื่อในหนังสือหย่า

หลังจากนั้น การหย่าร้างก็ดำเนินไปตามกระบวนการอย่างรวดเร็ว

ตอนแรกยู่จินเฉินคิดว่าเจียงซุ่ยคงจะเข้ามาขัดขวางการหย่าร้างในครั้งนี้ แต่เธอกลับไม่ได้ยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องอีกเลยจนการหย่าร้างดำเนินไปถึงจุดสิ้นสุดของกระบวนการ

ไม่เพียงเท่านั้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ยู่จินเฉินไม่เคยได้รับข่าวคราวของเจียงซุ่ยอีกเลย ดูเหมือนว่าเธอจะหายเข้าไปในกลีบเมฆแล้ว

แค่อดีตภรรยาคนเดียวไม่ได้ทำให้เขาเสียเวลาให้ความสนใจ แต่ความรู้สึกหงุดหงิดที่ยังคงรบกวนอยู่ภายในใจทำให้ยู่จินเฉินไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก