“ได้เลยฮะ ผมอยากเจอป่าปี๊” มู่มู่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยป่าปี๊คนใหม่คนนี้อย่างมาก ตอนนี้อยากจะเจอเขาแทบใจจะขาดแล้ว

พอเห็นท่าทางดีอกดีใจของลูกชาย หนานจืออินก็ไม่มีอะไรให้เป็นกังวลอีก จากนั้นก็พูดให้ลูกใจเย้นลง “ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว”

“อื้อ” ตอนนี้มู่มู่ถึงได้เก็บความตื่นเต้นดีใจเอาไว้

ผ่านไปสิบห้านาที ตอนที่หนานจืออินพามู่มู่ลงมาชั้นล่าง ตอนที่มู่มู่เห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกนั้น ก็รู้สึกสงสัยขึ้นมาในใจ

เขาคือป่าปี๊สินะ ทำไมถึงคุ้นหน้าขนาดนี้กันนะ เหมือนกับตัวเองเคยเจอที่ไหนมาก่อน