มุกร้อยกะรัต

ดเหล่านี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนกระเสือกกระสนที่จะหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ร่องรอยของคราบเลือดหายไปอย่างน่าสงสัย แต่ที่แปลกอีกอย่างหนึ่ง

ั

ทนที่จะเป็นปืนพกไว้ระหว่างนิ้วเพื่อรอเวลาสังหารหากจำเป็น เธอค่อยๆ เดินอย่างเงียบกริบประหนึ่งนินจาไปยังจุดที่ได้ยินเสียงปืน แผ่นหลังของชายคนหนึ่งที

ยิ้มเหี้ยมให้อย่างน่าเวทนา ใบหน้าในเงามืดบวกกับรอยยิ้มผุดขึ้นประหนึ่งมัจจุราชที่น่ากลัว ณิชาพยา

้เป็นไงเป็นกัน เธอต้องจับฆาตกรคนนี้ให้ได้ แต่จังหวะที่กำลังจะขว้างมีดใน

เม้นท์เขย่าตัวณิชาหรือที่เธอเรียกจนชินว่าริต้าให้ตื่นจากความฝัน เพราะเห็นเพื่อนละเมอเพ้อ

จ้าของภาษาก็ไม่ปาน เธอส่ายศีรษะแรงๆ ไล่ความมึนงง แผ่นดินไหวที่คิดเมื่อครู่คือการเขย่าตัวปลุกเธ

วุธซะ แล้วอีกตั้งหลายประโยคด้วย” คนปลุกส่ายหน้าให้ ก่อนจะขยับลงไปจากเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ พักนี้เธอตื่นเช้า

เก็บเอาเรื่องงานไปฝันอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น ชีวิตสายลับจะเก็บความลับอย

ตัวเองให้สาสม ก่อนจะทบทวนความฝัน มิน่าล่ะ...ถึงไม่ได้กลิ่นเลือดสักนิด แต่ภาพทุกภาพล้วนแต่เป็นสถานที่เกิดเหตุจริง เพราะตอน

จากเมืองไทยมาร่ำเรียนถึงที่อังกฤษ การใช้ชีวิตก็ธรรมดาสามัญชนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ใครเลยจะรู้ความจริงว่าภายใต้ความธรรมดานี้มีความไม่ธรรมดาซ่อนอยู่ แต่เธอก็โอ้อวดหรือบอกใครไม่ได้ทั้งนั้น ไ

ดแต่โดยดี แต่ลูกก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจแน่ ลูกจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด ไม่ให้เสียชื่อว่าเกิดมาเป็นลูกแม่กับพ่อ หรือน้องพี่เชษเด็ดขาด” ณิชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงมาดมั่

ะจับฆาตกรอย่าง

รอ” โซเฟียที่เดินออกจากห้องน้ำเอ่ยดักคอ เธอหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่ณิชาก็ยังนั่งอ

ยความไว มือขวายื่นไปคว้าผ้าขนหนูผืนประจำตัวแล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ พักเรื่อง

บุคลิกของณิชาหรือริต้า ซึ่งชื่อหลังนี้เธอชินที่จะเอ่ยเรียกมากกว่า หญิงสาวมีด้านที่อ่อนโยนน่ารัก แต่บางครั้งก็แข็งแกร่งอย่างบอกไม่ถูก เธอสองคนมาอยู่ต