ตอนที่เจี่ยนหล่านและฟู่หนานจิ่นเพิ่งจะแยกทางกัน เธอก็ได้รับสายจากผู้กำกับ ละครเรื่อง “ซือฉิงจ้วน” พอรู้ข่าวจากผู้กำกับแล้ว เธอก็เกือบจะทรุดตัวลงทันที

“ผู้กำกับหวัง ก่อนหน้านี้เราคุยกันเรื่องนี้จบไปแล้วใม่ใช่เหรอ？ แล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจกะทันหันแบบนี้ล่ะ？”

ในวงการเพลงนั้นนับวันเจี่ยนหล่านก็ยิ่งแย่ลงเรื่อย ๆ เธอจึงคิดว่าจะผันตัวไปเข้าวงการการแสดงแทน เธอใช้เวลาตั้งนานในการพูดคุยเกี่ยวกับละครเรื่องนี้

“ผมต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะเจี่ยนหล่าน พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ท่านประธานฉวี่จากบริษัทชิงหย่าได้เข้ารับตำแหน่งในวันนี้ และเธอได้จัดการกับบทละครมากมาย รวมไปถึงเรื่องนางเอกของ “ซือฉิงฉวน” ด้วย

เมื่อวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว เจี่ยนหล่านก็กำมือแน่นด้วยความโกรธ ไม่ได้ ละครเรื่องนี้นางเอกจะต้องเป็นเธอเท่านั้น！

พอถึงช่วงหัวค่ำ หลังจากฉวี่ชิงเกอทำงานเสร็จ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฉวี่มู่ผู้เป็นพี่ชาย

“ฮัลโหล พี่”

“เธออยู่ไหน？ พี่กลับมาจากที่ไปทำธุระต่างจังหวัดแล้ว มาทานอาหารเย็นด้วยกันหน่อยสิ”

“ได้สิ”

หลังจากวางสาย มุมปากของฉวี่ชิงเกอก็กระตุกขึ้นเผยรอยยิ้มออกมา จากนั้นเธอก็เก็บข้าวของและออกไป

ในร้านอาหาร สองพี่น้องที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนทักทายกันอย่างอบอุ่น

“ถ้าบริษัทมีปัญหาอะไรต้องมาบอกพี่นะ เธออ่ะทำงานหนักเกินไปแล้ว เธอคือองค์หญิงน้อยแห่งตระกูลฉวี่ของพวกเรานะ ถ้าหากเธอไม่อยากทำแล้วเธอก็บอกพี่ได้เลย เธอจะใช้ชีวิตอยู่บ้านเฉย ๆ อย่างมีความสุขก็ได้ เดี๋ยวพี่จะหาเงินให้เธอใช้เอง”

“เข้าใจแล้วน่ะพี่ชาย พี่กับแม่ทำไมถึงขี้บ่นขนาดนี้เนี่ย！”

แม้ว่าจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่ฉวี่ชิงเกอกลับรู้สึกอบอุ่นในใจมาก ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา คนในครอบครัวตระกูลฉวี่เป็นผู้รักษาบาดแผลของเธอ แล้วก็ช่วฉุดดึงเธอออกจากการดูถูกดูแคลน

ฉวี่มู่ยิ้มแล้วก็ลูบหัวฉวี่ชิงเกออย่างเอ็นดู

ทุกการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของชายคนหนึ่งที่อยู่ชั้นบน ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฟู่หนานจิ่น

นัยน์ตาของเขาหม่นหมองเล็กน้อย จนกระทั่งคำพูดของหุ้นส่วนดังขึ้นมา เขาถึงดึงสติกลับมาได้

ฉวี่ชิงเกอไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนกำลังมองมาที่เธออยู่ หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็ไปเข้าห้องน้ำ ตอนที่ออกมา เธอก้เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู พร้อมกับถือบุหรี่มวนหนึ่งที่ยังไม่ได้จุดไฟไว้ในมือ ดวงตาที่ดูเคร่งขรึมคู่นั้นกำลังมองไปที่พื้น และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

สายตาของฉวี่ชิงเกอหยุดอยู่ที่เขา ทำไมไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็เจอแต่ฟู่หนานจิ่นตลอดเลย？

เธอกำลังจะเดินจากไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่ในขณะนั้น เสียงทุ้ม ๆ ของชายคนนั้นก็ดังขึ้นมา “ฉวี่มู่เป็นคนให้ทุนคุณในการก่อตั้งบริษัทอย่างนั้นเหรอ？”

ฉวี่ชิงเกอหยุดเดิน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ฟู่หนานจิ่น ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณนะ”

ไม่ว่าเธอจะต่อสู้ดิ้นรนเพียงใด เธอก็ไม่อาจหลุดพ้นได้อยู่ดี