ทรายพราวแสง

น คนขับรถประจำตัวเอ่ยถามเบาๆ เมื่อหญิงสาว

นว่าคุณหนู” น้ำเสียงราบเร

เอ่อ…แล้วจะกลั

่านไว้พรีเซนต์ลูกค้าพรุ่งนี้” เธอเอ่ยเบาๆ ก่อนถอด

บทานมื้อเที่ยงรึยังครับ” คนขับรถวัยส

ม่งั้นมันจะเหมือนกับเราไม่ให้ความสำคัญกับเขา” แม้ว่าจะทำงานมาได้หลายปีแต่อาการเก

เอ๊ย!ขอโทษครับ” คนขับรถรู้สึกผิดทีเสนอร้านอ

เปล่า?” เ

กินบ่อยเวลาขับรถมาส

านรับรองความอร่อ

่นัก สิริมาถอดเสื้อสูทไว้ที่รถก่อนเดินตามลุงสมานเข้ามานั่งในร้านเล็ก

่ความจริงเธอเป็นคนเรียบง่ายอย่างนี้และไม่ได้เป็นคุณหนูอย่างที่ใครเข้าใจ

พอดีกับสายตาของเธอมองที่เด็กหญิงวัยสิบขวบถือกระจาดใบโตมีข้าว

อยๆ ฝีมือยายละเ

ด็กตัวแค่นี้จะรู้จักทำมาหากินแล้ว แต่จะว่าไปข้างหล

เสียงป้าเจ้าของร้านถามอารมณ์ดีแถมเป็น

ที่ร้านก็ได้ไม่ต้องกลัวฉันโกงหรอก เราคนกันเองเห็นหน

..กว่าจะมาถึงป้าก็เลยบ่าย” เด็กหญิงข้าวซอยเอ่ยเสียงใสแล

งนี้ต้องมีรางวัล จะกิน

ิ้มกว้างให้ป้าเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ เหมือนสื่อสารได้ทางดว

้นให้พิเศษเลย แต

บคุณ

ถนัดนะ..ข้าวซอย..หรือจะเป็นคนเหนือแต่ทำไมตัวดำมอมแมมผิดกับเด็กในวัยเดีย

ม่ไม่สบายรึไงนะ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นนานจนคนขับรถต้องเรียกเบาๆ สิริมาหยิบมันออก

ังไม่ทันพูดจบทางโน้นก

ปิดมือถือ แล้ว

ไม่ทราบเมื่อไหร่จะเรียบร้อย ค

อกย่ะ ถ้าติดต่อคุณฮาคีมได้เมื่

ค่

ยักหน้าให้ลุงสมานเรียกแม่ค้ามาคิดเงินค่าก๋วยเตี๋ยวเรือ จะว่าไปแล้ว เธอก็กินเยอะกว่าที่คิดอีก ขณะที่ลุกขึ้นเดินจะไปที่รถ สิริม