ยอดคุณหมอสกุลเฉิน

ตอนที่ 15 ทุกอาชญากรรมเริ่มต้นจากความโลภ

ฉีเล่ยลากกวนไห่ผิงวิ่งกลับไปยังหมู่บ้านเฟิงจื่อการ์เดน และตรงไปยังห้องควบคุมกล้องวงจรปิดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในหมู่บ้านทันที

ระหว่างทาง ฉีเล่ยก็ครุ่นคิด และวิเคราะห์เรื่องนี้ไปด้วย..

ครอบครัวของเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร ฉะนั้นแล้ว คนลักพาตัวต้องไม่ได้ประสงค์เงินทองแน่ๆ แต่น่าจะต้องการสิ่งอื่น

และในเมื่อไม่ต้องการเงิน เหตุผลที่ฉีเล่ยคิดได้ในเวลานี้ก็คือ น่าจะทำไปเพราะมีความแค้นเป็นแรงขับเคลื่อน แต่ว่า.. เฉินอวี้หลัวไปมีเรื่องกับใครกัน?

‘เอ๊ะ?! หรือจะเป็นไอ้ลุงชั่วช้าของเธอ?’

‘หรือป้าสะใภ้ที่ไม่ค่อยฉลาดกันแน่?’

‘ยังมีไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวแสบนั่นอีกคน?’

‘ไม่สิ! ไม่น่าจะเป็นไปได้..’

ต่อให้พวกเขาจะโกรธเคืองกัน หรือมีเรื่องกระทบกระทั่งกันแค่ไหน สายสัมพันธ์ของพวกเขาก็ยังคงเป็นเครือญาติกัน แม้ว่าครอบครัวผู้เป็นลุงจะอิจฉา และอยากจะได้บ้านหลังนี้ไปครอบครอง จนต้องใช้วิธีก่อกวนถึงขั้นพังบ้านแบบนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ยังนับเป็นญาติที่ใกล้ชิดกัน

แม้ว่าลุงของเฉินอวี้หลัวจะทำงานให้กับเฉินเทียนกรุ๊ปก็ตาม แต่เมื่อครั้งที่พวกเขามาสร้างปัญหานั้น อาวุโสหวู่ก็ได้เตือนพวกเขาทุกคนไม่ให้มายุ่งเกี่ยวอีก ต่อให้คนพวกนั้นไม่นับเฉินอวี้หลัวเป็นญาติ ก็ไม่น่าจะกล้าขัดคำสั่ง หรือทำอะไรที่เป็นการไม่ไว้หน้าอาวุโสหวู่แน่

‘แล้วเป็นฝีมือใครกันนะ?’

‘นอกเหนือจากครอบครัวของลุงเฉินอวี้หลัวแล้ว อวี้หลัวไปมีเรื่องกับใครอีกนะ?’

ในระหว่างที่ฉีเล่ยกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น แต่แล้วจู่ๆเขาก็ถึงกับหยุดชะงักไป นั่นเพราะภาพของใครคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างกะทันหัน

‘หลิวไห่หยาง!’

‘หมอที่โรงพยาบาล!’

‘ใช่แล้ว! ต้องเป็นเขาแน่ๆ เขาน่าสงสัยที่สุด!’

ความจริงแล้ว อาชีพการงานและอนาคตของหลิวไห่หยางนั้นค่อนข้างสดใส แต่เป็นเพราะเฉินอวี้หลัวกับเขา ทำให้อนาคตอันสดใสของหลิวไห่หยางต้องพังทลายลง

‘ใช่แล้ว! นี่น่าจะเป็นการลักพาตัวเพราะความแค้นที่มีเหตุมีผลที่สุดแล้ว!’

หลังจากที่คิดได้เช่นนี้ ฉีเล่ยก็ถึงกับใจสั่นขึ้นมาทันที..

หากหลิวไห่หยางลักพาตัวเฉินอวี้หลัวเพื่อต้องการเรียกค่าไถ่ เขาก็ยินดีที่จะจ่าย แต่ถ้าหลิวไห่หยางเรียกร้องเงินจำนวนมากเกินกว่าที่เขาจะสามารถจ่ายได้ล่ะ? แล้วถ้าหลิวไห่หยางเป็นฝ่ายติดต่อไปหาซูชางฉินโดยตรงล่ะ?

แต่หากหลิวไห่หยางลักพาตัวเฉินอวี้หลัวไปเพราะความแค้นแล้วล่ะก็ อีกฝ่ายก็อาจจะคลุ้มคลั่งถึงขั้นทำเรื่องที่เขานึกไม่ถึงก็เป็นได้..

และเมื่อไปถึงห้องทำงานของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในหมู่บ้าน ฉีเล่ยก็ตรงเข้าไปร้องตะโกนเสียงดังอยู่ที่หน้าประตู

“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย..”

เวลานั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง กำลังนั่งดื่มชาอยู่ภายในห้อง หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียก ก็ได้หันไปมองฉีเล่ยหน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะถามออกไปว่า

“คุณเป็นใคร? แล้วนี่มาหาใครไม่ทราบ?”

ฉีเล่ยไม่รีรอ เขาตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นทันที พร้อมกับจ้องหน้า และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

“ฟังนะ! ภรรยาของฉันถูกคนลักพาตัวไป ทุกวินาทีหมายถึงความเป็นความตายของเธอ แล้วถ้าภรรยาของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะฝังร่างแกลงไปในหลุมพร้อมกับเธอด้วย!”

น้ำเสียงของฉีเล่ยนั้นทั้งดุดัน แล้วก็เย็นชาจนน่าขนลุก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นถึงกับเหงื่อแต่พลั่กเปียกชุ่มไปทั้งตัว

จากนั้นฉีเล่ยจึงร้องตะโกนสั่งว่า “พาฉันไปดูกล้องวงจรปิดที่ทางเข้าหมู่บ้านเดี๋ยวนี้!”

ด้วยสีหน้าท่าทางดุดัน และเอาจริงของฉีเล่ย ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว และรีบพาฉีเล่ยไปที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดทันที จากนั้นจึงได้เปิดภาพที่บันทึกไว้ตั้งแต่เวลา 8.30 ถึง 9.00 นาฬิกาให้ฉีเล่ยดู

จากภาพของกล้องวงจรปิดนั้น เฉินอวี้หลัวได้เดินออกจากประตูหมู่บ้านไปเวลาในเวลา 8.40 นาฬิกา และได้ไปยืนรอรถประจำทางอยู่ที่ป้ายตรงหน้าหมู่บ้าน แต่แล้วจู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาจอดตรงหน้าเฉินอวี้หลัว จากนั้นชายสองคนก็วิ่งลงมาจากรถ แล้วฉุดกระชากลากหญิงสาวเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขับหนีออกไปในที่สุด

แต่น่าเสียดายที่กล้องวงจรปิดไม่สามารถจับเลขทะเบียนของรถมินิแวนคันนั้นไว้ได้ แล้วก็ไม่เห็นหน้าของผู้ชายสองคนที่ลงมาลากเฉินอวี้หลัวเข้าไปในรถอีกด้วย

แต่ก่อนที่จะถูกลากเข้าไปในรถมินิแวน สีหน้าของเฉินอวี้หลัวเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และเมื่อฉีเล่ยได้เห็นใบหน้าของภรรยา เขาก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น

‘คุณคงจะตกใจ แล้วก็หวาดกลัวมากสินะอวี้หลัว?’

‘ตอนนั้น คุณคงอยากให้ผมอยู่ใกล้ๆ แล้วก็ช่วยคุณไว้สินะ?’

“ไอ้ชาติชั่ว!”

ฉีเล่ยสบถออกมาเสียงดัง พร้อมกับยกเท้าขึ้นถีบประตูด้วยความโมโห ก่อนจะหันไปชี้หน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนเดิม พร้อมกับตวาดถามด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“แล้วตอนนั้นพวกแกทำอะไรอยู่? คนทั้งคนถูกลักพาตัวไปที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านแบบนั้น พวกแกตาบอดหรือยังไงถึงได้มองไม่เห็น?”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงกับคอตก และได้อธิบายให้ฉีเล่ยฟังว่า ช่วงนั้นเพื่อนร่วมงานของเขาที่อยู่เวรยาม ได้ออกไปซื้ออาหารเช้าพอดี จึงไม่ทันได้เห็นเหตุการณ์ลักพาตัวนี้เข้า..

‘ใครจะไปคิดว่าช่วงเวลาแค่ประเดี๋ยวเดียว จะเกิดเรื่องราวใหญ่โตแบบนี้ขึ้นได้ล่ะ?’ เจ้าหน้าที่รักษาความปล่อยภัยได้แต่แอบบ่นอยู่ในใจ