MY BOY ผู้ชายข้าใครอย่าแตะ

ง กระนั้นฉันก็ไม่ได้ให้พี่แบล็คส่งถึงหน้าบ้าน แ

่ะ” ประโยคนี้ฉันมักจะได้ยินบ่อยๆ จากป

ั้วบ้านของตัวเอง โดยไม่รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรออกมาอีก

ทำงานอยู่ตรงที่ประจำของตัวเอง อันที่จริงพ่อฉันควรอยู่ที่โรงพยาบา

อก็รีบไปที่โรงพยาบาลตลอด

จะไปก็ไป บางทีตอนเช้าเข้าเวร ตอนเย็นก็

มีหุ้นอยู่หลายโรงพยาบาล แต่ถ้าจะให้อยู่บ้านเฉย

ดี เลยพาไปส่งโรงพยาบาล” อธิบายเท่าที่พูดได้ก็พอ ส่วนเรื

ลี่ยนเสื้อผ้าไป พ่อ

งกินข้าวมาอิ่มๆ ถ้าหิวสิแปลก กระเพาะฉันไม่ได

งเฉยๆ

ยวเล็กขมวดเข้าหากัน ประโยคเม

ปก็รู้เอง ขึ้นห้องแล

ามสงสัยของตัวเองเก็บไป แล้วเดิน

่ทำให้ฉันลำบาก

นานก็มาถึงจุดหมาย เมื่อรถถูกจอดสนิท ทั้งฉัน

แค่ยืนมองข้างนอกก็เห็นแล้วว่าภายในหรูหราขนาดไหน นี่ต้องไ

พ่อนำหน้าไปก่อนใคร โดย

็นว่าทิ้งระยะห่างจากพ่อพอสมควรแล้ว

ยิ้มอ่อนโยนของแม่ไม่ได้ทำให้ฉ

ือนว่ามันต้องมีเรื่อง และแน่นอนว่า

ว่าพ่อยกมือไหว้ทักทายผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดูแล้วน่าจะอา

็เห็นว่ามีผู้ชายอีกคนยืนอยู่ด้วย ซึ่งอ

ังมอง ดวงตาคมคู่นั

บุคลิกดูสุภาพก็จริง แต่น

นผายมือเชิญให้ครอบครัวของฉันนั่งลง บังเอิญหรือเป็นความตั้งใจของใครไม่รู้ ที่ฉันดันได

โต๊ะอาหารจบ ท้ายประโยคค

พูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ” พ่อแนะนำฉั

ต่ส่งยิ้มกลับไปเพื่อเป

รียกพี่ก็ได้ เพราะปลื้มอายุมากกว่า” คุณปราชญ์แ