ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

ูงและเย่อหยิ่งนางจึงไม่เคยสนใจผู้ใดในจวนเลยแม้แต่คนเดียว กระทั่งวันนั้นนางถูกเจ้าผีเสื้อหยา

ก็จับข้

กขึ้นกระโดดตามผีเสื้อตัวนั้นไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งข้ามฝั่งมายังเรือนของคุณหนูหลินหลงและบัง

งจับจ้องไปยังร่างของหลินหลงที่นั่งกระหยิ่มอ

นางผู้นั้นคิดได้อย่างไรว่าบทกลอน

ังเอ่ยออ

้ใด จะหาว่าข้าหลอกลวงพวกท่านไม่ได้ ข้ายังไม่ตอบรับพวกท่านด้วยคำมั่นแต่หากพวกท่านจะคิดไปเองก็นับเป็

้หลิวฉูฉู่อยากจะสำรอกเอาน้

นจากข้ามาก ตัวเจ้ายังไม่อาจเทียบสตรีขี้โรคหลินจื่อเว่ยได้แม้เพียงปลาย

ียนชื่อหน้าซองลงไป ซองหนึ่งเขียนว่า 'คุณชายเฉิน' อีกซองหนึ่งเขียนว่า 'คุณชายอี

ทุกก้าวเดินย่อมแผ่วเบา ทั้งยังปราดเปรียวว่องไว หลินหลงเองก็ไม

าวรับใช้ม

ฮูหยินมาพบท

ว้ให้ดีใช้เพียงแต่สอดจดหมายเข้าไปเก็บไว้ในตำราเล่มหนึ่งนางเองก็คงคิดว่าที่นี่

้าไปยุ่งกับเรื่องของมนุษย์ผู้ใดกลับรู้สึกทานทนไม่ได้ นางจึงเดินไ

ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเอามาทำไม และตั้งแต่นั้

เว่ยร่ายออกมาโดยไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่คำเดียว กระทั่งดอกไม้สีชมพูที่หลินหลงบรรจงวาดเอาไว้

อนที่เหมือนกันแต่กลับคิดส่งให้บุรุษตั้งสองคน ไม่เท่ากับคิ

งต่อมาจะแก้ต่างว่ามีคนใส่ร้ายจดหมายเป็นของปลอม แต่

โม่อ๋องที่พยายามแย่งจากหลินจื่อ

เว่ย แต่ปากของนางยังแข็งไม่ยอมรับแต่

าเป็นน้องสาวของข้า เราสองคนมาแ

้องการ

อาการไอคล้ายจะกลับมาแล้ว นางไม่อาจให้หลินหลงเห็นสภาพป่วยเป็นผักของตนเองไ

งของข้า ข้าวปลาอาหาร และ

ลงส่า

านแม่ที่สั่งการข

เว่ยหัวเ

ราไม่มีเรื่องใดให้คุยแล้วก็ต่างคนต่างอ

น่นอนว่าคนที่เสียเปรียบมากกว่าก็คือหลินหลง ส่วนหลินจื่อเว่ยบัดนี้ไม่มีสิ่งใดให้เสียอี

ฟัน หากจะตายก็

้าอย่างผยอง ในใจก็นึกหวาดกลัวจนตัวสั่น สุดท้ายแล้วจึงได้ยอม

ได้ทั้งหมด นี่ไม่ใช่เพราะข้าทำผิด แต่เพราะข

่สาวนี้ที่ออกจากปากของหลินหลงทำให้หลินจื่อเว่ยคิดอยากอาเจียน

องมีค่าของเจ้าท

หวงแหน ของทุกอย่างนี้ล้วนล้ำค่าที่นางตั้งใจใส่มาเต็มที่ให้หลินจื่อเว่ยค

นทองหากเจ้าอยากได้

มามอบให้ข้าตั้งแต่แรกกระมัง หลินหลงข้าเตือนเจ้าว่าอย่าคิดลองดีกับข้าเพราะข้ากล้าพูดได้เต็มปากว่าเรื่องของเจ้าจดหมา

งเสื้อคลุมขนเตียวล้ำค่าที่หายากยิ่งหลินจื่อเว่ยก็ยังเอาไป

เจ้า หากเจ้าคิดตุกติกแม้เพียงเล็กน้อย เรื่องโง่ ๆ ของเจ้าก็พร้อมที่จะเปิดเผยให้คนทั้งเมืองรู้ ยามนั้นต่อให

ัวนัก ชื่อเสียงสำหรับสตรีสำคัญยิ่งนัก หลินจื่อเว่ยยามนี้นับเป็นสุนัขจนตรอก กล้าทำ

่ก็คงพร้อมจะตัดนางทิ้ง นางยังมีน้องสาวอีกสองคนที่เพิ่งพ้นวัยปักป

น่ ๆ ยามนี้ต้องจัดการหลินจื่อเว่ยให้ดีก่อ

ารเที่ยงของหลินจื่อเว่ยจึงกลับมาสมบูรณ์ที่เต็มไปด้ว

้จินเจาถึงก

รต้องทำเช่นใด ดียิ่ง ดีจริง ๆ เจ้าค่ะ เพียงไม่กี่ชั่ว

ึ้นมาเล็กน้อย นางหยิบผ้ามาซับปากด้วยกิริยาสูงส่งอันเป็นกิร

้าคือมารดาของนางต่างหาก ยามนี้แม่รองของข้าคิดว่าข้ากำลังจะตายแล้วจึงไม่ได้จับตาดู ทว่าห

กจากร่างกะทันหัน แผนของนางต้องสำเร็จเป็นแน่ ยามนั้นไม่มีผู้ใดที่จะสู้นาง

่องของคนจวนหลินเพราะคิดว่าล้วนไม่เกี่ยวข้องกับตน มิเช่นนั้

ู้ทุกสิ่งแต่ไม่คิดจะบอกนาง ท

่าเสียดายด้วยร่างกายนี้นอกจากตะเกีย

หลงไปขาย จินเจาเองจึงต้องวานป้าเซินให้ช่วยเหลือ

กเงินเช่นป้าเซินจึงเต็มใจช่วยเหลือ หลังจากแลกของเรียบร้อ

้านขายยาสมุนไพร

้ในทางที่ผิด นอกจากในสำนักหมอหลวงแล้วร้านขาย

่นก็ไม่

ู๊ส่

้าคือร้านอันดับหนึ่ง หากข้าไม่ได้รับอนุญาตให้ขา

มีสิ่งใดในใบเทียบยานี้ก็จงจัดให้ครบ

โม่

๋องก็ไม่กล้าทำงานขาดตกบกพร่อง เขาจึงมารายงานเรื่องป้าเซินไปหาซื้อ

ไว้ มีเรื่องอันใด

อร

ง่างามที่บัดนี้กำลังถูกฉาบด้วยแสงละมุนจากแสงเทียน องคาพยพทั้งห้าหล่อเหลาไร้ที่ติ เสียแต่ออกจะ

มคมในอั

าระ ท่านอ๋อ

งไร นับวันยิ่งพู

งยิ้มเ

ช่หรือ ว่าเรื่องหยุม

งจับจ้องอยู่ที่ตำรา

ูดก็ไสหั

าจึงเล่าเรื่องที่ป้าเซิงนำของไปจำนำและหายาสมุนไพรให้หลินจื่

าหาสมุนไพรยังไม่มีเช่นนี้ก

่งพยั

ในเมื่อคู่หมั้นเช่นท่านไม่ไยดีแล้ว อีกทั้งท่านอ๋องข

่ร่างของหวงจิ่งอย่างแรงท

บให้ผู้ใดเอ่ยกระทบ เจ้

่งจึง

นเพียงสตรีผู้หนึ่งนะพ่ะย่ะค่

ให้เขา เสียงเย

ข้ามิได้ผูกสองขาสองมือของเจ้าเอาไว้เสียหน่อย ประเดี

จ รอยยิ้มประดับเต

งแล้วใช่หรือไม่ โอ๊ะ โอ โม่หรานอ๋องผู้นี้ ปา

ได้กล่าวคำนี้ออกไปให