ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

ที่ตลาดดังเดิมคนของร้า

ข้าพบได

นั้นจึง

ุกวันเลยให้ข้ามาดักรอ นี่เป็นย

รับเอาไว้ย

้ว ช่างเถิด ข้า

ู้ใด บ่าวผู้นั้นกลับยัดยาใส่ไว้ในมือของป้าเ

คืออ

ามาให้ท่านและคืนเงินส่วนเกินด้วย ท่านป้าก็นำย

์ นางไม่คิดคืนเงินส่วนเกินให้จินเจา เพราะถือว

อย่างงง ๆ ป้าเซิงเ

้ว่าถ้ามียาตัวนี้ก็ให้รีบมาบอกข้า

่ได้พูดถึงเงินที่คืนมาเพราะนางเก็บเอ

้าเซิงแทนท่

ด้วยความชื่นชม นางไม่ได้แสดงตัวว่าอยู่ฝ่ายท่านหญิง ทุกเรื่

องการ ยานี่จะช่วยรักษาอาการหอบหืดและไอเพียงแต่ต้องกินต่อเนื่อง ยามีราคาแ

อ แต่ไม่พอค่ายาราคาแพงพวกนี้ เพราะเช่นนี้หลินหลงเองจึงคิดอยากปีนขึ้นสู่ตำแหน่งพระชายา เพื่อหลบหน

างต้องออกไปพบคู่หมั้นของนางสักหน เวลานี้มีเพีย

ี้รู้ไปถึงหูของแม่รองของนาง สตรีนางนั้นเหมือนเสือที่สงบอยู่ในถ้ำ ย

ยวันอาการของหลินจื

ปเรียนวิชาปรุงยาตั

ว่ยตบไหล่

าติมาเกิด บังเอิญจดจำ

งแมวตนหนึ่งเท่านั้น เรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้นางย่อมไม่กล่าวออกไป และที่สำคัญจินเ

อเว่ยคิดว่า

องตนเอง ทั้งยังผสมสมุนไพรช่วยให้นอนหลับได้เพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับการเป็นมนุษย์อย่างสมบู

ไปตามท้องของนางทุกครั้งที่เข้านอนในตอนเป็นแมว นิสัยนี้จึงติดตัวมา ยามนี้ห

ของข้าแล้วมันนอนหลับสบาย จินเ

านหญิงของนางมีอาการนอนไม่หลับ

้องของหลินจื่อเว่ยเบา ๆ หลินจื่อเว่ยก็พลิกกายหงายอ

้รู้ เขารับฟังเงียบ ๆ ไม่ได้นำเรื่องไปรายงานโม่หรานอ๋อง เพราะรู้ดีว่าโม

อย่างเกิดขึ้น เมื่ออาหารของนางนั้นกลายเป็นน้ำข้าวต้มอีกคราหนึ่ง ทั้งหลินหลงยังถูก

หูเบาที่ได้หลงชื่อว่าหลิ

นางก็หนาวสะท้าน แววตาของคนผู้นั้นที่มอง

บนเตียงในยามที่หลินอ๋องสั่งให้ค

่าอีกไม่นานเจ้าคงป่วยตายแต่ผ่านมาเนิ่นนานเพี

าวกับสายฟ้าฟาดเข้ากลางหัวใจของจินเจา ในขณะที

าวเช่นนี้ท่านอยากใ

พระชายาของเขาที่ล้มป่วยลง ยาบำรุงในเรือนยาขาดแคลนไปหนึ่งตัว ท่านหมอ

ามไม่ให้มาเอาเรื่องนาง แ

ยมาก ดีกับนางทุกอย่างแต่มารดาของหล

่างสุดใจ ผลสุดท้ายแม้นางผู้นั้นจะฆ่าตัวตายหนี

างามที่เหมือนมารดามากเพียงนี

้นางอีก ข้าจะเลี้ยงนางยิ่งกว่าสุนัขตัวหนึ่ง หากนางหนังหน

สมองเขย่าสักร้อยรอบเพื่อดึงสติให้กลับคืน เ

่างเถิด ยังตีท่านแม่ตายโดยไม่รู้จักสืบสวน ครานี้กระทั่งข้าที่นอนป่วยเช่นนี้ท่านก็ยังมารังแก ท่านเป็

นจะสืบสวนอันใดอีก อีกอย่างเป็นผู้ใดที่ตีนางจนตายกัน

่อมไม่รอช้าเงื้อฝ่ามือแล้วตบเข้

รั้งแรกในชีวิตที่นางถูกคนตบเช่นนี้ หลินจื่อเว่ยแทบอยากจะกรีดร

ื่นและตบตีคนมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีเล

ล้ว แน่นอนว่านางรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนี้

อีกใจหนึ่งก็ดีใจที่สตรีนางนั้นไ

าเช่นนี้ ปล่อยให้คนเลวเช่