ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

หลินจื่อเว่ยสูดหายใจเข้าลึก รู้สึกถึงอาการชาที่แก้มทั้งสองข้าง กระนั้นก็ยังมีท่าทางหยิ่งทะนง นางยกมุมปากเล็กน้อยจับจ้องใบหน้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาด้วยดวงตาแข็งกร้าว ไม่รู้ด้วยเหตุใดหลินอ๋องจึงบังเกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด เขาผงะเล็กน้อยคล้ายกับว่านางผู้ร่างกายอ่อนแอนั้นบัดนี้กำลังแผ่รังสีอำมหิตออกมาสังหารเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้

สายตาอำมหิตเช่นนี้แน่นอนว่าเขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

"ท่านพ่อ ถึงท่านจะไม่เห็นว่าข้าเป็นลูกแล้ว แต่ท่านก็อย่าลืมว่าข้าคือคู่หมั้นหมายของผู้ใด เรื่องที่ท่านคิดว่าต่ำทรามนี้จะกล้าเอ่ยออกนอกจวนให้เสื่อมเสียหรือ ที่ท่านอยากให้ข้าตายคงเพราะต้องการฝังร่างของข้าเงียบ ๆ แล้วเปลี่ยนตัวเจ้าสาวใช่หรือไม่ น่าเสียดายที่ทำอย่างไรข้าก็ไม่ตายเสียที"

"หุบปาก"

ไม่รู้ว่าเพราะจู่ ๆ ก็บังเกิดความกลัวขึ้นมาจับใจจนต้องจัดการนางให้แน่ใจว่านางก็แค่สตรีอ่อนแอผู้หนึ่ง หรือเพราะว่าเขาทนกับความจริงที่นางเอ่ยไม่ได้กันแน่ หลินอ๋องจึงขยับเข้ามาใกล้แล้วเงื้อมือขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้วฟาดลงไปอย่างแรง

หลินจื่อเว่ยยังมองคนผู้นั้นโดยไม่สะทกสะท้าน ฝ่ามือใหญ่ที่ตบลงมาครั้งนี้ทำให้เกิดเสียงกระทบเนื้อดังลั่น น้ำตาของจินเจาไหลแล้วไหลอีกแม้อยากจะปกป้องท่านหญิงแต่นางก็ถูกคนของหลินอ๋องจับตัวเอาไว้ จินเจาจึงได้แต่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงของฝ่ามือใหญ่นั้นด้วยหัวใจที่ปวดร้าว