ของหวงท่านอ๋องอำมหิต

ร่างเล็กของจินเจาถูกลากออกมาจากโรงเก็บฟืนพร้อมกับผ้าห่มผืนโตที่นางตั้งใจนำมาให้หลินจื่อเว่ย หลังจากนั้นประตูโรงเก็บฟืนก็ถูกปิดเสียจนแน่นหนา

หลินจื่อเว่ยได้ยินเสียงร้องไห้ของจินเจาดังขึ้น แม้นางจะอ้อนวอนบ่าวเสี่ยวมี่และเสี่ยวมิ่งเพียงใดสตรีใจเหี้ยมโหดสองคนนั้นก็ยังไร้ความปรานี

หลินจื่อเว่ยได้ยินเสียงบ่าวเสี่ยวมี่กำชับกับทหารเสียงดัง

"เฝ้านางเอาไว้ให้ดีในสามวันนี้ห้ามให้ข้าวให้น้ำแก่นาง"

หลินจื่อเว่ยนั่งลงช้า ๆ หลับตาอย่างสงบแล้วฟังเสียงของจินเจาร้องไห้อยู่ด้านนอกเงียบ ๆ นางเองก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป การใช้ชีวิตอย่างสงบมาตลอดสองร้อยปี ทั้งยังถูกฝึกอย่างหนักให้มีจิตใจจรดจ่อไม่หวาดกลัวสิ่งใดง่าย ๆ จากไต้ซือผู้ตบะแข็งกล้า ทำให้บัดนี้นางมิใช่คนเดิมที่ดำเนินชีวิตด้วยจิตใจที่ร้อนรุ่มเช่นเคย

ยามนี้นางต้องทำใจให้สงบ ไม่อาจตื่นตระหนกและคิดวางแผนให้ดี เพื่อเอาตัวรอดให้ได้นางต้องสงบเสงี่ยมเจียมตนแม้ใจจะโกรธแค้น อย่างน้อยก็เพื่อให้ร่างกายอ่อนแอนี้ยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้

หากนางตายแล้วย่อมไม่มีโอกาสไถ่โทษ กระดานหมากนี้นางไม่อาจล้มด้วยมือตนเองได้