icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

ชาตินี้ไม่ขอเป็นสตรีต่ำช้า

บทที่ 4 นางเพียงเสแสร้ง

จำนวนคำ:2119    |    อัปเดตเมื่อ:04/12/2023

ีอาการจับไข้หนาวสั่น ตัวของนางร้อนราวกับไฟอาเ

้งบิดามารดากำลังถูกแขวนคอ น้องสาวน้องชายของนางที่ยังเด็กร้องไ

วนเป็นข้า ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ อย่า

น้าของนางเจ็บปวดทรมานเหลือแ

ยงนอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่แห้งเหือด

ใดหรือไม่ เหมือนจะดีขึ้นแล้วจู

ข้าช่วยได้เพียงทำให้ไข้ของฮูหยินล

หมอหมายถึงผู้ใด อาเ

ข้าฝากค

งพวกนางคือการปรนนิบัติช่วยท่านหมอรักษานายท่านจวนเจ้าเมืองอยู่แล้ว

มร้อนให้เร็วที่สุด ไม

ูจึงสามารถนอนอย่างสงบ

งถืออ่างน้ำออกมา

ียงต้องลมเย็นก็ตัวร้อน ยังไปตากฝนเช่น

หมอเ

ะบังเกิดอาการสับสนเป็นระยะ ไม่สามารถระบุได้ว่าจะมาเมื่อใด ทุกครั้งที่เป็นเช่นนี้นางอาจจะตก

ยวอร่ามปักลายกะเรียนบินที่แขนเสื้อกว้างก็ก

เมื่อเห็นเขาก็ประ

อาการขอ

มือขึ้นแล

แล้ว ไปจัดย

ข้าไปภายหลังฉากกั้

านี้ไม่สู้ดีนัก ฮูหยินแต่งเข้าสกุลเกามาได้หนึ

มติดไม่ลดละ อีกคนเอาแต่ผลักไสอย่

ล้มป่วยเพราะต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขา นางน

จแข็งไม่สนใจนาง คิดว่าคุณหนูผู้เอาแต่ใจไม

เมื่อซูลี่จูกลับทำเรื่องสิ้นค

ารเจ้าเมือง สาวใช้ของนางก็มาคุกเข่าร่ำไห

ยไปเพียงลำพัง แต่ที่เขายอมมาที่นี่ในวันน

่านแล้ว คุณหนูอยากพบท่านเพ

่มีท่าทาง

ังพูดเรื

่ากับท่านเจ้าค่ะ ขะ ข

ำร้ายอยู่เสมอ ไม่ว่าเรื่องอันใดล้วนเป็นอา

ว่าบัดนี้ได้เห็นบ่าวผู้นี้บากหน้ามาคุกเข่า

ซูลี่จู แต่เป็นเพราะสงสารบ่าวตัวเล็ก ๆ ผู้หนึ่ง หากเขาไม่

ท่านหมอประจำจวนผู้ที่ไม่มีทางทรยศเขาเอ่ยถึงนางโดยไม

้เสแสร้ง

งหนาว ภายในเรือนมืดครึ้มสาว

เชียบ ดวงตาคมจ้องมองสตรีร่างบอ

สีส้มอ่อนจาง ๆ ดูงดงามแปลกตาไม่น้อยคล้า

ให้เขาจ้องมองนางเหมือนสตรีผู้อื่น นางที่เ

แย้มของนางช่างแตกต่างจากน

ที่เขาเห็นสีส้มอ่อนระเรื่อเมื่อสักครู่แท้จริงเป็นแสง

ลมไปเมื่อใดก็ได้ ทำให้เขาสงสัยนักว่าที่ผ่านมานางดื่มก

ยรู้มาก่อนว่านางจ

ูก ไม่รู้ว่านางต้องดื่มยาไปมากเท่

ี่เขาเคยเห็นมาตลอด สตรีที่ปากกล้าหยาบคายแ

าวใช้อ้อนวอนขอร้องเขาและเป็นครั้งแรก

เช่นนั้นก็นับว่าเขามาแล้ว หากนาง

ามีเรื่องจะพ

แล้วไร้สติเขาจึงถอนหายใจยาว

าอ่อนแสงของเขาก็พลันเปลี่ยนเป็นแหลมคมราวกับน้ำ

หันหลังคิดเดินกลับออกมา แต่เขาก็ได้ยิ

้าที่ผิดเอง เป็

ตาสีหน้าขาวซีดดูปวดร้าวทุกข์ระทมแสนสาหัส น้ำตา

้าขอโ

่อนยวบ นางขอโทษหรือ ย่อมเป็

ิธีโดยไม่สนว่าผู้อื่นจะเป็นเช่นไร เขารู้สึ

งแต่งให้เขาเพียงแค่หนึ่งเดือน นางถูกเขาขัดเกลาอย่างหนักเดิมเขาคิ

แต่นางกลับคิดยอมแพ้หรือ หึ เขายังทรมา

่งได้โดยง่าย จะหย่าก็ร้องขอออกมาราวกับขอข

้าดูถูกข้าม

รู้สึกคับแค้นใจ ก่อนจะหันหล

ดีก่อนเถิด จากนั้นค

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 บทนำ2 บทที่ 2 เรื่องในอดีต3 บทที่ 3 ความฝัน4 บทที่ 4 นางเพียงเสแสร้ง5 บทที่ 5 นางคิดแก้แค้นหรือ6 บทที่ 6 นางผิดแผกไป7 บทที่ 7 เขามาตามนางกลับ8 บทที่ 8 ความรับผิดชอบในฐานะฮูหยินท่านเจ้าเมือง9 บทที่ 9 สาเหตุที่เขาไปพาตัวนางกลับมา10 บทที่ 10 เดินทางเข้าวังหลวง11 บทที่ 11 นางป่วย12 บทที่ 12 ชาติที่แล้วนางทุ่มเทเพื่อสิ่งใด13 บทที่ 13 เข้าวังหลวง14 บทที่ 14 จูบแรกของข้า15 บทที่ 15 และนางก็ได้รับคำตอบ16 บทที่ 16 เจ้าก็มีฝีมือเหมือนกันหรือ17 บทที่ 17 ยังต้องแสดงต่อ18 บทที่ 18 เจ้าแมวเหมียวตัวน้อย19 บทที่ 19 เข้าเฝ้าฝ่าบาท20 บทที่ 20 เขารู้เบาะแสแล้ว21 บทที่ 21 สตรีของข้าผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง22 บทที่ 22 แผนห่วย ๆ ของท่านทำข้าเกือบตาย23 บทที่ 23 กลบหลักฐานให้นาง24 บทที่ 24 เป็นผู้ใดที่วางยาพิษ25 บทที่ 25 คนที่วางยา26 บทที่ 26 ท่านอย่ากลั่นแกล้งข้า27 บทที่ 27 ในที่สุดนางก็พบ28 บทที่ 28 คนที่แฝงกายเข้ามา29 บทที่ 29 ท่านพ่อ30 บทที่ 30 ไม่ยอมให้ผู้ใดมาขัดขวาง31 บทที่ 31 จับกุมตัวคน32 บทที่ 32 เรื่องเกิดขึ้นแล้ว33 บทที่ 33 ผู้ที่อยู่เบื้องหลังการสั่งฆ่านาง34 บทที่ 34 ก่อนที่ข้าจะตาย35 บทที่ 35 รักที่ร้อนแรง36 บทที่ 36 หวานชื่น37 บทที่ 37 บทสุดท้ายของคนสกุลอัน38 บทที่ 38 รู้ความจริง39 บทที่ 39 ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง40 บทที่ 40 ข้าขอล่วงหน้าไปก่อน41 บทที่ 41 ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ตอนจบ