อาเฟย

ขัดใจอย่างยิ่ง...ให้เขาแ

่ได้เกีย

ะต้องอับอายขายห

ไม่มีวันแข่งขันกันค

เข้าไปยังพลับพลา ค้อ

ชิงไม่สะดวกที่จะร่วมสนุกกับข้าน้อย ข้าน

ิยิ่ง" ไท่ชินอ๋องกล่าว และสั่งราชองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างว่า

กษ์น้อมรับคำสั่ง

ลับไปนั่งที่นั่งของตน ซึ่งอย

างขี่ม้าตัวใหญ่ให้เดินเรียงแถวเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ

ไว้ไม่ปล่อย "หากเจ้าคิดว่าเจ้าด้อยกว่าเขา เพียงเพราะเขียนอักษรไม่สวยเท่า ดีดพิณไม่เก่งเท่า ขี่ม้าไม่ชำนาญเท่า

กมือหนาใหญ่ของตนขึ้นล

้าดื้อมากร

ชิงหลุบตาต่ำ พึมพำเสียง

องค์ชายสามหรือ

ตรง ๆ "องค์ชายสามงดงาม

่ดีเท่าเขา แต่เจ้าเป็นเจ้าของหัวใจข้า แค่นี้ความเก่งของผู้อื่นก็ไม่มีความหมายทำอ

วเข้าทางหน้าบ้าน ความกล้าหาญ

.ไม่สนใจอะไรแล้ว อุ้มร่างบอบบางขึ้นนั

ตาจากม้าแข่งที่กำลังเข้าเส้นชัย หัน

ว...มหาอำมาตย์ไห่ส

ายาอาเฟยมองจน

้มปาก เค้นเสียงแผ่วเบ

่อที่สุดในเมืองหลวงแคว้นหนานหยาง แทนที่จะจัดเลี

น คือ...ไท่หวางเฟยหลี่ชิง องค์ชายสามอ้ายหยาง หัวหน้

งคงทยอยส่งอาหารต่าง ๆ มาเพิ่มตลอดเวล

บอาหารมากัดชิมนิดหนึ่ง "อืม อันนี้รสชาติดี" แล้วป้อน

ี่มีสีหน้าบึ้งตึง แล้วนึกสมน้ำหน้า...จะอย

ระชายา "ถ้าเจ้ากินข้าวไม่ถึงสา

เฟยโวย "แล้วถ้าข้ากินหมดสา

ว" อ๋องสี่ตอบแล้วคีบอาหา

องสี่แวบหนึ่ง ถามว่า "ยังต

านอ๋องสี่

อนอาหารหลี่ชิง พลางกล่าว "

่ชิงเกือบ

วัน "อาเฟยของข้าก็น่ารัก

่ชินอ๋องกับท่านอ

ยางนึกอยากจะลุกหนีไปจา

นไท่ชินอ๋อง...นักดนตรีของเหลาแห่งน

อกให้บรรเลงเพลง ภูผา สายลม และจัน

งกงน้อมรับคำสั

คราญยิ่ง เดินไปนั่งประจำที่โต๊ะตั้งพิณบริเว

ยิ่งนัก ไพเราะกว่าเพลงที่องค์ชา

อาเฟยม

ายาจะตื่นเต้นไปไย? อีกหน่อยพระชายาก็ต้องบรรเล

อขอรับ?"

เก่งได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นโคลงฉันท์กาพย์กลอน คัดลายมือ ทำอาหาร หรือบรรเลง

บิด เพราะเขารู้ว่าไท่ชินอ๋องหมายถึง...ไท่ห