อาเฟย

เอ่ยชวนหลี่ชิงว่า "ชิงชิง...เดี๋ยวพ

หลี่ชิง

ด้วย" ไท่ชินอ๋องออกปากเชิญ

นอ๋องนัก ว่าจะเล่นงานอะไรเขาอีก จึงปฏิเสธว่า "ข้า

๋องกล่าว "ข้าจึงใคร่จะทำหน้าที่เจ้าบ้านพาเจ้าและท่านทูตชมชีวิตความเป็น

สามอ้ายหยางไม

..ข้าน้อยน้

าสุราไปยังจัตุรัสกลางเมือง ซึ่งคึกคักด้วยผู้คนและร้านรวงตลอดจนแผงค้าขาย

ม่ได้ขับไล่หรือรบกวนกิจกรรมของชาวบ้านแต่อย่างไร เพราะหล

บมาแผงนี้ทีอย่างแสนจะมีความสุข โดยมีท่านอ๋องส

ชายาของตน "วันนี้เป็นเวรของต้าหนิวกับต้าโก

แก้มเป็นรอยลึก ก่อนจะตอบว

หัวคิ้วเข้มข

อาเฟย

ข่าวอ

ข้าถู

หรือ...ถู

ังแก แต่เกอเกอของข้าถูกรัง

ขึ้นมาทันที "อย่าบอกนะว่าเจ้าใ

ักหน้า "

นไปไล่เบี้ยองครักษ์ร่างย

ึก ๆ อัก ๆ "เป็นคำ

่าอย่างไร?" ท่านอ๋อ

ำอะไรให้รายงานท่านอ๋องก่อน" ต้าหนิว

ไมไม่ราย

งานขอรับ" เสียงต้าหน

เชื่อฟัง!" ท่าน

แต่ทำตัวลีบ

ชายสามอ้ายหยางสนทนาเรื่องบทกลอน จนไปถึงแผงขายภาพวาดแ

รก็งดงามมีเอกลักษณ์" ไท่ชินอ๋องเอ่ยชมเป็นเชิงทักทาย

สีหน้าเคร่งเครียด...ไท่ชิน

อของเขามีค่าเพียงแค่ตั้

่นชม" เจ้าของแผงกล่า

ท่านเองทั้งหมดหรือ?" ไ

ิดว่าชอบชิ้นไหน เรื่องร

หน้า "ท่านมีความรู้มากมา

วาดประทังชีพ รอว่าวันใดมีตำแหน่งว่าง จะได้ทำการทำงานเป็นข้าราชการบ้าง...คนเราวาสนาไม่เท่ากัน ข้าน้อยขวนขวายจนอายุสามสิบแล้ว ยังย่ำเท้าอยู่กับที่ (ไม่ก้าวหน้า) แต่เห

ป็นเพียงลูกหลานคนใหญ่คนโตที่เพียงแค่ยกพู่กันได้ ก็ถูกยกยอปอปั้นจนเลิศลอย แต่ทว่าไร้ความสามารถ

กเล็กน้อย แล้วหันมาถาม

เจ้าชอบบทกล

ยชอบ บทท

ียบดั่งเรือ

ันเจอ

วันเ

อร

กษรชิ้นนั้น แล้วพากันเดินห่าง

กขอแยกกลับที่พักก่อน ไท่ชินอ๋องก็ไม่รั้งอีก เพียงหยิบผ้าขาวผืนหนึ่งจากในแขนเสื้อออกมากาง บน

อมอบให้องค์ชายนำไปศึก

พระโรงเขาโจมตีไท่หวางเฟยหลี่ชิง ซึ่งพอถึงสนามแข่

เป็นไท่ชินอ๋องตั้งใจโ