คุณอาขา (อัญญาณี)

่งกันขวักไขว่ แสงสีในยามค่ำคืนประดับไปทั่วท้องถนน และตามอาคาร ผู้คนทั้งในและนอกประเทศต่าง

รับเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ดวงตาของเธอเสมองไปนอกกระจกรถยนต์ ไม่หันมามองคนที่เธอ

าวข้างกายที่ทำราวกับว่า เขาไม่ได้นั่งรถ

าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ไม่คิดด้วยว่าตนเองจะใจเย็นได้มากขนาดนี้ หากสาวแสนง

ไม่ได้ลืมกุ๊กนะคะ

ง เขาลืมเสียสนิท คนงอนหันมามองหน้าผู้พ

ด็กในอุปการะไม่ได้สำคัญอะไรที่คุณอาต้องมานั่งจดนั่ง

ช่างสั่นเครือเหมือนอารมณ์ของผู้พูด ความน้อยใจเสียใจปะปนเต็มทรวง คนที

น้องกุ๊กสำคัญเสมอ สำคัญกว่าทุกคนด้วย” เขาพยายามหาข

่าทุกคน แต่คุณอาก็ลืมวันเวลาที่คนสำคัญคนนี้จะม

ร มันจะเข้าตัวเขาเสมอ ยิ่งแก้ตัวยิ่งไปกันใหญ่ เขาจึงเลือกที่จะเงีย

ยวันร

ม่ให้พวกเขาทั้งสามช่วยเหลือนอกจากจัดเตรียมหาของที่ต้องการให้เท่านั้น ทั้งสามมีความรู้สึกตรงกันว่า ณัฏฐลักษณ์สาว

ด้หรือยัง” โจนาธานเงยหน้

เขาจะมาส่งค

ประดับนับร้อยลูก แต่ละลูกเขายังวาดรอยยิ้มลงไปด้วย พร้อมกับเขียนคำว่า “ขอโทษ” เป็นภาษาไทย ที่เขาโทรศัพท์ไปหาเพื่อนกลางดึก ขอร้องให้ภรรยาของเ

นการตามแผนทันที สั่งลูกน้องให้ไปหาอุปกรณ์ต่างๆ ที่เขาต้องการ แล้วตั้งใจทำทุกสิ

็ถูกนำมาส่ง เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างข

ลี่ที่ถูกสั่งให้คอยจับตาดูว่า หากณัฏฐลักษ

ี่เท้าใหญ่จะพาร่างของเขาไปยืนอยู่ตรงบันไ

้านยืนถือช่อดอกไม้ตรงบันไดขั้นสุดท้าย ก่อนที่เท้าเล็กจะเดินลงมาตามขั้นบันไดต่อไป หัวใจดวงน้อยๆ ของสาวร่างเล็กเต้นแรง ตื่นเต้นและดีใจ ยามที

าสัญญาว่า จะไม่ลืมกุ๊กอี

สาวที่มาหยุดยืนตรงขั้นบันไดรองสุดท้ายดวงตาสีฟ

นหอมของดอกกุหลาบ เงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยามได้เพ่งพิศความงาม ความน่ารักของณัฏฐลักษณ์ รอยยิ้