ท่านประธานคะ อ๊ะ!

ฟู หายตัวออกจากบ้านไป ฉันหัวใจสลาย การเลี้ยงแมวแบบปิด คิดให้พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในบ้าน บริเว

ตกแดดแรง เด็กๆ จะหลบอยู่ยังไง แล้วไหนจะอันตรายต่างๆ รอ

สียงนั้นทำให้ฉันรู้สึกคลายกังวลใจอย่างน่าประหลาด ฉันแหงนหน้าขึ้นมองสบสายตาเข

็นห่วงเ

ั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่เคยให้คลาดสายตา ไม่เคยให้เจ้านายออกจากบ้านไปตกระกำลำบาก

่างยากจะเอ่ยและสมองมึนเบลอว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก

ครับ” เขาหยุดปลอบ มือเพรียวแกร่งลูบศรีษะฉันเบาๆ ราวปลอบ ทำไมอบอุ่นจังเลยนะ “อีกอย่าง... หมูนุ่มกับไข่ฟู ฉลาดขนาดนั้น เด็กๆ เอาตัวรอดได้แน่นอน” เขาพูดด

ันรู้สึกอบอุ่นห