กุ้ยเฟยที่ถูกลืม

วในตำห

ล้วนี่ข้าเป็นอะไรทำไมรู้สึกเจ็บบริเวณลำคอมากมายเช่นนี้” กุ้ย

บริเวณลำคอก็เพราะว่า….กุ้ยเฟยทรงอัตวินิบาตกรรมตัวเองเพ

าณเดิมของร่างนี้เป็นถึงพระสนมของฮ่องเต้ มีข้ารับใช้มากมายถึง

กเลยนะเพคะ หม่อมฉันหัวใจจะสลาย”

นางกำนัลตงเอ๋อร์ก

รงอัตวินิบาตกรรมตัวเอง ท่านแม่ทัพต้องเสียใจเป็นอย่างมากแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีจางกงพูด

นทำเช่นนั้นอี

อนข้างเข้มงวด ตอนเรียนก็ให้เธอตั้งใจเรียนไม่ให้มีเพื่อน เมื่อถึงวัยทำงานเธอจึงติดนิสัยการทำอะไรด้วยความจริงจังและตั้งใจ และก่อนที่เธอจะเสียชีวิตนั้น เธอเครียดและอดนอนมาหลายคืนเนื่อ

งของกุ้ยเฟยถามด้วยความสงสัย เธอพอจะรู้ประวัติศาสตร์อยู่บ้างว่าตำหนั

พระตำหนักเย็นจนกว่าท่านแม่ทัพพระบิดาของกุ้ยเฟยจะคว้าชัยชนะกลับมาจาก

วิตใหม่นี้ถูกริดรอนอิสระภาพอย่างไม่มีวันและเวลากำหนดที่แน่ชัด กุ้ยเฟยก็รู้สึกหมดสนุก

เลย เดี๋ยวหม่อมฉันนำเอาพระกายาต้มจากครัวหลวงมาถวาย เมื่อกุ้ยเฟยเสวยแล้ว จะได้เสวยพระโอสถที่หมอหลวงให้ไว้นะเพคะ” นางกำ

ะกุ้

ีอะไรตกถึงท้อง นี่แสดงว่านางหมดแรงจนตายแน่ เมื่อเสียงท้

กุ้ยเฟย แต่ทว่าการทำอาหารนั้นเป็นสิ่งที่นางโปรดปรานมากจนฝังอยู่ในเส้นเลือดไปเสียแล้ว ถ้าเธอไ

ใช้ในการปรุงอาหารไม่มากนักและไม่มีพ่อครัวด

ด้วยความภาคภูมิใจในความสามารถด้านการทำอาหารของตัวเอง ซึ่งต่างไปจากกุ้ยเฟย

องการจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูดเสียที กุ้ยเฟยจึงเอ่ยถามนาง

กร้อยเป็น กิริยาวาจาสุภาพอ่อนหวาน มีมารยาท และนิสัยดีก็เพียงพอแล้วเพคะ เรื่

ร้อย ข้าถนัดปรุงอาหาร แล้วข

ป็นพระกร

อบคุณกุ้ยเฟยอย่างนอบน้อม ถึงแม้ว่าจะยัง

้งสองพาข้าไปสำรวจทั่วทั้งตำห

ุ้ยเฟยยังตรัสอยู่เลยว่าเจ็บแผลที่ลำคอ” นางกำนัลตงเอ๋อร์กล่าวค้านอย่างเป็นห่

คล่องแคล่ว ทำเอาผู้รับใช้ทั้งสามมองหน้ากันด้วยสีหน้างุนงง ปกติกุ้ยเฟยจะถือใจตนเป็นใหญ่ หากต้องการสิ่งใดแล้วใครหน้าไ

ู้รับใช้ทั้งสามเชื่อให้ได้ ทั้งเดินทั้งกระโดด ทำทุกอย่างที่สตรีชั้นสูงไม่ปฏิบัติก

อไม่” กุ้ยเฟยเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น เดินเข้าไปคว้ามือบางของตงเอ๋อร์และอ

เพคะก

ละเงียบสงัดแห่งนี้จนทั่ว เมื่อเดินสำรวจทั่วทั้งตำหนักแล้วกุ้ยเฟยคิดการใหญ่หลายอย่างด้ว

์ อี๋เหว

ฟย / พ่ะย่

อกทุกมุมเลยนะ” กุ้ยเฟยสั่งให้นางกำนัลทั้งสองและขันทีทำความสะอาดตำหนักเย็นแห่งนี้ เพราะการ

กลัวว่ากุ้ยเฟยจะไม่ได้เสวยพระโอสถ ตั้งแต่กุ้ยเฟยฟื้นคืนสติขึ้นมาก็เอาแต่ตื่นเต้นกับสิ่งรอบข้างจนลืมไปว่าตัวเองยังไม่แข็ง

รสไม่จัดมาก ซดได้คล่องคอ หอมกลิ่นควันไฟนิด ๆ เมื่อได้ทานแล้วรู้ได้ทันทีว่าผ่านกระบวนการทำที่พิถีพิถันเป็นอย่างมาก” กุ้ยเฟย

ยเพคะกุ้ยเฟย” นางกำนัลอี๋เหวินกล่าวบอก ทำให้กุ้ยเฟยรู้สึ

าให้ข้าเสวยเสียทีสิ จะได้รีบไปเอาอุปกรณ์ทำคว

ะกุ้

มีรับสั่งให้นางกำนัลตงเอ๋อร์ นางกำนัลอี๋เหวิน และขันทีจางกงพากันไปเอา

ือช่วยนางกำนัลและขันทีทำความสะอาดด้วย….กุ้ยเฟยมองรอบ ๆ ตำหนักด้วยใบหน้าชื่นมื่นนึก

ระวรกาย ถ้าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว หม่อมฉันจะปลุกกุ้ยเฟยมาเส

ด้ให้ไว้ก็เพียงพอแล้ว ไม่นานก็คงหายดี” กุ้ยเฟยพูดให้นางกำนัลและขันทีสบายใจและหายห่วง ก่อ

กับตัวเองพร้อมกับทำหน้าเศร้าหมอง แต่ไม่นานก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกคำพูดของนางกำนัลและขันทีได้ “แต่ว่า….พวกเจ้าบอกกับข้าว่าข้าสามารถปรุง

ม่อมฉันและจางกงจะพยายาม

จะได้ไปสรรหามาให้อย่างสุดความสามารถ” ขันทีจางกงรอถว

มีกระดา

งกระดาษไช่หลุนใช่

ดในใจก่อนจะพยักหน้าตอบขันทีจางกง “อืม….ข้า

ำสั่งด้วยนอบน้อมก่อนจะเดินออกจากตำหนักเย็นไปเอากร