ของเพื่อน

กขึ้นนั่ง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อใบหน้าเรียวสวยชุ่มไปด้

่พี่มีเรื่องที่ทำให้หนูเป็นห่วงอยู่ตลอด พี่อ่ะไม่เคยเข้าใจความรู้สึ

ขอโท

กับคำสัญญาจากพี่แล้ว!” มันเป็นสิ

…

ยงตายแบบนี้หนูไม่ไหวนะ หนูกลัวนะพี่เลย์…” กลัวว่าเขาจะต้องตายเหมือ

ี้เราก็จะได้อยู่ด้วยกันแบบมีความสุขแล้วไง” บอกด้วย

ะใบหน้าออกจากอ้อมกอดแฟนหนุ่ม

รอพี่ก

เหรอคะ” ปัดมือหนาที่กำลังเช็ดคราบน้ำตาเธ

ับมาไงครับ ไปช้า

่มีการเตือนก่อนล่วงหน้า “พี่คะ ฝนตกแล้วนะค่อยไปวันพรุ่งนี้สิค

ับ พี่ไป

ขับรถระหว่างฝนตกแ

พี่ขับรถ

งสีดำ เสื้อกันฝนและร่มมายื่นให้เลเจนที่ลุกจากเตียงมายืนตรงห

่างก็พอฝนตกอากาศหนาวเวลานอนหนูอย่าลืมห่มผ้านะครับเ

เดินออกจากห้องไปโดยมีร่างเล็กวิ่งตามออก

ดินกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็

ยืนเป่าผมจนแห้งแต่เสียงฝนยังคงตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

เสียงพี่แม่บ้านเดินมาถามคนต

่ะ พี่ๆ ทาน

ในตู้กับข้าว ถ้าคุณหนู

นหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะคิดถึงเขาแค่ไหนเธอก็ต้อง

อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นมีรถมาจอดหน้าบ

คุณซาน

ไปยังร่างสูงของโรซานที่เดินกางร่มตรงเข้ามาในบ้าน เขาหรี่ตา

์ไม่อยู

ู้

—มาทำ

ามองเหล่าแม่บ้านที่ยังคงยืนจับกลุ่มกันอยู่ เขาปัดมื

เรื่อยๆ เลย ไม่รู้ว่

ั่งนี่ดิ” ตบลงบนโซฟาข้างกายซึ่งสโนว์

รื่องการทำงานของเขาหนู

วมันดูแลต

ียนตายมาแทบท

…

นหนูล่ะคะ” เอ่ยเปลี่ยนเรื่อง เธอไม่อยากพูดถึงสิ่ง

ขอให

่อยให้อยู่คนเด

างอแ

็เพราะห่วงเขานั่นแหละเขาเองก็รู้ถ

ข้าวร

เดี๋ยวก็ว่า

ืม

ะรบกวนเปล่าๆ หนูอยู่คนเดียวจนชินแล้ว อีกอย่าง

จนให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอในช่วงที่เขาไปทำ

วเลยไม่ต้องรบกวนโรซานและไม่คิดว่าเลเจนจะให้เขามานอนเป

ด้จะไล่ฉัน

นอนที่นี่แต่ว่าวันหลังถ้า

เหรออยู่

ยู่ด้วยกลัวค่ะ แต่หลัง

ึ้นไปน

ับหนูม

…

ขยายความประโยคของตัวเองเมื่อถูกโรซานจ้อ

…

คนเดียวได้ก็จริงแต่ว่ามันหลับยากหากให

ฉยๆ นะ” โรซานพูดด้วยรอยยิ้มมุมปาก “พาไปห้องท

่อสักครู่ แต่เมื่อเห็นเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรจึงปร

นไม่อยากนอนห้องเธอเดี๋ยว

อ ค

ียมตัว

ะ?

าบเรียบทั้งที่ในใจอยากจะหัวเราะให้กับท่าทางเหวอๆ ขอ

ับเข้าไปในห้องตัวเองหยิบหมอนผ้าห่มออกมาแล้วเดินไป