รักแสนชัง ฤดูเหมันต์冬季不爱你

้ฟ้

บรรพ

้พ่

บกัน

ายเป็นส

ร่กลม

่ครึ่งค่อนคืนก็ยังไม่มา ในเมื่อไม่มานางก็หมดความอดทน จึงปลดผ้าคลุมมงคลออก ทันใดนั้นเสียงท้อง

เสียงงิ้วก็กลบเสียงรอบด้านจนหมด นางมองสาวใช้จู่

ของนางคือ

วลา 23.00-00.59 น.]ข้าวสักเม็ดก็ไม่ตกถึงท้อง ยามนี้นา

ั้งอยู่ที่ทิศประจิม[ ทิศตะวันตก] ของจวน

ี่เริ่มมีหิมะเกาะ คงเหมือนกับใจนางในตอนนี้ที่ไม่ปรารถ

แต่ง เขาก็

่จำต้องแต่ง นางถึง

ิม จะมาร้องไห้ตอนนี้ก็คงจะทำให้คนเขายิ่งหัวเรา

พื้นหิน เดินไปได้ไม่นานก็เจอกับสวนดอกไม้พร้อมกับน้ำตกและสระบัวขน

็มีผู้คนในงานยังดื่มสุราชมงิ้วกันอย่างสนุกสนาน นางจึงเลี่ยงไปทางซ้า

สียงคนที่อยู่ใต้ต้นเหมยฮวาพูดขึ้

้าค่ะ ข้าไม่สนเงินทองพวกนั้นขอแ

ข้าเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลเหอ ภาระหน้าที

งเป็นฮูหยินเอกของท่าน”ซินอี้เอ่ยวาจาน้อยใจ นางกับฝูฉางเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก บิดานางเป็นพ่อบ้านของสกุ

ียวไม่เปลี่ยน แต่แล้วจู่ๆ สกุลเถียนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เข้

นางได้เป็นฮูหยินเอก แต่ข้าก็สามารถรับเจ้าเป็นอน

ไม่ได้ จะอยู่ก็เป็นได้แค่อนุ แต่เ

ันนี้ไม่รักนาง พรุ่งนี้ก็ไม่รัก และชาตินี้อย่า

มไปด้วยความรักยกมือขึ้น

ะไม่รักแม่นางลี่ถิง หากผิด

มรีบยิ้มแล้วโผเข้ากอด สองคนกอดก

ี ก็เบ้ปากใส่ภาพนั้น ท่านไม่อยากแต่งกับ

ักกันให้หิมะท

นี้ข้าหิ

ถึงรุ่งเช้า และแน่นอนว่าเขาไม่ก้าวเข้ามาในห้อ

างก็บ่นไปพลาง “คุณชายเหอทำเช่นนี้ก็

งยหน้ามองไปทางหน้าต่าง เห็นดอกเหมยฮวาค

มณ์เสียเลย” นางคิดว่าจะรีบทำผมเพื่อไปคารว

ห้พวกนางตกใจ จากนั้นก็มี

บชาติทำให้ลี่ถิงเบ้ปาก วางหวีหยกในมือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นกำ

ส่ก็ยิ้มรับ จากนั้นก็เดินไปยังศาลา เห็นคุณชายฝูฉางยืนหันหลังให้

ท่านอยู่ส่วนท่าน ข้าอยู่ส่วนข้า พวกเราต่า

่เขาได้มองใบหน้าคนที่เป็นภรรยาอย่างชัดเจน ดวงตากลมใส

ไม่งามเท่าซ

ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย” สีหน้า

้าดีใจแล้วนางก็

นายท่านใหญ่ จะทำการสิ่งใดก็ล้วนอยู่ในสายตาของบิดาท่าน และข้าซึ่งเป็นฮูหยินข

้าเจ้าพูดว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่ทำไมประ

่ต่อหน้าผู้คนนั้นพวกเราจะต้องแสดงบทสามีภรรยาที่รักใค

แสดงละคร?” สีหน้านั้นเหมื

้าจะแต่งอี้เอ๋อ

ล้วแต

ข้าแสดงความ

าเช่นนั้นพวกเราก็ไปบอกบิดาท่าน

รกัน ถ้าเขาทำเช่นนี้อาจจะถูกไล่ออกจากจวนก็

นึ่งก้าวเว้นระยะห

าคิดว่าเจ้าชอบข้าเสียอี

ตัวเอง ที่ข้าทำก็เพื่อรักษาหน้าสกุลเถียนถึงอย่าง

ให้ข้าฟัง ในเมื่อบิดาเจ้าเ

ุจนโกรธหน้าดำหน้าแดง เขา

ับคุณชายไม่เอาไห

ครไม่เ

ท่านถึงไม่มอบหมายงานให้ทำ วั

ุดสติ ลี่ถิงก็รีบวิ่งหนีไปอีกด้าน ก้าว

้น แต่แล้วก็มีมือของฝูฉางมารับเอาไว้ สอง

กันน่ะ” เสียงหว

ฝูฉางที่ประคองลี่ถิงรีบปล่

่ไหม” นี่มันแรงก

ที่งอนวิ่งหนีไปอีกเรือนหนึ่ง ปล่อยให้นางจมอยู

องก็พบว่าเป็น “

านใหญ่ ดูแลกิจการทางเหนือ นานๆ ถึงจะกลับมาสกุลเหอ ส่วนป๋อเหวิ

ามีนางที่หยาบกระด้างราวกับเทพสงคราม นางไม่

ิมะออก ป๋อเหวินก็

ุลท่านแล้ว เกรงว่าคงจะไม่เหม

็รู้ว่าเจ้าแต่งเพราะอะไร ส่วนพี่ฝูฉางแต่

อื่นไม่รู้ ดังนั้นการรักษาเกียรต

พวกนั้นอยู่ดี สีหน้าเรีย

ิ้วนี้แล้วก็จงบอกข้าเถอะ

ออก เหตุใดชะตาถึงได