มาเฟียรั้นรัก

่ผ่านมาสองเดือนกว่าแล้วพวกเราก็ยังไม่มีโอกาส แม้ดูเหมือนพวกเขาจะ

งเตที่มาถึงค่ายก็พบพวกเรา “พวกคุณหน้าคุ้นๆ เหม

ักธุรกิจชื่อดังกับเพื่อนร่วม

ี่กล้าหลอกเขา มันเหมือนหักหน้าเขาจนทำ

อหันไปจับปืน ทำให้อ

ายนะผมยกให้พี่

ล้า ลูบคมพี่ พวกเราก็ต้องเอาให้สาสมหน่อย เอางี้คืนน

กมันไปเรียกค่าไถ่ คงได้หลายสิบล้านบาท แบ

เตือนพวกเขา แต่เหมือนอองยี้รู้ทัน “จะไปไหน”

ของ อองซานเตที่พึ่งมาถึง ตอนนั้นเองที่มาร์กัสสังเกต

ะประเมินสถานการณ์เรื่อยๆ ดูเหมือน

จากนั้นก็สอดส่องด้านนอ

ังวลใจเช่นกัน เพราะนับวันเรื่องของพวกเราก็ยิ่งปิดไม่มิด ช่วงห

็นว่ามีความสุข แค่คิดขึ้นมาก็หน้

ยังไงคะพ

ว่าเวรยาม คงน้อยลง อีกทั้งอาวุธก็ลดลงเช่น

ำเชื่อมต่อกับแม่น้ำเมยที่มีรอยต่อกับอำเภอแม่สอด จังหวัดตา

บเอาของใช้จำเป็นไปแอบซ่อนไว้ที่ละนิด คิ

ฝ้ายต้อง

จากที่คิดจะพับผ้าใส่ตะกร้าเพราะซักมาใหม่ เธอก็จับผ

่งหนึ่งขึ้นมา “จ

ามีคนตรงหน้าฝึกให้เธอหัดใช้มันอย่างดี แค่นึกถึงการฝึกก็ยากลำบากเพราะพวกเราต้องแอบฝึกตอนที่

อฝ้ายก็นำตะกร้าผ้านั้นไปยังลำธาร ตอนที่ลงจากกระท่อม ก็มองคนของอองยี้กำล

ยตาก็มองไปยังคนสองคนที่เดินตามหลังมา เขากวาดสายต

วกมันก่อน ไม่อย่าง

มัง ส่วนมาร์กัสก็นั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะก่อไฟเพื่อให้แสงสว่าง คน

ามาผลัดเวรแล้ว จึงพูดกับปอฝ้ายเสียงดัง “ผ้าในตะกร

พวกเขาก็เลย เดินวนรอบกระท่อมต่อ มองกลุ่มคนของ

องอยู่ทำงานง่

เหมือนรำคาญทำให้คนบ่นหุบปาก หันมามองไร้สาระ ในเมื่อพวก

ำลายเขาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว เสีย

้นจากนั้นก็ย่องไปด้านหลังหม

ปอฝ้ายแล้ววิ่งเข้าป่าอย่างรวดเร็ว หวังเพียงว่าพวก

ู้ว่าพวกมันแอบซุ่มอยู่ และที่ทำทีออกจากค่ายก็คง

นั้นมองไปยังปอฝ้าย “คุณปอฝ้าย ลูกสาวพ่อเลี้ยง เมืองเหนือกับลูกนักธุรกิจ

ะตอนนี้พวกมันเล็งปืนมาที่เขาและปอฝ้ายแล้ว

ูจะโมโหมากขึ้นสุด เขาจึงสั

รต่อสู้เพราะไม่ยอมอีกฝ่าย สุดท้ายเขาก็ชิงปืนมา

กมันที่เต็มไปด้วยกระบอกปืน สุดท้ายแล้วเธอก็ถูกจับตัว อองซานเ

กัสพยายามลุกขึ้นจากพื้น แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อตีนนับสิบเหยียบเขา

กไม่มีเหลือซากแน่” เขาก็เป็นลูกมาเ