นิยายเรื่องนี้ เป็นข้าที่เขียน!

ึงทำให้นางหนาวจนสั่นมือเท้าชาและ

คน แต่จะมีผู้ใดบ้างเล่าที่กล้ายุ่งกับนาง

งกล้า ๆ กลัว ๆ มองหน้าของนางท

เจ็บมากหรือไม่ ท่านไม่ฟังคำเตือน

จิ่ง เป็นสาวใช้ที่ภักดีแ

าสาวใช้ของตนเอ

ไม่เช่นนั้นท่านอ๋องจะทำโทษเจ้าด้วย ข

จะขอร้องท่านอ๋องแทนท่านเอง ท่

ตู อ้อนวอนซีเฉินอยู่ครู่ใหญ่ขอให้เข

นูคงได้แข็งตายแน่ ท่านอ๋องเสี่ยวจิ่งไม่เคยร้องขออันใดมาก่อน เห็นแก่ท่านป้าที่

ี่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเมื่อยกเรื่อง

ีไปได้อีกข้าจะฆ่าเจ้าคนแรก ต่อให้

้งน้ำตาจากนั้นจึงค่อย ๆ ประคองร่างเล็กของเจ้

ได้มาพบกับนางอีกจึงมีเพียงเสี่ยวจิ่งที่คอยดูแลท

ยวันมานี้นางกินข้าวไม่ได้เพราะอาเจียนออกมาจนหม

งกายได้ ถึงซีเฉินจะไม่มาดูนางอีกแต่เขาก็ยังให้ท่านหม

ด้วยสีหน้าบึ้งตึงท่าทางไม่เต็มใจ ตอนนี้อนุจื่อ

ับชายชู้และถูกท่านอ๋องจับได้ แต่ไม่มีผู้ใด

ึงปฏิบัติกับนาง

่งเปิดดูพบว่ามีเพียงชามข้าววางอยู่ในตะกร้าแค่ชามเดีย

จ้าจึงยังเอาน้ำข้าวมาให้นางกินอีก ทั

้นกลับเอ่ยอ

ดได้อีก อนุจื่อตอนนี้ก็แค่สตรีชั้นต่ำนางหนึ่งที่ท่

จิ่งตว

าก็แค่สาวใช้คนหนึ่งเท่า

หรือ มิหนำซ้ำยังเป็นสาวใช้ของอนุตก

เจ้า

รกันถึงได้ยังเสนอหน้าอยู่ในจวนนี้

าะตอนนี้ เรี่ยวแรงของนางยังไม่กลับมาแม้จะเอ

บา ๆ ทว่ามีเพียงเสียงลม

อาไว้ในใจทุกข้อ หากนางหายดี

ับหน่วยกู้ภัยสาธารณะมาหลายปี ทั้งวิชาแพทย์พื้น

างอยู่ในสภาพปกติ

นางยังเรียกร้องสิทธิ์ใ

ข้า ท่านอ๋องไม่เคยเอ่ยปากว่าจะ

อดีและกอดอกมองจื่อเม่ยและเ

ร้องขอก็ไปร้องขอกับพระชายาด้วยตนเอง หึ

ขวางหน้าสาวใช้คนนั้น

ม่ยอมรับ ไปนำอาหารอุ่นอ่อนมาให้คุณหน

จหรือ ได้ ในเมื่อไม่

พื้นพร้อมกับหัวเราะขบขัน เสี่ยวจิ่งตกตะลึงกำมือแน่นแ

กดีเอ่ยข

ม่ตายไปเลยเล่า หึ จะอ

ยน้ำลายอย่างอันธพาลอีกคราแล้วก็เดินก

ให้จื่อเม่ยเบา ๆ นางร่ำไห้

้าค่ะคุณหนู เพร

า ๆ นางไม่ได้ร้องไห้เพียงแต่ที่ไอเมื่อสักค

รีบดูแลยกน้ำชาทันใด ได้จิบน้ำชาจนชุ่มคอจื่อเม่ยจึงพอจะ

ื่อจื่อ ห้ามให้ผู้ใดรู้เด็ดขาด บอกว่าหา

ซื่อจื่อจะช่วยพวกเรา ก่อนหน้านี้ท่านไม่เคยม

ม่ยยิ

าเรื่องในจวนนี้

้าค

่งชั่วยามต่อมาเสี่ยวจิ่งก็กลับมาพร้อมกับตะ

่ถามสักคำ เพียงแต่รู้ว่าคุณหนูป่วย และยังถูกพระชายารังแ

ิง การมีจื่อเม่ยอยู่ที่นี่ก็เหมือนกับการมีหนามตำใจพระชายารั่วหนิง ดังนั้

ม่นมฉลา