จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ

ที

าไปหนักหัวค

บัดนี้พวกนางส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นั่นกันแล้ว เพราะต่างพากันไปชุมนุมอยู่ที่ศาลาชมดาวกันหมด

หน้าสะกิด­เตือนว่าจะทำให้ชาดที่ทาปากเลอะได้ จะดื่มน้ำก็ยังห้ามดื่มมาก­เกินไป เพราะอาจทำให้ปวดเบาจนวุ่นวายต้อ

ที่งดงามมานั่งด้วย ก็พากันตะลึง ไม่คิดว่าจะมีสตรีนางใดหาญกล้าถึงเพียง

รให้กินบ้างเจ้าคะ ข้าห

แล้วก็มองไปที่อา

ก่อนเอ่ยว่า “แล้วเหตุใดเจ้า

่งร่วมวงกับสตรี

บว่ากำลังไม่พอใจสตรีพวกนั้น จนพี่ชาย

ร เป็นสตรีแต่มานั่งที่สำหรับบ

หน้าพี่ชายคนรอง

้าวเยว่ มิเคยคิดเล็กคิดน

อยหน่าย มือข้างหนึ่งหยิบจานใส่

้าปากเคี้ยวอย่างรีบร้อน สั

้เฉินยื่นถ้วยน้ำชาให้ ด

ปถามพี่ชายทั้งสองต่อ “ท่านคิดว่างานเลี้ยงครั้งนี้จะยา

ป็นคนสุดท้ายตามเคย” จ้าวหลู่เจินตอบ พลาง

ำตอบแล้วก็ทำหน้

ายชั่วยาม ข้าจะไปท

บสตรีอื่น เหมือนท

เสนอในสิ่งที

ตรี แล้วท่านจะให้ไปคุยกับใครกันเล่า”

หยอกล้อกันไปมาไม่หยุด พี่ชา

ี้ยงปลาอยู่ เจ้ารีบกินแล้วก็รีบไปเถอะ ท

าปาก พลางหยิบขนมอีกสองอันใส่ในอกเสื้อด้วย จากนั้นก็

นร้อย ๆ ตัว ตรงกลางมีสะพานโค้งทอดข้าม เพื่อให้สามารถเดินขึ้นไปดูปลาที่กล

อนกับปลาที่­จวน แต่บางตัวก็เป็นปลาที่ด

้วยอย่างมีความสุข สักพักก็คิดขึ้นมาว่าหากมีอาหารปลาก็

ขึ้นมาบนสะพานโค้ง ในมือของเขาม

าอยู่ที่นี่” เซียวเฟิงเอ

ิดว่าจะไม่มีใครรู้เสี

มื่อเห็นสหายเก่าน

แรก ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่อยากอยู่ในงานเลี้ยง ประการที่สอง ไม่มีทางที่เจ้าจะไปสนท

าจริง ๆ” จ้าวเยว่ปรบมือและ

ี่แล้วเจ้าจึงไม่มา

รื่องที่เขาข้องใ

” จ้าวเยว่ตอบ

อมีธุระ ข้าฟังแล

ยงแต่ข้าไม่ชอบพิธีรีตอง เจ้าก็

เซียวเฟิงแกล้ง

ข้า” จ้าวเยว่เชิด

จ้าดูงดงามขึ้นมาก” เซียวเฟิงเอ

้าหน่อยเลย ข้าอึด

ำสีหน้าเหนื่อยหน่

เอ่ยเกิน­ความจริงแต่อย่างใด เขาเพียงแค่รู้สึกว่านางงดง

เวลานี้ พลางส่งกล่องไม้ที่มีอ

บไป

มใจ ก่อนจะจัดการโปรยอาหารให้ปลาต

ี้ยง เนื่องจากมีเรื่องต้องสนทนากับขุน­นางด้วยกัน เขาจึงได้ขอตัวกลับไปในงานเลี้ยงก่

วตอนนี้บุตรีของขุนนางราวยี่สิบกว่าคน ก็มาชุมนุมกันอยู่ที่นี่ พวกนางมั

ายของท่านเซียวโหว นามว่าเซียวเฟิง ที่ตอนนี

ลือกอยู่ไม่น้อย เป็นถึงบุตรชายท่านโหว ใคร ๆ ก็ย่อม

ก็จริง แต่ว่าในใจก็อยากจะไ

ินแทรกเข้ามาตร

บพร้อม งามราวกับเทพเซียน ทั้งยังเป็นกุลสตรีมีกิริยาเรียบร้

ี่ยวเพ่ย ข้ามิได้ดี

ๆ ทั้งที่ในใจก็พึง

เว้น....จ้าว­เยว่” นี่คือคำเอ่ยของซูหนิง น้อง

้ขัดจังหวะได้หรือไ

ถียนเอ่ยอ

ูหนิงเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางทำหน้างุนงงขึ

ับจ้าวเยว่มาตั้งแต่เด็ก ถึงขั้นวิ่งเล่น

ขึ้นถึงข่าวท

่ยืนอยู่ด้านหล

ก่อนท่านเจ้ากรมจ้าวกับท่านเซียวโหวทำงานใก

กล้ชิดกับนางสักเท่าไร หญิงเกียจคร้านอย่างนั้น ใครอยากจะสนิทสนมด้วยกันเล่า”

ังไปสักพักเอ่ย

นเคยไปขอนางเป็นสหาย แล้วถู

กลบเกลื่อนความจริง “ซูหนิง ถ้าเจ้าเอ่ย

ซูหนิงจึงยอมสง

่ยเถียนก็ไ

แรกแล้วล่ะสิ ว่าจะผูกมัดสกุลเซียวกับสกุลจ้าวไว้ให้

เป็นอย่างนั้นก็ได้

ควรจะทำเอาไว้ แล้วเหตุใด สกุล­จ้าวจะไม่ทำเล่า ข้าว่าทั้งเจ้ากรมจ้าวแล้วก็ฮูหยิน ต้อง­วางแผนเอาไว้แล้ว ดูท่าน่าจะเจ้าเล่ห์กันอยู่ไม่น้อย” หวังเว่ยเถียนหยุด

จียวต่อ “ข้าว่านะ ถ้าคุณชายเซียวได้เห็นหลิงเจียวขอ

กคนพยักหน้า

นที่พวกบุตรสาวขุนนางทั้งหลายเอ่ย

สัมผัสบรรยากาศนอกงานเลี้ยง แต่ว่าพอมาถึงกลับ­ได้พบกับเรื่องไม่น่

ด้วยไม่­คิดว่านางจะมาถึงที่นี่ และเรื่องที่พวกนา

อย่างหวังเว่ยเถียนกับซูหลิงเจียวนั้น ไม่สามารถหลบ­หน้าได้

ขากลับนินทาว่าร้ายไปจนถึงบิดามารดาของ­นาง ซึ่งเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ มือสองข้

อไม่ ว่าในสมัยกวนหมิงฮ่องเต้ พวกเขาทำการลงโทษหญิงปากมากกันอย่างไร”

กมือขึ้นตอ

้ แล้วก็บีบให้อ้าปาก จากนั้นก

ียวและหวังเว่ยเถียน ต่

เข้าไปอีก ได้แต่ยืนรอกันอย่างสงบเสงี่ยม ถึงแม้จะกลัว แต่ว่าก็ไม่มีใครคิดท