จ้าวเยว่ สตรีเกียจคร้านของท่านแม่ทัพ

ที

ทิศเหน

หลบหนี เมื่อเห็นประตูเมืองถูกตีแตก เขามีสภาพกระเซอะกระเซิง แต่ก็ไม่อาจละวางหน้

ถึงแล้วชิงมันกลับไป สุดท้ายจึงกัดฟันวิ่งเข้าไปในจวนที่กำลังเกิดเพลิงไหม้ ทว่าด้านในเปลวไฟลุกท่วมโชติช

ไปเป็นแน่ แต่ข้าไม่ยอมแค่นี้แน่ ข้าเป็นถึงแม่ทัพแด

ี่ย ทว่าเพิ่งออกจากจวนนั้นได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าฝูงหนึ่งกำล

ั้นก็ถือดาบวิ่งตรงเข้าไปหาทันที ทหารที่ติดตามแม่ทัพเสวี่ยของตนมาต่างเร่งฝีเท้า เพ

เป็นหน้าท

อร

มั่นคง แล้วเดินตรงเข้าไปหาเฉินฉิง เมื่อระยะห่างร

ม่ทัพใหญ่แคว้น

จวนของท่านแม่¬ทัพใหญ่เหยียนโหว แล้วแอบเข้าห้องทำงานและขโมยไป แต่ยังนำกลับไปไม่ถึงเมืองหลวงของพว

่มีทางบอกเจ้า” เฉ

่ซ่อนของตรา¬ประทับ แม่ทัพเสวี่ยก็ไม่พูดพร่ำทำเ

จากบ่ากลิ้งตกลงไปตามพื้น จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าทหารม้

ปเสียบประจานไว

หันไปหาทหารอีกสองสามนายแล้วเอ่ยว่า “พวก

่ทัพเสวี่ยกับเหล่าทหาร ใช้เวลากว

องศัตรูถูกแม่ทัพเสวี่ยสังหาร เจ้าเมืองถูกบังคับให้ยอมสละเมืองเพื่อเอาชีวิตรอ

งใดก็ไม่ท้อถอย หลังจากที่บุกยึดเมืองอวี้โจวได้สำเร็จ ก็ท

ดูแลของรองแม่ทัพจาง ส่วนตนกับทหารที่เหลือ รีบเดินทา

นอายุเลย ตั้งแต่ชายหนุ่มนำทัพออกศึกกว่ายี่สิบครั้ง ก็ยังไม่เคยแพ้พ่ายแม้แต่ครั้งเดียว และครั้

างก็หมายปอง บุตรีของขุนนางทั้งชั้นผู้ใหญ่และผู้น้อย ล้วนก็อยากจะเป็นภรรยาของเขา แม้ว่าจะเป็นภรรยาเอกไม่ได้ ขอให้ได้เป็นอนุภรร

อกเรือน ต่างก็ไปรวมตัวกันที่ถนนหน้าประตูเมือง เพื่

ิดแน่นะ ว่าท่านแม่

งเวยเอ่ยถามสหายที่ยืนอยู่ข้างๆ และสหายที

นพ่อมาแล้ว ข่าวจากพ่

นี่เราก็-ยืนรอมาสองชั่วยาม แล้ว” ลู่เฉินจยาใจร

างแล้วก็เริ่มรำคาญไม่น้อย ก

องธรรมดา ใจคอเจ้าจะให้ท่านแม่ทัพเดินทางทั้งวันทั้งคืนโดย¬ไม่หยุดพ

ขอข้าเป็นอนุก็แล้วกัน” ลู่เฉินจยากล่า

ก่อนเถอะ” หวังเว่ยเ

งหาใครสักคนอยู่ แล้วจู่ ๆ นางก็ถามขึ้นมาว

ลังทำอยู่หรอก นางกล่าวว่าการมารอชื่นชมบุรุษนั้น ไม่

ว่าสตรีสามัญอย่างเรา ไม่แน่นางอาจจะมีโอกาสได้-ร่วมงานเลี้ยงกั

ย่างนั้นก็แค่นเสียง

ัพไม่ชอบอย่างไรก็คงจะไม่มีทางอยู่ดี ดูอย่างน้องสา

ั่งตรง

ฝ้ารอยลโฉมของแม่ทัพเสวี่ย นางกระตือรือร้นราวกับเด

ตรีต่างก็วิ่งเข้าไปใกล้ประตูเมืองมากขึ้น พอเห็นแม่ทัพเสวี่ยควบอาชาสีดำคู่ใจผ่านเข้าประตูเม

บม้าผ่านไปอย่างไม

ต่างก็ได้แต่ทำหน้าละห้อยมองตาม มิหนำซ้ำทหาร¬ในขบวนของเขา กลับเดินเหยียบย

ทหารที่เย็น

ัยชนะกลับมา กระทั่งบ่าวไพร่ในจวนเจ้ากรมจ้าวก็เอ่ยถึงเรื่องนี้เ

ัพเสวี่ยกลับเข้าเมืองมา ค

รให้น่าดูกันเล่า” จ้

ม่ทัพแล้วหรือเจ้า

วเยว่ตอบกลับอย่

ง¬นั้นเล่าเจ้าคะ ผิงผิงก็นึกว่าตอนที่คุณหนูแอบไปฝ

อยากเจอด้วย” จ้าวเยว่เอ

่ประตูเมือง ได้แต่ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง ไม่ว่าจะทำอย

ก็เพราะเจ้าต้องการจะใช้ข้าเป็นข้ออ้างในการที่จะออกไปที่ประตูเมื

ื่อถูกจับพิรุธได้ แต่ยั

ราะข้าขี้เกียจเดิน อีกอย่าง ประตูเม

่อเป็นการตัดบท ทว่านางก็ยังคงไม่สามา

้อย่างไรเล่าเจ้าคะ” ผิงผิงกล่าว

ะเอ่ยขึ้น “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เอาเงินไป และบ

ผิงผิงรับเงินมาด้

หนูของนางก่อน แล้วค่อยเดินต่อไปที่ประตูเมืองเพื่อรอขบวนของท่านแม่ทัพเสวี่

แม่ทัพเสวี่ยหน้าตาเป็นเช่นไร” ผิงผิง

่าใดนัก ก็ได้แต่ถามแบบเออออห่อหมกไป

ปาก คาง ล้วนรับ¬รูปกัน อีกทั้งร่างกายที่กำยำสูงใหญ่ ผิงผิงเห็นเขาโดดเด่นออกมาจากหมู่ทหารเลยนะเจ

่ ถึงได้ละเมอเพ้อหาเขาถึงเพียงนี้” จ้าวเย

บึ้งตึงขึ้นม

ูปงามจริง ๆ ถ้าคุณหนูได้พบ รับรองว่

ต่ส่ายหน้าแล

สตรีนี่ช่างไม่

ร่ำท