อาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
ยท่านพี่พระชายาเถิดเพค
ยไปก็ไม่ได้หรือจะลงมือก็ไม่ได้เช่
ก่อนจะปล่อยมือออก จากนั้นก็มองลงไป
นวอนแทนเจ้า ข้าไม่มีทางปล่
ลาดตาขาวเกินกว่าจะทำร้ายนาง ใย
ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เกือบจะทำ
ล้วกัน ท่านอ๋องเพคะ พวกท่านดำเนินงานกันต่
า ก่อนจะเดินออกไ
ไรดีเล่า โฆษกกลอกตาไปมา ก่อนจะทำได้
เข้าเรื
ด้วยดวงตาอันสุกใสที่เปี่ย
อ๋องเ
ไว้เขาค่อยจัดกา
แล้วก็เผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้กับซางหลี ขณะเดียวกันก็จั
ี้ยง ทว่าสิ่งที่พวกเขาพูดคุยล้วนเกี่ยวข้องกับฉินเซิงทั้งสิ้น เรี
คัง หวี่เหวินยงรับรู้ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในงานแต่งหมดแล้
ีไหวพริบ คิดไม่ถึงว่าจะบีบให้หวี่เ
อเกิน ช่างน
ิงเ
กเรียกหาเดินเ
ันใดจะรับสั่
ินยงพูด
้งหมดของพระชายาคังจากโ
ได้รับคำสั่
สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก่อนจอกชาในมือจะหล่นลงกับพื้
งอยู่กำเริบข
ขณะเดียวกันก็หอบหายใจอย่างต่อเนื่อง ดวงตาคู่นั้นของเขาแดงฉานราวกับเลือดไม่
วงขวดสีดำใบหนึ่งออกมาจากหน้าอกหมายจะเทยาระงับอาการออกมา แต่มือของเขา
ดขึ้นมาจากพื้น หลังจากที่ยาละลายในปากแล้ว อาการของหวี่เหวินยงก็ค่อย ๆ เริ่มสงบลง แต่กา
่อนจะกำเริบทุกสองสามปี ต่อมาเป็นทุกปี ส่วนตอนนี้เพิ่ง
งกู่ ทว่าหมอเทวดาหวังกลับไม่พบต้นตอของโรคร้ายที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวเขา จึงทำได้เพียงจ่ายยาอายุวัฒน
วนั้น แต่เขาก็ยังพบว่าการควบคุมตัวเองทำได้ยากขึ้นทุกที อ
งก็ได้รินชาใส่จอกให้กับตัวเองอีกครั้ง ซึ่งขณะที่กำลังดื่มชา อยู
น ท่านจะต้องรีบขจัดพิษออกจากร่างกายโดยเร็วที่สุด ท่านมีเวลามากที่สุดอีกไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว มิเช่นนั
งเจียดเวลาในการไปพบปะพระชายาคั
ว ฮัดชิ
ั้งติดต่อกันจนน้ำตาแทบไหล นางขยี้จมูกตัวเองแรง ๆ ไปมา ขณะเ