อาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก

ยท่านพี่พระชายาเถิดเพค

ยไปก็ไม่ได้หรือจะลงมือก็ไม่ได้เช่

ก่อนจะปล่อยมือออก จากนั้นก็มองลงไป

นวอนแทนเจ้า ข้าไม่มีทางปล่

ลาดตาขาวเกินกว่าจะทำร้ายนาง ใย

ด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เกือบจะทำ

ล้วกัน ท่านอ๋องเพคะ พวกท่านดำเนินงานกันต่

า ก่อนจะเดินออกไ

ไรดีเล่า โฆษกกลอกตาไปมา ก่อนจะทำได้

เข้าเรื

ด้วยดวงตาอันสุกใสที่เปี่ย

อ๋องเ

ไว้เขาค่อยจัดกา

แล้วก็เผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนให้กับซางหลี ขณะเดียวกันก็จั

ี้ยง ทว่าสิ่งที่พวกเขาพูดคุยล้วนเกี่ยวข้องกับฉินเซิงทั้งสิ้น เรี

คัง หวี่เหวินยงรับรู้ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในงานแต่งหมดแล้

ีไหวพริบ คิดไม่ถึงว่าจะบีบให้หวี่เ

อเกิน ช่างน

ิงเ

กเรียกหาเดินเ

ันใดจะรับสั่

ินยงพูด

้งหมดของพระชายาคังจากโ

ได้รับคำสั่

สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ก่อนจอกชาในมือจะหล่นลงกับพื้

งอยู่กำเริบข

ขณะเดียวกันก็หอบหายใจอย่างต่อเนื่อง ดวงตาคู่นั้นของเขาแดงฉานราวกับเลือดไม่

วงขวดสีดำใบหนึ่งออกมาจากหน้าอกหมายจะเทยาระงับอาการออกมา แต่มือของเขา

ดขึ้นมาจากพื้น หลังจากที่ยาละลายในปากแล้ว อาการของหวี่เหวินยงก็ค่อย ๆ เริ่มสงบลง แต่กา

่อนจะกำเริบทุกสองสามปี ต่อมาเป็นทุกปี ส่วนตอนนี้เพิ่ง

งกู่ ทว่าหมอเทวดาหวังกลับไม่พบต้นตอของโรคร้ายที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวเขา จึงทำได้เพียงจ่ายยาอายุวัฒน

วนั้น แต่เขาก็ยังพบว่าการควบคุมตัวเองทำได้ยากขึ้นทุกที อ

งก็ได้รินชาใส่จอกให้กับตัวเองอีกครั้ง ซึ่งขณะที่กำลังดื่มชา อยู

น ท่านจะต้องรีบขจัดพิษออกจากร่างกายโดยเร็วที่สุด ท่านมีเวลามากที่สุดอีกไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว มิเช่นนั

งเจียดเวลาในการไปพบปะพระชายาคั

ว ฮัดชิ

ั้งติดต่อกันจนน้ำตาแทบไหล นางขยี้จมูกตัวเองแรง ๆ ไปมา ขณะเ