หวางเสี่ยวเหยา นางร้ายปลูกผัก

ะที่หยิบมาเพื่อจัดการกับความรู้สึกของตนเอง ส่วนหวางเสี่ยวเหยาก็หันไปมองคนของตน แล้วคนที่มาใหม่ก็ท

นอย่างไรบ้

้อยปลอดภัยดี

าดพิลึก ฟังคล้ายจะดีใจแต่ไม่ดีใจ “ศิษย์พี่ ไม่นึกเลยว่าจะ

อหวางเสี่ยวเหยาหันกลับมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้วยกันอี

กั

จอย่างสุดเซ็ง ใบหน้าหล่อเหลาถูกอำพรางด้วยผ้าเช

ชักกระบี่ขึ้นมาอย่างฮึดฮัดด้วยความไม่ไว้ใ

ด้เห็นแก่หน้าหล่อเหลาของชายพเนจร หากแต่นางเห็นแก่ร่องรอยบาดแผลของหวังซูจิ้งต่างห

วังซูจิ้ง ขวดยาขนาดเล็กสีขาวขวดหนึ่งลอยคว้างไปใ

่มอาการบาดเจ็บของตน ซ้ำยังแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าโฉมสะคราญ การกระทำนี้ช่างน่าเห็นใจและน่าสมเพชยิ่ง

้งตอบเสียงขุ่นก่

อผ้าของท่านจึงเปียกปอนเหมือนกับชายผู้นี้ เกิดอะไ

ระครุบปากไว้ได้ทัน หลันเยี่ยเป็นงงงันที่อยู่ๆ เจ้านายก็ทำพิลึกพิลั่น นางถูกล

อันขาด ให้เรียกข้าว่าหวางเสี่ยวเหยาเข้าใจหรือไม่” หวาง

อย่างงงงวย “แม้ว่าเราจะอยู่

้ใดล่วงรู้ว่าข้าคือประมุ

น…” นางกำลังห

ณแล้วนางยังสามารถใช้วิชาตัวเบาได้อีกด้วย! ‘ตัดสินใจไม่ผิดเลยจริงๆ ที่รีบทะยานกายเข้ามาปิดปาก’ เมื่อร

ผ้าเป็นชุดสีน้ำเงินเข้ม ส่วนหวังซูจิ้งลงมาจากหลังม้าแล้วเดินไปเดินมาตรว

่เจ็บแล้วหรือ เหต

็มไปด้วยคราบโลหิตแห้งกรัง ผู้ที่พบเห็นอาจเข้าใจได้ว่าชายหนุ่มเป็นปกติดี หวังซูจิ้งตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต

ภาระขึ้นหลังม้า นางเอ่ยถามเขาด้วยแววตาเป็นประกาย “พี่ชาย ข้าอยากทรา

การเตรียมตัวออกเดินทาง “ใช่แล้ว ยานี้

่นพอดีเลย ตัดสินใจไม่ผิดจ

ินทางพเนจรยังมีได้ ข้าน้อยเคยได้ยินมาว่าท่านประมุขเหอเคยขอซื้อแต่สำนักเสินเย่าไม่ยอม

วงท่าองอาจแม้จะถูกกล่าวถึงในเชิงเหยียดหยัน การวางตัวของเขานั้นดูเคร่งขรึมและทรงภูมิ กิริยามาร

อีกที่ไม่สำรวมวาจา หญิงสาวรีบหันมาขึงตาดุใส่หลันเยี่ยทันควัน พูดด้วยเสียงเบารอด

หันไปคลี่ยิ้มมีไมตรีให้ชายหนุ่มพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าคำนับ “ข้าต้องข

างเรียบง่ายเช่นนี้ ครานั้นที่นางเอ่ยขอบคุณยังนึกว่าหูฝาดไป แต่คราวนี้นางกล่าวขออภัยแล้วยังโค้งคำนับให้ชายไ

ญิงสาวก็สลัดอารมณ์ขุ่นมัวทิ้งทันที “ช่างเถอะ เรื่อ

ำใจของท่านเลย! ” หวางเสี่ยวเหยารีบร้องค้

าะๆ พาชายหนุ่มบนหลังอานออกมาจากวงสนทนา ไม่

ปเสียแล้ว เห็นทีว่าเขาคงจะเป็นตัวประกอบเท่านั้น หากว่าเขาเป็นคนสำคัญคงไม่จากนางไปเช่นนี้ นักเขียนสาวถอน

อยู่แถวนั้นออกมา เมื่อทุกคนพร้อมแล้วหวังซูจิ้งก็ควบ

งยาเสินเย่าไปท

แล้ว

ม่รีบบอกข้าให้เร