หวางเสี่ยวเหยา นางร้ายปลูกผัก

งรี่เข้ามาทำให้ดวงตาทุกคู่เบิกกว้าง พริบตาเดียวเท่านั้นพล

าค

ิดพลังแบบหลับหูหลับตา แต่ทว่าการระเบิดพลังปราณของนางนั้นกลับทำให้ทุกอย่างราบเรียบเป็นห

่วงพีก็พานางมาถึงเชิงสะพาน หวางเสี่ยวเหยาบังคับให้ม้าหยุดเดินก่อนจะค่

นฝั่ง ส่วนชายชุดสีน้ำตาลคนนั้นกำลังห้อยตัวอยู่กับราวสะพาน ท่อนล่างของเขาตกลงไปใน

วสะพานแล้วโน้มตัวลงยื่นมือลงไป แล้วจังหวะนั้นนั่นเ

ิ

คฆ์คมปราบคู่นั้น เพราะการระเบิดพลังเมื่อครู่หมวกสานปีกกว้างจึงหลุดกระเด็นออกไปจา

คิ้วคมเข้มพาดเฉียงเหนือดวงตาคู่คมสีถ่าน จมูกโด่งเป็นสันเหนือริมฝีปากหยักสีเข้ม เรือนผม

างโปรดหลีกไป! ” แม้นว่าเขาจะตะโกนบอกด้วยเสียงเข้มทว่าหญิงสาวดูเหมือนจ

้นที่ในการปีนขึ้นไป

’ ทว่านางมิได้มาเพื่อเกะกะ แต่นางตั้งใจมาเพื่อแสดงน้ำใจ ในฐานะที่เป็นคนทำให้เขากระเด็นตกน้ำ เช่

ายจะไม่รับน้ำใจ โดยปฏิเสธที่จะวางมือลงมาบนฝ่ามือบา

ปืนขึ้นไปบนราวสะพาน ในตอนนี้เขาไม่ได้ถือโทษโกรธนางนักที่ระเบิดพลังจนทำให้เขาตกน้ำ ไม่ได้โกรธที่นางเข้ามาขัดจังหวะทั้

ก็อ่อนเปลี้ยล้มลงกับพื้นจนดึงให้

โอ๊ะ…ว

…

ิ

บนริมฝีปาก นางมองคนที่คร่อมร่างไม่วางตาราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ ทว่าอีกฝ่ายที่

ย มันต้องมีล้มทับกันบ้างอะไรบ้าง.

ป็นอะไรไปแม่นาง! ” น้ำเสีย

ะ อยู่ๆ ก็ข

ับการที่หญิงสาวยื่นไมตรีให้โดยการมอบของแทนใจหรือให้แม่สื่อมาทาบทาม แต่ไม่เคยมีผู้ใดรุกหนัก

ด้ว่านางรูปโฉมงด

ปล่อยข้

้เช่นนั้น มิใช่ว่าเขาตะลึงงันจนขาดสติแต่อย่างใด… ในที่สุดหญิงสาวก็คลี่ยิ้มขวยเขินก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืน เมื่อเขาลุกออกไปแล้วนางก็ลุกขึ้น

พร้อมกับฝ่ามือหนาที่ยกขึ้นทำท่าปฏิเสธ “ไม่เ

าอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงความประหม่าที่กำลังเกิดขึ้น ทว่าชายหนุ่มมิได้สนใจแม้แต่นิด พูดจบเขาก็เดินดิ

ก้าวเท้าเดินตามเขาไปทันควัน

ใกล้ๆ กับแม่น้ำ เมื่อเดินไปถึงเขาก็หยิบห่อสัมภาระบนหลังม้าลงมาแกะออก ห

ห็นว่าท่านเหมือนจะถูกรุมทำร้ายก็เลยคิดจะเข้า

ันกลับมามองนิดหน

ดูสดใสและอ่อนหวานราวกับบุปผาที่กำลังเบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ นัยน์ตาสีถ่านแวววาวราวลูกแก

ม่น่าเชื่อว่านางจะหยุดสายตาของเขาได้แค่เพียงคลี่ยิ้มเท่านั้น พลันสายลมอุ่นในยามซื่อ (9.00-10.59 น.) ก็พัดผ่านเข้ามาราวกับเป็นใจ เรือนผมยาวหนาสีหมึกของนางพริ

หวางเสี่ยวเหยาหลุบตาลงต่ำอย่างเอียงอายขณะที่อีกฝ่ายหยิบกลีบบุปผาออกให้ “ขอบ

า.

ยาและชายหนุ่มนักเดินทางต่างสบตากันอย่างหวานซึ้ง ราวกับห้วงเวลาเดินช้าลงชั่วขณะ บัดน

ก ตึก

มรักตัวประกอบคนนี้ได้สินะ อิอิ’ ในขณะที่นักเขียนสาวกำลั

ยข้ามาแล้ว ท่า

ด้านชะงักงันแล้วพล

้อ!