หวางเสี่ยวเหยา นางร้ายปลูกผัก

้มสำรวจอาภรณ์ที่ขาดวิ่นของตนเอง นางเก็บกลืนถ้อยคำที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดเอาไว้ ได้แต่ใช้มือบางลูบป้อยๆ

ร่างนางแม้แต่นิด แค่เขาใช้พลังกระชากร่างนางก็ลอยหวือออกมาเ

วัญจนหญิงสาวไม่กล้ามองสบตา ขณะที่ต่อว่าอีกฝ่ายเขาก็สวมเสื้อของตนเองให้เรียบร้

างไม่กล้าพูดออกมาให้ดังเพราะขณะนี้ชายหนุ่มก็แทบจะฆ่านางด้วยสายตาเสียแล้ว หวางเส

เสื้อแล้วหมุนตัวเดินออกไปอย่

าวเท้าของหานเจี้ยนหยีราวกับลอยไปเหนือพื้น หวางเสี่ยวเหยาต้องสับเท้าวิ่งจึงจะตามชายหนุ่มได้ทัน เขาจะพานางไปที่ใดก็สุดรู้

ุนไพร ใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึมสะบัดกลับมามองนางคล้ายยังขุ่นเคืองอ

รั้งทันควัน ไม่นึกเลยว่านางจะต้องมาถูกตัวละครที่เขียนขึ้นมาเองต่อว่ากดดันจนแทบไม่กล

ามองโฉมสะคราญผู้นี้ด้วยอคติที่คิดขึ้นมาเองเป็นทุนเดิม ยิ่งนางตอบเหมือนไม

ล่าวหาว่านางไม่ตั้งใจทำความสะอาดเรือน แท้จริงแล้วแมงมุมก็แค่เรื่องที่กุขึ้นเท่านั้น แค่คราบฝุ่นเลอ

ยงเข้ม แล้วชี้มือไปยังสมุนไพรชนิดหนึ่งที่ปลูกไว้ในแปลง “พื

ะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ตอนที่เขียนบรรยายเนื้อเรื่องก็มีแต่ฉากร่วมรักเท่านั้นที่นางเขียนไว้

้า...ข้าไม

่... เอาอย่างนี้ดีกว่า เจ้ารู้จัก

ึดใจคำตอบแรกที่มีสาระก็หลุดออกไปจากริมฝีปากบาง “ดอกกุ้ยสามารถนำมาทาปากหรือทาแก้มให้เป็นสีแดงได้เจ้าค่ะ ยังม

ม่รู้เลยว่าเบื้องหลังสีหน้าเคร่งขรึมนั้นชายหนุ่มกำลังคิดทำสิ่งใด แต่ที่แน่ๆ การนิ่งเงียบของเขาก็ย

อจะให้ข้าทำอะไรก็ได้เจ้าค่ะ แต่ท่านอาจารย์อย่าไล่ข้าออกจากสำนักเลย

ไม่ใช่ศัตรูที่ร้ายกาจจนเกินกว่าจะรับมือ แล้วดวงตาคมปราบราวพยัคฆ์ก็เขม้นมองโฉมสะคราญ “เช่นนั้นแล้วก็จงรับโทษของเจ้าเสีย แปลงสมุนไพรเหล่านี้เจ้าจะต้องเป็นคนดูแลรด

่ะ! ข้ารับรองว่าการดูแลต้นไม้ข้าต้องทำได้อย่างแน่

งนำขึ้นมาก่อนตัว “คุณชายหานเจ้าคะ มีพ่อค้าท่านหนึ่งมาขอเ

้ความคิดตริตรอง “บอกไปว่าข้าติดธุระ

วมีแต่ร่องรอยขีดข่วน อาภรณ์ก็ขาดวิ่น ผมเผ้าก็ยังรุงรังและมีใบไม้ติดอยู่ประปราย ดูแล้วน่าสงสัยยิ่งนัก ทว่าเหตุใดนางจึงยืนคุ

ัวนอกทั้งสองชั้นหายไปอยู่เสียที่ใด ปกติแล้วคุณชายใหญ่ไม่เคยเดินไปเดินมาในสภาพนี้เลย เมื่อคิดไปเช่

งแขกทันที บรรยากาศตึงเครียดระหว่างหานเจี้ยนห

าๆ ถึงนางจะน่าสงสัยทว่านางก็ยังคงเป็นสตรีผู้บอบบาง ผิวขาวกระจ่างขึ้นรอยแดงและถลอกจนเห็นโลหิตซึมขึ้นมา หานเจี้ยนหยีรู้สึกผิดที่กระทำรุนแรงไป

้เล็กน้อยนัก ข้าทนทุกข์ทรมานกับโรคประหลาดมาตั้งนานแล้วยังทน

นพาให้เท้าขยับเคลื่อนเข้าไปใกล้โฉมสะคราญ แล้วหานเจี้ยนหยีก็ยื่นมือเข้าไปจับมือบางขึ้นมา

งที่ไม่สมดุล ข้าตรวจพบไอเย็นแปลกประหลาดแต่ยังไม่ทร

่ข้าต้องเดินทางมาไกลถึงที่นี่ ท่านอาจารย์เจี้ยนมีความสามารถสมคำร่ำลือยิ่งนัก ตรวจข้าเพียงอึดใจเดียวก็บอกได้ถึงอาการผิดปกติ

ุติการตรวจอาการเบื้องต้นแต่เขายังขยับออกไปยืนห่างจากนางแล้วหันหน้าหนีอีกด้วย นักเขียนสาวรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติจาก

มื่อหวางเสี่ยวเหยาเขม้นมองไปยังบริเวณนั้นก็เห็นแววตาคุ้นชินที่กำลังผลุบๆ

ลังเพ่งแววตาพิฆาตไปยังสาวใช้ตัวขัดจัง

ถอนหญ้า แล้วข้าจะให้คนมาตร

ขาทิ้งไว้เพียงคำสั่งท