เพราะคิดว่าเป็นความฝัน ฉินหร่านจึงร่วมมือบรรเลงเพลงรักอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไฉนตื่นขึ้นมาถึงมีสามีเป็นของตัวเอง อีกทั้งสามีนางยังตาบอดอีกด้วย! แต่นั่นไม่น่าตกใจ เท่ากับที่นางมาอยู่ในร่างเด็กสาวในยุคจีนโบราณ ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ อีกทั้งร่างนี้ถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด แต่ไหนๆ ก็มาแล้วจึงจะใช้ชีวิตให้ดี ส่วนสามีนะหรือ หล่อขนาดนั้น แซ่บขนาดนี้ เดินหน้าเกี้ยวสามีสิ จะรออะไร!
บทที่ 0 บทนำ ความฝันหรือความจริง
ในความพร่ามัวราวกับความฝัน ฉินหร่านกลับรู้สึกถึงความหรรษาอย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ดวงตาที่หนักอึ้งพยายามลืมตาขึ้นแต่ไร้ความหมาย เธอรู้สึกเหนื่อยล้าจนไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้ สัมผัสบนเรือนร่างกลับชัดเจนในความรู้สึกเหมือนจริงจนรู้สึกหวาดกลัว
ทว่าความอบอุ่นอ่อนโยนที่ถูกมอบให้ ทำให้เธอล่องลอยอย่างสุมสม เธอเหมือนเรือลำน้อยที่ถูกคลื่นทะเลตงไห่ซัดสาดไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทำได้แต่ปล่อยให้เรือลำน้อยล่องลอยไปตามคลื่นลมที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง และเฝ้าหวังว่าความฝันอันเลือนรางนี้จะจบลงด้วยดี
ราตรีกาลผ่านพ้นไป รุ่งอรุณมาเยือนจนแสงสีเหลืองทองสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ฉินหร่านลืมตาขึ้นมองแสงยามเช้าสาดส่องดวงตาอย่างสับสน เธอกวาดตามองรอบห้องที่เป็นเพียงห้องที่เก่ามาก เครื่องเรือนที่แทบจะไม่มีภายในห้องนอนเล็กๆ แห่งนี้
ฉินหร่านผุดลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ ก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความปวดร้าว เรือนร่างของเธอเวลานี้ปวดร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนล่างที่รู้สึกเจ็บจนต้องเม้มปากแน่น ทันใดนั้นความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอหลั่งไหลเข้ามาราวกับสายน้ำเซี่ยวกราก เธอพยายามอดทนกับความเจ็บปวดที่ศีรษะ โชคดีที่ความเจ็บปวดนี้ใช้เวลาไม่นาน
แต่สิ่งที่เธอเรียบเรียงได้กลับทำให้ตื่นตกใจ เหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอคิดว่าเป็นเพียงความฝันกลับเป็นความจริง เจ้าของร่างนี้มีชื่อว่าฉินหร่านเช่นเดียวกับเธอ และถูกขายให้มาเป็นภรรยาของชายตาบอด ซึ่งย้ายมาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านไม่นาน ด้วยราคาเพียงแค่หนึ่งตำลึงทองเท่านั้น และร่างนี้มีอายุเพียงแค่สิบหกปีที่พึ่งผ่านพ้นวัยปักปิ่นมา
อีกทั้งเมื่อคืนเป็นคืนที่ต้องเข้าหอ แต่โชคร้ายที่เด็กน้อยฉินหร่านคนนั้นหวาดกลัวจนช็อกตาย และเธอก็เข้ามาแทนที่พอดี มือเล็กผอมบางยกมือขึ้นนวดหน้าผากตัวเองอย่างสับสน จำได้ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงของตัวเองทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ หากบอกว่าเป็นความฝัน ทว่าความเจ็บปวดตอนนี้กลับหลอกเธอไม่ได้
“เจ้าตื่นแล้ว”
ฉินหร่านหันไปมองคนพูดอย่างตกใจ ใบหน้าคนตรงหน้าหล่อเหลาคมคาย ทว่าดวงตาทั้งสองข้างกลับปิดสนิท เรือนร่างสมส่วนอยู่ในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเก่าๆ คนตรงหน้าคือฉีเยี่ยนสามีของร่างนี้ และเป็นคนที่เธอร่วมสัมพันธ์เมื่อคืนนี้ ใบหน้าแดงระเรื่อ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ อย่างไรเธอก็เป็นสาวโสดมากว่ายี่สิบแปดปีและเมื่อคืนก็เป็นครั้งแรกของเธอเช่นกัน
“ลุกไหวหรือเปล่า จะได้มากินข้าวกัน” น้ำเสียงอ่อนโยนของชายตาบอดที่ยืนอยู่หน้าประตู ทำให้ฉินหร่านรีบลุกขึ้นยืนแต่เพราะความหักโหมจากเมื่อคืน ทำให้เธอทรุดกลับไปนั่งที่เดิม เธอเม้มปากแน่นหน้าแดงระเรื่อแต่ถึงกระนั้นชายตาบอดก็ไม่สามารถมองเห็นได้
“ท่านพี่ทานก่อนเถอะเจ้าค่ะ”
ฉินหร่านเอ่ยบอก แม้เธอจะหิวแต่สังขารตอนนี้กลับไม่อำนวยความสะดวกให้เธอเลย ร่างนี้ผ่ายผอมเกินไปอีกทั้งเมือคืนนี้โดนจัดหนักทำให้ไม่มีแรงจะลุกเดินได้ ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับหมุนกายจากไป เธอมองตามอย่างขัดเคือง ถึงอย่างไรคนที่ทำให้นางมีสภาพนี้ก็คือชายตาบอดนั่น
ขณะที่กำลังบ่นในใจชายตาบอดก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมโจ๊กในมือ ฉินหร่านมองตามอย่างสนใจแต่เมื่อเห็นโจ๊กข้าวที่แทบไม่มีเมล็ดข้าว อีกทั้งยังเป็นสีเหลืองและกากข้าวบางส่วนก็ทำให้อดที่จะเงยหน้ามองสามีหมาดๆ ไม่ได้
“กินอะไรสักหน่อยก่อนแล้วค่อยนอนพัก”
ฉินหร่านมองถ้วยที่ถูกยื่นมาตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ ว่ามันสามารถกินได้จริงๆ ใช่หรือไม่ ตั้งแต่เธอเป็นเชฟระดับห้าดาวมาไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ทว่าเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของคนร่างสูงก็อดที่จะรับมาถือไว้ไม่ได้
เมื่อลองชิมคำแรก เธออยากจะร้องไห้กลับบ้านเดิมทันที มันจืดมากและยังเป็นกากข้าวผสม ที่กลืนลงท้องแทบบาดคอลงไป ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้นอย่างไม่รู้ตัว เกิดมาตั้งแต่จำความได้ไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน
“เจ้าฝืนกินไปก่อน เดี๋ยวข้าจะหาอาหารที่ดีกว่านี้มาให้” เมื่อไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของคนบนเตียงจึงได้เอ่ยบอก ฝีมือทำอาหารของเขาคงแย่มากนางถึงกินไม่ลงเช่นนั้น
“อือ ขอบคุณ”
ฉินหร่านเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ท้องที่ร้องหิวและร่างกายที่อ่อนแอ ทำให้พยายามกลืนอาหารมื้อเช้าอย่างจำใจ จากนั้นจึงยื่นถ้วยข้าวคืนเจ้าของ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ตอนนี้เธอต้องการเวลาที่จะทำใจและปรับตัวกับโลกใบใหม่ให้ได้เสียก่อน แต่น่าเสียดายที่ความรู้ของร่างเดิมมีน้อยมาก และยังอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้อีกด้วย ฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอจะต้องเรียนรู้
ฉีเยี่ยนยืนมองภรรยาตัวน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ แม้จะไม่ลืมตาก็รู้ว่าวันนี้นางให้ความรู้สึกว่าไม่เหมือนเดิม แม้จะยังสงสัย แต่ก็หมุนกายจากไปเพื่อให้นางพักผ่อน เพราะเมื่อคืนเขาตักตวงความสุขจากนางอย่างเอาแต่ใจ แต่จะโทษเขาไม่ได้ เพราะนางช่างเย้ายวนเสียขนาดนั้น
ฉินหร่านมองตามชายหนุ่ม ที่หน้าตาราวอายุประมาณยี่สิบปีด้วยสายตาครุ่นคิด เขามองไม่เห็นแล้วใครทำโจ๊กที่เธอกิน หรือว่าจะเป็นฝีมือเขาจริงๆ เช่นนั้นคงไม่แปลกที่จะออกมาสภาพนั้น และรสชาติจืดชืดขนาดนี้ แม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่นี่
แต่ต่อไปนี้เธอไม่สิ ต้องเป็นนางแล้ว...
นางคือฉินหร่าน ภรรยาของชายตาบอดผู้นั้นแล้ว และคงต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไป...
------
เวลาที่ใช้ในเรื่อง เมื่อเทียบกับเวลาสากลแล้ว หนึ่งยาม เท่ากับ สองชั่วโมง และในหนึ่งวันมีสิบสองยาม ดังนี้
ยาม จื่อ เท่ากับเวลา 23.00 น. จนถึง 24.59 น.
ยาม โฉ่ว เท่ากับเวลา 01.00 น. จนถึง 02.59 น.
ยาม อิ๋น เท่ากับเวลา 03.00 น. จนถึง 04.59 น.
ยาม เหม่า เท่ากับเวลา 05.00 น. จนถึง 06.59 น.
ยาม เฉิน เท่ากับเวลา 07.00 น. จนถึง 08.59 น.
ยาม ซื่อ เท่ากับเวลา 09.00 น. จนถึง 10.59 น.
ยาม อู่ เท่ากับเวลา 11.00 น. จนถึง 12.59 น.
ยาม อุ้ย(เว่ย) เท่ากับเวลา 13.00 น. จนถึง 14.59 น.
ยาม เซิน เท่ากับเวลา 15.00 น. จนถึง 16.59 น.
ยาม อิ่ว เท่ากับเวลา 17.00 น. จนถึง 18.59 น.
ยาม ซวี เท่ากับเวลา 19.00 น. จนถึง 20.59 น.
ยาม ไฮ่ เท่ากับเวลา 21.00 น. จนถึง 22.59 น.
คำว่า “ยาม” คืนหนึ่งเราแบ่งเป็น 4 ยาม ยามละ 3 ชั่วโมง
ตั้งแต่ย่ำค่ำ คือ 18 นาฬิกา ถึง 3 ทุ่ม (21 นาฬิกา) เป็นยามที่ 1
หลังจาก 21 นาฬิกา หรือ 3 ทุ่ม ไปถึง 24 นาฬิกา หรือ เที่ยงคืน เราเรียกว่า ยาม 2 หรือ 2 ยาม
หลัง 24 นาฬิกา ไปถึงตี 3 (3 นาฬิกา) เราเรียกว่า ยาม 3
และหลังจากตี 3 ไปจนย่ำรุ่ง หรือ 6 นาฬิกา เราเรียกว่า ยาม 4 ซึ่งเป็นยามสุดท้ายของคืน
มาตราการวัดระยะทาง
ชุ่น หรือ นิ้ว : 1 ชุ่น = 2.27 – 2.31 เซนติเมตร
ฉื่อ หรือ เชี๊ยะ : 1 ฉื่อ = 10 ชุ่น = 22.7 – 23.1 เซนติเมตร
จ้าง : 1 จ้าง = 10 ฉื่อ ประมาณ 2.27 – 2.31 เมตร
ลี้ 1 ลี้ = 500 เมตร และ 1 ลี้ = 150 จ้าง ควรอยู่ในราว 345 เมตร
การวัดพื้นที่
1 ไร่เทียบเท่ากับ 2.4 หมู่ (亩) เพราะ1ไร่มี 1,600 ตารางเมตร ส่วน1หมู่ 亩 มีเพียง 666.66 ตารางเมตร
หน่วยเงิน
1000 อีแปะ คือ 1 ตำลึงเงิน
10,000 ตำลึงเงิน = 1 ตำลึงทอง
มารตราการวัดชั่งตวงน้ำหนัก
ผิง ping : ๑ ผิง = ๓.๓ เมตร
เค่อ ke : 1 เค่อจะกินเวลาประมาณเกือบ 15 นาที
จิน jin : ชั่ง : 1 ชั่ง = 500 กรัม
ฉื่อ chi : 1 ฉื่อ = 10 นิ้ว = 22.7 - 23.1 เซนติเมตร
ลี้ li : 1 ลี้ = 500 เมตร
ชั่วยาม shichen : สือเชิน คือหน่วยเรียกเวลา 1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง
บทที่ 0 บทนำ ความฝันหรือความจริง
05/03/2025
บทที่ 1 ปรับตัวกับโลกใบใหม่
05/03/2025
บทที่ 2 ตามเกี้ยวสามีตาบอด
05/03/2025
บทที่ 3 ภรรยาของชายตาบอด(1)
05/03/2025
บทที่ 4 ภรรยาของชายตาบอด (2)
05/03/2025
บทที่ 5 เข้าโรงเตี๊ยมครั้งแรก
05/03/2025
บทที่ 6 แสดงฝีมือการทำอาหาร
05/03/2025
บทที่ 7 ข้อตกลงซื้อขาย
05/03/2025
บทที่ 8 พรสวรรค์ของสามีตาบอด
05/03/2025
บทที่ 9 มารดาของร่างเดิม
05/03/2025
บทที่ 10 ความเป็นจะต้องดีขึ้น
05/03/2025
บทที่ 11 ไม่ใช่เมียทาสอีกต่อไป…
05/03/2025
บทที่ 12 สร้างบ้านหลังใหม่
05/03/2025
บทที่ 13 มิติลึกลับที่ไม่คิดจะมี
05/03/2025
บทที่ 14 ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าเดิม (1)
05/03/2025
บทที่ 15 ใกล้ชิดกันยิ่งกว่าเดิม (2)
05/03/2025
บทที่ 16 ภาพตรงหน้างดงามเกินไป...
05/03/2025
บทที่ 17 ความขยันแสดงผล
05/03/2025
บทที่ 18 สีสันของชีวิตคู่
05/03/2025
บทที่ 19 บทส่งท้าย ครอบครัวสมบูรณ์แบบ
05/03/2025
หนังสืออื่นๆ ของ หลิ่งฟาง//พิมพ์สีทอง
ข้อมูลเพิ่มเติม