หวางเสี่ยวเหยา นางร้ายปลูกผัก

วผู้คน บัดนี้ปรากฏร่างของหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีและม้าอีกสองตัวที่กำลังเดินทางฝ่าเปลว

หยุดรอแม่นางหลันเยี่

มาสบตา “ไม่ล่ะ เห็นได้ชัดว่านางไม่อยากมากับข้า ขืนรอจะยิ่งชักช้า

มไม่เข้า “เหตุใดจึงต้องรีบ

้ายขึ้นในวันข้างหน้า ข

ก็ฉายแววพริบพราวขึ้นทันควัน “ท่านประมุขน้อยไม่ต้องกลัว ขอเพียงท่านอยู่

พูด แววตาและสีหน้าแสยะยิ้มหยาดเยิ้มของเขาก็ทำให้นางถึงกับขนล

ข้าน้อยได้ทำหน้าที่ปกป้องท่าน ให้ข้าน้อยได้ทำหน้าที่ทะนุถนอมท่านดุจดั่งบุปผา ให้ข้าน้อยได้ปรนิ

ะนิดๆ จนกระทั่งกลายเป็นการหันหลังให้กับหวังซูจิ้งอย่างสิ้นเชิง ‘อยู่ๆ ก็ถูกสารภาพรักเสียอย่างนั้น!

าว่าเรารอหลันเยี่

อล่ะขอรับเมื่อคร

นทางอีกคนก็ไม่เงียบเหงาดี อีกอย่า

เช่นนั้นท่านประมุขน้อยไปรอท

ก็ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ภยันตรายบางอย่างที่แฝงตัวอยู่หลังแมกไม้ใหญ่ทำให้ความเครียดขึงเข้ามาจู่โจม อยู่ๆ ห

ียมกันหรืออาจสูงส่งกว่าด้วยซ้ำกลับยังมีสีหน้าเรียบเฉย มิใช่ว่าเห็นเป็นเรื่องธรร

่ข้างทางก็ปรากฏตัว พวกเขากระโดดออกมาจากที่ซ่อนตัวพร้อมด้วยอาวุธในมือ หวางเสี่ยวเหยาเมื่อเห็นดาบเล่มยาวขึ้น

มา ห้าคนกระโดดเข้าไปหาหวังซูจิ้ง ส่วนอีกห้ากระโดดเข้ามาหานาง ความตกใจทำให้หวางเสี่ยวเหยาดึงสายบังเหียนไปโดยไม่รู้ตัว ม้

ียววาบลงไปถึงสันหลัง นางจะรับมือกับคนเหล่านี้ได้อย่างไร เมื่อคิดไปถึงวิธ

ิงสาวไว้แล้วตะโกนก้องด้วยน้ำเสียวเกรี้ยวกราด กระบี่เล่มยาวถูกชักขึ้นมาจากฝักแล้วช

ักจิ้งจอกราตรี วันนี้พวกเราจะมาจัดการสำนักฝึกยุทธ์ชั่วช้าที่อ้างตัวว่าเป็

ดำทั้งหมดก็พากันชะงัก เวลานี้ชายหนุ่มดูองอาจแล

ยวเข้มของเขาปลิวไสวและมีใบไม้ปลิดปลิวมาตามลม รอบกายของเขาดูสว่างไสวขึ้นอย่างผิดปกติราวกับมีประกายแดดเจิดจ้า อย

างนางร้ายที่บ้าผู้ชายเป็นกิจวัตรประจำวันแต่ก็หาใช่ว่านางจะต้องมีนิส

เจ้าต้องเส่เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วย! ” ยิ่งพูดมากขึ้นเท่าใดก็ดูเหมือนว่าหวังซูจิ้งจ

ฉจกรรจ์เห็นแล้วขัดลูกตา หนึ่งในกลุ่มคนที่ยืนล้อมรอบม้าทั้ง

ดนนี้อย่างไรเล่า สำนักเย่วเหมินคือเสี้ยนห

ิงสาวที่มาด้วยกันทันที พอเห็นว่านางจับจ้องมาที่เขาหัวใจห้าวหาญของชายห

นทักทิศทุกทาง แม้นว่าเขาจะมีฝีมืออยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายที่มีมากกว่าได้ ครู่เดียวเท่านั้นชายหนุ่มก็ถู

นัก! อย่าให้มั

ย! โ

ให้หนำใจห

ิ้งในคราบพระเอ

ยความหวาดเสียวใจ เกรงว่าใครสักคนจะฟาดดาบที่ถือไว้ใส่ชายหน

ด้ ไม่ทันไรโจรชุดดำก็เดินรี่เข้ามาเสียแล้ว พวกเขาเงื้ออาวุธขึ้นเหนือศีรษะ ดาบเล่มใหญ่เหล่านั้นคงจะฟาดลงมาบนร่า

มื่อชายชุดดำทั้งสามคนเหวี่

จะมาตายตรง

พลังปราณนี้ทำให้ศัตรูที่รายล้อมอยู่กระเด็นกระดอนออกไปพร้อมกับอาวุธของพวกเขา ร่างของพวกเขาไปกระแทกกับต้นไม้ บางคนก็กระแทกเข้ากับก้อนหิน บ้างก็กระแทกกัน

งร่างนี้ได้! หากเป็นเช่นนั

นึ่งที่กำลังลุกขึ้นยืนและตั้งท่าจะพุ่งปราดเข้ามาอีก ทันใดนั้นพลังปราณที่มองไม่เห็นเป็น

่งอยู่บนหลังอาชาสีขาวด้วยความประหลาดใจ เหตุใดวันนี้นางจึงไม่ใช้วิชายุทธ์ที่ฝึกปรือมาแต่กลับระ

หิตออกมาคำโต ตามร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล อาภรณ์สีเขียวเข้มชะโลมไปด้วยเลือด ดูสภาพแล้วน่าเป็นห่วงยิ่งนัก หญิงสา

่ตัวละครนี้เป็นนางร้ายที่ไร้ความสมเหตุสมผล ทว่าคนที่มาเข้าร่างกลับรู้สึกสะใจ ยิ่งดีดพลังใส่เหล่าร้ายเท่าใดเสียงร้องโอดโอยก็ดังขึ

คนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างหัวเสีย จากนั้นคน

บึ้ม

ดเป็นม่านหมอกหนา พวกชายชุดดำจึงใช้โอกาสนี้พากันหลบหนีไป ทว่าเสียงที่ด

วิ่งเตลิดออกนอกเส้นทางโดยที่หวางเ

อาชาไนยพ่วงพีพาคนบนหลังวิ่งเข้าป่าไปแล้วเขาถึงตั้ง

านางลัดป่ามาอย่างทุลักทุเลจนกระทั่งมาโผล่ยังถนนอีกสายหนึ่ง เมื่อมันหายตื่นตกใจแล้วจึงวิ่งเหยาะๆ ไปตามเส้นทาง แล้วหญิงสาวก็พบว่

ยใจเฮือกใหญ่แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา “หลงทางไม่ว่าอย่าให้ฝนตกก็เป็นพอ” นางบ่นกับลมกับฟ้าพูดคุยงึมงำเพียงลำพัง “เจ้าม้า ข้า

ามทางเช่นเดิม เสียงบ่นของนางคงเข้

หลบกิ่งไม้ที่หวุดหวิดจะฟาดหน้านางหลายครั้ง ป่ารกด้านหลังนั้นม้าสามารถวิ่งผ่านไปได้ก็จริงทว่าม

ตัวกันอยู่ที่ริมสะพานข้ามแม่น้ำ และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังยืนล้อมชายคนหนึ่งเพื่อจะรุมทำร้าย บุรุษที่ตก

้องม้าให้วิ่งทะยานไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว “หนีจากข้ามาได้ยังไม

กนก้องเพื่อบอกกลุ่มชายชุดดำ “

นอยู่ริมสะพานทั้งหมดก็