คดีฆาตกรรมสกุลหลิน

ับที่หลินจินเซี่ยนั่งอยู่ ท่าทีเคร่งขรึม ลี่จื่่อกับเจี้

้องขอต่อไปนี้เป็นเรื่องไม่เหมาะสม เ

” หลินจินเซี่ยฟังจากคำพูดของอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าเขาต้องก

ียงนี้ “ข้าก็แค่ต้องการจับพวกฆาตกรที่ฆ่าพ่อ แม่ข้ามารับโทษทัณฑ์ที่พวกมันก่อไว้โดยเร็วก็เ

ของเราที่หน่วยองครักษ์เสื้อแพรมาช่วยนำศพของท่านนายอำเภอ กับฮูหยินของท่านไปที่ห้องชันสูตร ออ.

รือน ควบม้าทะยานกลับไปยังหน่วยองครักษ์เ

ื่อไรคนของหน่วยองครักษ์เสื้อแพรจะนำข่าวมาแจ้ง แต่รอตั้งแต่เช้ากระทั่งตกเย็น ชาวบ้านชาวเมืองทั่วทั้งเมืองหยางโจวต่างจุดโคมไฟขึ้นแขวนใต้ชายคาประตูบ้านทุกหลังหลินจินเซี่ยถึงได้ยอม เข้าบ้านด้วยสีหน้าหดหู

นหายใจแล้วถอนหายใจอีกอยู่หลายหนที่ใต้ต้นเหมยฮวาลานสวนด้านหน้า เสียงชายหนุ่มผู้หนึ่ง

่หรือไม่?” ตามมาด้วยเ

ทีกระฉับกระเฉงชะเง้อคอมองไปที่ประตูรอคอยฝูจิ้นเปิดประตูออกอย่างรวดเร็ว นั่นยิ่งทำให้

งหน่วยองครักษ์เสื้อแพรนำข่าวเรื่อง

ไม่ได้มองคนที่ยืนเปิดประตูอยู่ตรงหน้า แต่มองเข้าไ

าไปข้างในอย่างในรวดเร็ว ช่างสมกับเป็นคนของหน่วยองครักษ์

ี่ยจ้องมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ สีหน้าตื่นเต้นแต่รอฟังข่าวจากอีกฝ่ายอย่างต

วก็พลอยตื่นเต้นตามไปด

บ” เจี้ยนซื่อก

ป หลินจินเซี่ยจำต้องหันไปตะโกนบอกบ่าวรับใช้ให้อยู

แต่ยืนจ้องมองคุณชายของตนพลิกกายขึ้นนั่งบนหลังม้าซ

พรในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อด้วยซ้ำ เจี้ยนซื่อคว้าข้อมือหลินจิน

องเห็นกลุ่มควันสีขาวลอยเหนือพื้นขึ้นมาประมาณตาตุ่ม เมื่อมองลึก

ต้บังคับบัญชาที่กำข้อมืออีกฝ่ายด้วยสีหน้าถมึงทึง แต่ไหนเลยผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาผู้นั้นจะรู้ความหมายของการจ้องมองด้วยส

างนี้” นายกองร้อยเหอหลิงซียืนอ

่มีทางที่นายกองร้อยเหอหลิงซีจะเชิญเขามาด้วยตัวเองเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจชักช้

ยขึ้น “เห็น ๆ อยู่ว่าศพของท่านนายอำเภอ และฮูหยินของเขาต่างถูกสังหารด้วยการปาดคอเพียงที่เดียวแ

ปเอ่ยว่า “ท่าน

งเท่าใดนัก นั่นเพราะคนที่มาจากเมืองหลวงมักวางท่าไม่เกรงกลัวผู้ใด วางอ

อคำรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาเพียงอย่างเดียว เขาเห็นการทำงานที่ตรวจสอบศพแบบขอไปทีของผู้ชันสูตรศพจึงลงมือตรวจสอบด้วยตนเองอย่า

็เป็นไปตามที่ผู้ชันสูตรศพสรุป นั่นก็ยิ่งทำให้ผู้ชันสูตรศพมองนายกองร้อยเหอหลิงซีด้วยสายตาอวดดีประหนึ่งว่า ‘ผลการตรวจสอบของท่

นหน้าออกไปหาทุกคน ในใจเขาคิดอยากหยิบของที่เขาเก็บได้จากห้องหนังสือออกมาดูเพื่อยืนยันความมั่นใจของตน ดังนั

เขาหลับตาลงผ่อนลมหายใจยืดยาวออกมาในใจอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่าผู้ที่ลงมือสังหารนายอำเภอหลินอันก็คือฮู

ี่ยสวมใส่เป็นประจำแทบจะไม่เคยเปลี่ยนเป็นชิ้นอื่นเลยตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน เมื่อได้มาเห็นอีกครั้งแม้ว่าเขาจะจำไม่ได

รดาหลินจินเซี่ยไม่ผิดแน่ ทว่าเรื่องพวกน

องร้อยเหอหลิงซีกลับหันไปอีกทางซึ่งเป็นแท่นน้

ะทำอะไรกันแน่ นายกองร้อยเหอหลิงซียื่นมือไปแตะหลังใบหูของศพแล้วค่อย ๆ ไล่ไปเรื่อย ๆ กระท

ือแล้วหันหน้ามองไปทางหลินจินเซี่ย “คุณ

็ยังเตี้ยกว่าอีกฝ่ายอยู่หนึ่งช่วงศีรษะแม้มองจากด้านหลังก็ยังงดงาม จึงบดบังสายตาการมองเห็นของคนอื่น ๆ ไ

พยักหน้า หลินจินเซี่ยจึงยื่นนิ้วมือที่สั่นระริกเพราะความหวาดหวั่นไปแตะตามรอย

ที่กำลังลอกเปิดออกเป็นแผ่น ๆ ใต้คาง นิ้วมือของเขาก็พลันหยุดชะงักไปครู่หนึ่งหันไปมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะคลำต่อ นายกองร้อยเ

ฝ่าย แล้วเอ่ยถามเสียงแผ่วแล

พบอะไร และคุยอะไรกัน โดยเฉพาะผู้ชันสูตรศพผู้น

อกสนใจใคร่รู้เป็นพิเศษ หึ..ลี่จื่อรู้สึกหมั่นไส้คนผู้นี้อยู่แล้ว จึงเหลือบมอ

นเวลาเดียวกัน เขาจึงกลอกตาไปมา กล่าวน้ำเสียงละล่ำละลักว่า “ข้า..ข้าก็อยา

ยนซื่อกล่าวด้วยสีหน้

ยกันลอกผิวหนังที่พวกเขาคิดว่าเป็นผิวหนังที่ตายแล้วออก แต่ลอกเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักทีกลับยิ่งลุกลามขึ้นไปเรื่อย ๆ กระ

ห้ลี่จื่อกับเจี้ยนซื่อมาทำต่อเถอะ

ฉานมั่นอกมั่นใจว่า “ท่านเอาอะไรมาพูด

ม่เป็นส่ำ เขาอยากรู้ค

ด้เริ่มลงมือลอกผิวหนังนั้นออกทีละนิดกระทั่งความจริงค่อย ๆ ปรากฏเด่นชัดขึ้น แม้จะเห็นเพียงใบหน้าครึ่งล่างหลังจากลอกผิวหนังอ

อ่ยถามย้ำอีกครั้งเพราะยังเหลือส่วนที่ยังไ

ู้ได้อย่างไรว่าศพนี้คือศพของใคร จะสืบหาตัวตนที่แท้จริงของศพได้อย่างไร ตอนนี้คดีถูกแยกออกไปสองทางแล้ว ท

อยู่ที่ใด? หรือนางยังไม่ตาย! ท