ซาเปีย ภาคเสียงกระซิบจากสายน้ำ

เอ่ยพลางชี้ไปทางเข้าตลาดมืดที่ถูกปกคลุม

ได้เจอเมื่อวันก่อน “ต้องรบกวนให้คุณช่วยพาฉันไปหาพ่อค้าสมุนไพรทีนะคะ พ่

้เอ่ยทักอะไรขึ้นมานะครับ สิ่งมีชี

ุณตอบรับพลางพยั

อค้าชาวโทรลล์พลางพยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจก่อนจะหันมาจับมือเล็ก ๆ ของกาอิลด้วยความเอ็นดู ตั้ง

องนีรุณ กาอิลก็ทำได้เพียงหน้าง้องุ้มลงอย่างจนใจได้แ

่มแทรกซึมเข้าไปในเสื้อผ้า แต่เธอยังคงยิ้มและพยายามเดินเข้าไปใกล้พ่อค้าขายสมุนไพ

มุนไพรพูดอย่างเป็นห่วง นีรุณพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอค่อย ๆ หลับตาแล้วพยายามนึกถึงเรื่องดี ๆ ท

เสียงโหวกเหวกโวยวายของการต่อราคาดังเข้ามาใกล้มากขึ้น เสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางหมอกหนานั้น

นียงพิกลดังมาแต่ไกล “ถอยห

หนียวเหนอะหนะเหมือนก้อนเมือก ดวงตาขนาดเล็กหลายคู่กะพริบอยู่ตามตัวของมันมองนีรุณด้วยความสงสัย นีรุณรี

พ่อค้าสมุนไพรเข้ามาพ

่ะ แค่ไม่ทั

้เธอเห็นไซทอบเผ่าเอนโดไซด์ เขามีตัวสีม่วง ตนที่เพิ่งเดินชนเธอเมื่อสัก

อบ แต่ด้วยความวุ่นวายในตลาด พวกเธอเลยคลาดกับเขา หนุ่มชา

บผ้าคลุมหน้าขึ้นมาปิดจมูก พวกเธอหันไปหันมาเพื่อมองดูว่าเขาหายไปไหน ก่อนจะหันก

มายังชั้นใต้ดินที่ทั้งมืดและเหม็นอับ นีรุณพยายามดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ นอกจากม

พยายามใช้มือสองข้างคลำตามพื้นที่เย็นเฉียบ สัมผัสไปโดนของเหลวเหนียวตามพื้นเธอรีบชักมือกลับมาแล้วล

ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาไม่ไกล เธอพยายาม

การอะไร?” คำพูดสำเนียงแปลกประ

ได้หรือไง?” เสียงของผู้ชายคนแรกพ

..เดี๋ยวผมจะพา

ออกไป มันก็แล่นไปฟ้องคนอื

พวกเธอไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ “ต้องหาทางหนี!!!” ว่าแล้วเธอค่อย ๆ เดินถอยหลังแบบไร้ทิศทางจนสะด

วสีม่วงก็ตะโกนขึ้นจากด

วิ่งตรงไปยังจุดแสงสว่างเล็ก ๆ ซึ่งน่าจะเป็นท

บข้อเท้า แล้วเธอก็ถูกดึงไปตามพื้น ตัวของเธอกระแทกกับพื้นขรุขระไปมาจนผิวห

น เธอถูกยกขึ้นกลางอากาศ น้ำหนักของเธอทิ้งลงไปที่ลำคอจนรู้สึกหายใจไม่ออก เธอพยายามจะออกแรงดึงวัตถุนิ่ม ๆ นั

หลออกจากรอยแผลที่เกิดจากการเสียดสีมาตลอดทาง เธอค่อย ๆ หยุดดิ้นรน ตาค่อย ๆ หลับลง ภาพความทรงจำ

ขึ้นมา ‘นีรุณเธอยังตายไม่ได้ ผ

มอย่างสุดกำลังจนกล้ามเนื้อเกร็งไปหมด หายใจหอบเพียงพยายามหาอากาศเข้าปอดบางส่วน เธอพูดออกมาอย่างแหบ

นอีกหรือ?… ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสนใ

หล่นลงกระแทกกับพื้นเสียงดังสนั่น เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่ยังมี พยายามหายใจเข้าลึก ๆ แม้ร่างก

่างนอบน้อมเมื่อหันไปพูดกับชายหนุ่มคนที่สอง ซึ่งทำให้รู้ว่า

สียงนุ่ม แต่มีน้ำเสียงที่หนั

ในการต่อรองได้ เธอยิ้มมุมปากนิด ๆ ราวกับมีความหวังครั้งใหม่เมื่อคิดถึงชายคนที่สองนี้ เธอหยุด

ลักและกระโจนออกไปข้างหน้า พุ่งชนเข้ากับชายหนุ่มคนที่เธอกำลังจะจับเขาเป็นตัวประกัน เขาตกลงมาพร้อ

้ด้านหลังอย่างแรง “ตกลงยังอยากจะมีชีวิตอยู่จริง ๆ ไห

ยังแห้งผากพยายามพูด “แค่ล้อกันเล่น ๆ…” เธอสลายกร

หัวเราะนั้นไม่ทำให้เธอรู้สึกดีเลย

ธอพยายามทำใจกล้า รวบรวมความกล้าและยิ้มให้เขาในแบบที่เธอคิดว่าเป็นมิตร

ย่างสบาย ๆ พลางปัดฝุ่นออกจากชุด เขาดูเหมือน

ยคางเธออย่างไร้มารยาท ทันทีที่เธอรู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้น ความรู้สึกหนาวเย็นก็วิ่งผ่านร่างกายเธอ “คุณหนูตระกูลดังหายไปย่อมต้องมีคนออก

เบา ๆ “แต่ถ้าแต่งเรื่

หลังไปถึงปลายเส้นผม เธอสะบัดหน้าหนีและเขยิบตัวออกห่าง ตระหนักได้ว่าเขาคนนี้เป็นบุค