icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 4
คุณไม่มีปัญญาจ่าย
จำนวนคำ:2533    |    อัปเดตเมื่อ:10/01/2022

ในอาคารเทียนเสวียนนั้น มีร้านเครื่องสำอางและสกินแคร์จำนวนมาก หย่าเสวียน เสี่ยวเคอ และ หว่านหยิง ทั้งสามคนจับมือกันเดินอยู่ด้านหน้า ในขณะที่ ห้วยหมิงและเจ๋อหนัน ทั้งสองเดินตามหลังพวกเธอพร้อมกับถือถุงช้อปปิ้งมากมาย พวกเขารู้สึกเหนื่อยมาก

เมื่อเห็นว่าสามสาวไม่มีวี่แววว่าจะหยุดพัก ห้วยหมิงจึงสะกิดไหล่พวกเธอแล้วถามว่า “ทีปกติเวลาวิ่งพวกเธอไม่เห็นจะมีเรี่ยวแรงอย่างนี้เลย ทำไมเวลาช้อปปิ้งกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลยหล่ะ? ผมกับเจ๋อหนันเหนื่อยแล้วนะ เราพักกันสักหน่อยไม่ได้รึไง?”

หว่านหยิงหันไปหาห้วยหมิง “ห้วยหมิง นายนี่นะ ไม่มีแรงรึไง แค่นี้ก็ถือไม่ไหว พ่อแม่นายอุตส่าห์ให้ความสูงนี่มา!” หว่านหยิงพูดพลางหยิบถุงในมือห้วยเหมิงมาช่วยเขาถือใบหนึ่ง

“นั่น! นั่น!” หย่าเสวียนชี้ไปที่ร้านตรงหน้าพวกเขา “นั่นคือเป้าหมายสุดท้ายของเรา!”

“ขอบคุณพระเจ้า! ในที่สุดฉันก็รอดแล้ว ขอบคุณพวกเธอมาก ๆ ” ห้วยหมิงอุทานออกมาด้วยความโล่งอก

เสี่ยวเคอยิ้มพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ของเธอออกมา เพื่อเป็นการบอกว่าเธอมีเงิน “เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวพวกนายเอง”

ห้วยหมิงที่นึกอะไรขึ้นมาได้ก็รีบตอบรับในทันที “เยี่ยมไปเลย! เธอพูดแล้วนะ!”

หนึ่งในอาคารของไชนิ่ง อินเตอร์เนชั่นแนล พลาซ่า อาคารยู่เหิง ประกอบไปด้วยภัตตาคารสุดหรูหลายแห่ง และบนชั้นห้านั้น ก็มีภัตตาคารแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก เห็นได้ชัดว่าห้วยเหมิงอยากจะไปที่ไหน

เสี่ยวเคอพูดขึ้นมาทันทีว่า “จะกินอะไรก็ได้ยกเว้น ชั้นห้า”

บนชั้นห้าของอาคารยู่เหิงนั้น จะเป็นห้องวีไอพีซึ่งมีค่าบริการขั้นต่ำระบุไว้ ไม่ว่าคุณอยากจะทานอะไร ก็จะมีพ่อครัวมืออาชีพคอยบริการคุณโดยเฉพาะ ถ้าโชคดี ก็อาจจะได้รับบริการจากพ่อครัวมิชลินระดับสามดาวเลยทีเดียว

ภัตตาคารที่พิเศษเช่นนี้ ผู้คนต่างก็ใฝ่ฝันถึงการรับประทานอาหารรสเลิศที่นั่น แต่มีเพียงไม่กี่คนในเมืองเยว่ที่จะสามารถจ่ายค่าอาหารสูง ๆ ที่นั่นไหว

ทันทีที่เสี่ยวเคอพูดจบ ห้วยหมิงก็ยักไหล่พร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตา และล้อเลียนประโยคที่เสี่ยวเคอพูดเมื่อครู่ “จะกินอะไรก็ได้ตามใจชอบ ยกเว้นชั้นห้า...”

ทุกคนต่างพากันขำกับท่าทางของห้วยหมิง หย่าเสวียนตบไหล่เขาก่อนจะชี้ไปที่โซฟาใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถึงแล้วหล่ะ ตรงนั้นมีที่นั่งพัก พวกนายไปนั่งพักกันก่อนไป เลือกลิปสติกต้องใช้เวลา”

จากนั้นสามสาวก็เริ่มเลือกเครื่องสำอางที่ตนเองชอบ พนักงานขายคนหนึ่งเห็นหย่าเสวียนถือเซ็ตลิปสติกอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปหาเธอด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง สินค้าชิ้นนั้นเป็นหนึ่งในสินค้าขายดี ตอนนี้เหลือชุดสุดท้ายแล้ว ถ้าชอบก็แนะนำให้รีบซื้อเลยนะคะ”

“จริงดิ!” หย่าเสวียนพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “เหลือแค่ชุดเดียวงั้นเหรอ? !”

พลิกดูราคา หย่าเสวียนถึงได้รู้ว่าเซ็ตลิปสติกที่เธอถืออยู่ในมือราคาเท่าไหร่ ราคาเก้าแสนสองหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า เมื่อเห็นราคาแล้ว เธอก็เริ่มลังเล

ห้วยหมิงที่กำลังนั่งพักผ่อนบนโซฟา เห็นหย่าเสวียนมองดูเซ็ตลิปสติกที่เธอถืออยู่ในมือ ก็พูดขึ้นมาเสียงดังว่า “เฮียเหนียน จะลังเลอะไรหล่ะ เธอนั่งรถที่มีราคาเป็นสิบล้านอยู่ทุกวัน นี่ก็แค่เซ็ตลิปติกราคาหลักแสนไม่ใช่รึไง อยากได้ก็ซื้อเลย”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ห้วยเหมิงพูด หย่าเสวียนก็ถอนหายใจก่อนจะตอบว่า “รถไม่ใช่ของฉัน ฉันก็แค่ยืมใช้เท่านั้นเอง” ใช่ ไม่ว่าจะเป็นรถราคาเป็นสิบล้านหรือรวมไปถึงทุกอย่างที่เธอมี ล้วนแต่เป็นของสามีเธอทั้งสิ้น เพราะงั้นเธอไม่มีอะไรจะอวด

ในขณะนั้นเอง ผู้คนต่างพากันมุงดูและมันก็ทำให้หย่าเสวียนรู้สึกแปลกใจ

เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? พวกเขาดูอะไรกัน? หย่าเสวียนเองก็มองไปทางที่คนอื่น ๆ มองและเมื่อเธอเห็นก็ถึงกับสะดุ้ง

มีคนเดินเข้ามาจากประตูหน้า สวมชุดสูทสีดำราคาแพงที่ได้รับการสั่งตัดพิเศษ ทำให้เห็นว่ารูปร่างของเขานั้นดีมาก รองเท้าหนังจระเข้สีน้ำตาลเข้มที่เขาสวมตัดกับพื้นหินอ่อนแวววาวอย่างชัดเจน

ดวงตาสีเข้มนั้นดูโหดร้ายและเย็นชา จนคนที่เห็นถึงกับต้องถอยหลังออกมา

‘โอ้ พระเจ้า…’ หย่าเสวียนถึงกับอ้าปากค้าง ‘มันก็คือเขานั่นเอง! หลิงเฉิน!’ ผู้ชายที่กำลังเดินเข้ามาและดึงดูดความสนใจของทุกคนในเสี้ยววินาทีนี้ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลิงเฉิน สามีของเธอ และก็จะเป็นอดีตสามีในอีกสองสามวันนี้แหละ คนที่ยืนอยู่ข้างหลิงเฉินนั้นก็ดูเหมาะสมกับสถานะของเขาดี ผู้หญิงคนนี้ผิวขาวสวยและรูปร่างผอม

ไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยความมั่งคั่งและอำนาจ แทบจะไม่ค่อยได้ยินเรื่องผู้หญิงของหลิงเฉินสักเท่าไหร่ เพราะงั้นจึงทำให้เกิดคำถามมากมาย โดยเฉพาะกับหย่าเสวียน ‘เขามาซื้อของกับผู้หญิง... ’ เธอคิดในใจ ‘หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแฟนของเขากันนะ?’

หลิงเฉินหันมามองหย่าเสวียนราวกับรู้สึกว่าเธอกำลังจ้องมองมาที่เขา หัวใจของเธอเต้นแรง เธอก้มหน้าลงและแสร้งทำเป็นเลือกเซ็ตลิปสติก

หย่าเสวียนได้แต่หลับตาแล้วภาวนาว่า ‘ได้โปรดอย่าเห็นฉันเลย ได้โปรดอย่าเห็นฉัน!’

จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า ‘เดี๋ยวก่อนนะ เขาไม่รู้จักฉันนี่!’

หย่าเสวียนเงยหน้าขึ้นด้วยความมั่นใจและหันไปหาเสี่ยวเคอ “เสี่ยวเคอ เธอคิดว่ามันเหมาะกับฉันไหม?”

ทว่า สายตาของเสี่ยวเคอไม่ได้มองไปที่หย่าเสวียนเลยสักนิด เสี่ยวเคอดึงแขนเสื้อเธออย่างตื่นเต้น “หย่าเสวียน นี่ต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆเลย! เจอหลิงเฉินอีกแล้ว!” เธอหันไปหาหย่าเสวียน พลางถามว่า “เธอคิดว่าเขายังจำเธอได้ไหม?”

หว่านหยิงเองก็ถามคำถามกับเธอเช่นกัน “หย่าเสวียน ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลิงเฉินคือใครหน่ะ?”

‘ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน !’ หย่าเสวียนร้องไห้กับตัวเอง

“เฮียเหนียน” ห้วยหมิงก็เข้ามาร่วมแจมด้วยเช่นกัน “หลิงเฉินมาหาเธอรึป่าว?”

‘จะเป็นไปได้ยังไงกันหล่ะ !’ หย่าเสวียนโต้กลับอย่างเงียบ ๆ

เมื่อหย่าเสวียนเห็นเพื่อนของเธอสองคนที่กำลังจ้องหลิงเฉินอย่างไม่วางตา ก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ “นี่! เสี่ยวเคอ น้ำลายไหลแล้วหน่ะ!”

ไม่ทันที่เสี่ยวเคอจะพูดอะไร เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ฉันคิดว่าคุณไม่ควรจะซื้อมันหรอก มันไม่เหมาะกับคุณ และคุณก็ไม่มีปัญญาซื้อด้วย”

หย่าเสวียนหันมามองอย่างงง ๆ และก็พบว่าเจ้าของเสียงนั่นก็คือผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลิงเฉินนั่นเอง ‘ฉันรู้จักเธอด้วยเหรอ?’ หย่าเสวียนคิดในใจ

‘ทำไมเธอถึงพูดกับฉันหล่ะ?’

ผู้หญิงที่กำลังคล้องแขนหลิงเฉินนั้นชื่อว่าหมี่เจีย ผมของเธอมีสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอน ทาลิปสีแดงสดและทาเล็บสีน้ำตาล เมื่อแยกตัวจากหลิงเฉินแล้ว หมี่เจียก็แย่งเซ็ตลิปสติกที่อยู่ในมือของหย่าเสวียนไป ก่อนจะพูดว่า“ฉันเอาอันนี้ ห่อให้ฉันที”

หลังจากที่พูดจบ หมี่เจียก็หันไปหาหย่าเสวียนและมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

หมี่เจียยิ้มเยาะ

‘เธอก็เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่แกล้งทำเป็นบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเท่านั้นแหละ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหลิงเฉินต้องมองมาที่เธอด้วย? ใช่ แน่นอนว่าเธอสวย แต่เธอนั้นสวยสู้ฉันไม่ได้เลยสักนิด!’ หมี่เจียพูดกับตัวเองและยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อเห็นรอยยิ้มของหมี่เจีย หย่าเสวียนก็ถึงกับฟิวส์ขาดในทันที “ทำไมคุณถึงมองฉันแบบนี้หล่ะ? คุณรู้ได้ไงว่าฉันไม่มีปัญญาจ่าย?” หย่าเสวียนพูดออกมาอย่างโมโห สีหน้าของหมี่เจียถึงกับถอดสี “แน่นอนสิ คุณก็เป็นแค่นักศึกษาจน ๆ เท่านั้นแหละ ก่อนจะมาเดินที่นี่ทำไมไม่ดูตัวเองซะบ้างว่าเหมาะกับการมาเดินห้างหรู ๆ แบบนี้รึป่าว? มีอะไรอีกไหม?” หย่าเสวียนทำแบบเดียวกับที่หมี่เจียทำกับเธอ เธอมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและกลอกตา “ฉันไม่เห็นว่าเธอจะสวยหรือหุ่นดีตรงไหนเลย”

เมื่อเห็นท่าทางโอ้อวดของเธอ หมี่เจียก็จ้องไปที่หย่าเสวียนด้วยความโกรธ “คนจน ๆ อย่างคุณไม่ควรแม้แต่จะมาเหยียบห้างนี้! รสนิยมของเธอมันช่างแย่ซะจริง! เธอควรจะโดนไล่ออกไปจากทีนี่เสียด้วยซ้ำ!”

“งั้นเหรอ? ฉันไม่ควรแม้แต่จะเข้ามาเหยียบที่นี่งั้นเหรอ?” หย่าเสวียนพูดซ้ำอย่างเยาะเย้ย “แล้วคุณเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้หน่ะ?” หย่าเสวียนก้าวไปเผชิญหน้ากับหมี่เจียอย่างไม่เกรงกลัว พลางเอนตัวเข้าไปหาเธอและยิ้มอย่างเยาะเย้ย

“สวัสดีค่ะคุณป้า คุณต้องการความช่วยเหลืออะไรรึป่าวคะ? คุณอยู่ในวัยสี่สิบใช่ไหมคะ? ดูชุดสีเขียวตุ่นของคุณสิ! สาว ๆ รุ่นใหม่อย่างเราไม่ใส่สีแบบนี้แน่นอน!” คำพูดของหย่าเสวียน ไม่เพียงแต่ทำให้หมี่เจีย รู้สึกขุ่นเคืองเท่านั้น แต่ยังเป็นการว่าหลิงเฉินทางอ้อมด้วย ทำไมงั้นเหรอ? เป็นเพราะชุดที่ว่านี้ หลิงเฉินเป็นคนเลือกเองกับมือ ถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้เขาก็แค่ชี้ไปมั่ว ๆ เท่านั้น แต่เขาก็ชี้ไปที่ชุดแบบนี้และเป็นคนจ่ายเงินเองกับมือ เพราะงั้นก็เหมือนกับว่าหลิงเฉินว่ารสนิยมดูแก่นั้นแหละ

จะว่าไป หมี่เจียเองก็เพิ่งจะอายุยี่สิบเจ็ดปี และชุดนี้มันก็ไม่ได้แย่อะไร แถมยังดูสวยซะด้วยซ้ำ

มันคือชุดบอดี้คอน ซึ่งเหมาะกับผู้หญิงที่มีรูปร่างเหมือนนาฬิกาทราย

ทว่า หุ่นของหมี่เจียนั่นทื่อ ๆ ไม่มีส่วนเว้าโค้งใด ๆ และชุดบอดี้คอนนี้ ทำให้เห็นได้ชัดว่าหน้าอกของเธอแบนและไม่มีก้น เรียกได้ว่าราบไปทั้งหน้าทั้งหลัง พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าให้คนอื่นมาใส่น่าจะดูดีกว่าเธอพันเท่า

หมี่เจียไม่เคยโดนเยาะเย้ยเช่นนี้มาก่อน เนื่องจากคนในครอบครัวนั้นทำเหมือนเธอเป็นเจ้าหญิงและสุภาพกับเธอมาก เป็นธรรมดาที่หมี่เจียจะโกรธมาก

และเธอเองก็ทนไม่ได้กับคำดูถูกนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันไปหาหลิงเฉิน พลางมองเขาด้วยสายตาน่าสงสาร “หลิงเฉินคะ คุณได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นพูดไหม? เธอบอกว่าฉันแก่และก็บอกว่ารสนิยมของคุณแก่ด้วยนะคะ น่าโมโหจริง ๆ ”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี