icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 5
แผนใหญ่
จำนวนคำ:2814    |    อัปเดตเมื่อ:10/01/2022

เมื่อหลิงเฉินมองไปที่หย่าเสวียน เขาก็จำได้ทันที เธอก็คือผู้หญิงที่จูบเขาที่บาร์นั่นเอง

เขาเหลือบมองไปที่ชุดของหมี่เจียอีกครั้ง ถ้าผู้หญิงอายุราว ๆ หย่าเสวียนใส่ชุดนี้หล่ะก็ แน่นอนว่าจะดูแก่มาก ตอนที่เขาเลือกชุดให้หมี่เจียนั้น เขาก้แค่มองดูคร่าว ๆ แล้ว แต่พอเธอสวมมันแล้ว เขาไม่แม้แต่จะอยากมอง เพราะงั้นเขาเลยไม่รู้ว่ามันสวยรึป่าว

ตอนนี้เมื่อหลิงเฉินลองมองดูดี ๆ แล้ว ก็เห็นว่าหย่าเสวียนพูดถูก ชุดที่หมี่เจียใส่นั้นดูแก่จริง ๆ แถมยังดูหลวมไปสำหรับเธอด้วย เขายกยิ้มอย่างรู้สึกตลก ทว่าเขาไม่ได้แสดงออกมาแม้แต่นิด

ตอนที่หมี่เจียบ่นกับหลิงเฉินนั้น สายตาทุกคู่ในร้านต่างจับจ้องมาที่เขา ซึ่งเขาเพียงแค่ตอบมาสั้น ๆ ว่า อืม เท่านั้น

หมี่เจียยังคงรู้สึกอับอาย

เธอมองไปที่หลิงเฉินที่ยังคงเงียบ เธออยากจะพูดอะไรต่อ แต่เธอรู้สึกกลัวเขาจึงไม่ได้พูด

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือผู้ช่วยจ้งนั่นเอง เขามองหย่าเสวียนพลางคิดว่า ‘ตัวเองเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนกันนะ’ จู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ เขารีบเข้าไปหาหลิงเฉินและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณหลิงเฉินครับ ผู้หญิงคนนั้นคือ...” ก่อนที่ผู้ช่วยจ้งจะพูดคำนั้นออกมา เขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียง ๆ หนึ่งซึ่งเขาก็รู้ได้ว่าเป็นเสียงของหย่าเสวียน

“เฮ้ย ฉันเกือบมองไม่เห็นคุณแหน่ะ” หย่าเสวียนอุทาน พลางเดินไปหาผู้ช่วยจ้ง “คุณนั่นเอง เป็นยังไงบ้างคะ? ”

ไม่ทันที่ผู้ช่วยจ้งจะรู้สึกตัว เขาก็โดนหย่าเสวียนลากออกไปอีกทาง

‘โอ้พระเจ้า! ผู้ชายคนนี้เป็นคนช่วยเรื่องจดทะเบียนสมรสระหว่างฉันกับหลิงเฉิน’ หย่าเสวียนบอกตัวเอง ‘พ่อมักจะพาฉันไปหาหลิงเฉินอยู่บ่อย ๆ เพื่อเป็นการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา และก็เป็นผู้ช่วยจ้งที่คอยต้อนรับพวกเขามาโดยตลอด’

หย่าเสวียนมีสีหน้าเคร่งเครียดและคิดว่า ‘ฉันจะต้องไม่ให้หลิงเฉินรู้ว่าฉันเป็นใคร เรื่องที่ฉันจูบเขาครั้งที่แล้วก็เช่นกัน และตอนนี้ เราก็ได้เจอกันอีกแล้ว! เขาอาจจะคิดว่าฉันทำอย่างนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของเขาก็เป็นได้’

“คุณ...” ผู้ช่วยจ้งอยากเรียกเธอว่า คุณนาย แต่ก็ถูกขัดจังหวะอีกครั้ง

“คุณ? คุณจำฉันไม่ได้เหรอ ฉันเอง” หย่าเสวียนพูดอย่างตื่นเต้น ผู้ช่วยจ้งมองไปทางหย่าเสวียนอย่างงง ๆ “คุณ? ยอมรึยัง! เราเจอกันอีกแล้วนะ!” หย่าเสวียนต่อยเบา ๆ ที่กลางอกของผู้ช่วยจ้งเพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่อง “อย่ามาทำเป็นสุภาพกับฉันเลยน่า มันแปลกมากเลยนะรู้ไหม” เธอลากผู้ช่วยจ้งออกไปให้ห่างจากหลิงเฉินพอสมควร ท่ามกลางสายตางงงวยของทุกคนที่นั่น

พอออกห่างจากหลิงเฉินมาพอสมควรแล้ว แต่เธอก็ยังมองอยู่อย่างระแวง “คุณนาย ทำไมคุณถึงทำแบบนี้หล่ะครับ?” ผู้ช่วยจ้งถาม “คุณหลิงเฉิน ไม่เคยพบคุณมาก่อน ผมต้องแนะนำให้เขารู้จัก”

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้ช่วยจ้งทำให้หย่าเสวียนอยากจะหัวเราะออกมา

‘ใช่ เราแต่งงานกันมาสามปีแล้ว เราสองคนยังต้องให้คนอื่นมาแนะนำให้รู้จักอีกงั้นเหรอ!’ หย่าเสวียนเย้ยหยัน

‘ถ้าไม่ใช่เพราะทะเบียนสมรสบ้า ๆ นั่น ฉันก็ยังคิดว่าตัวเองโสด และไม่มีทางที่ฉันจะรู้จักเจ้าของบริษัทข้ามชาติอย่างหลิงเฉินได้แน่นอน’

หย่าเสวียนดึงผู้ช่วยจ้งเข้ามาใกล้ ๆ พลางกระซิบว่า “ไม่ต้องหรอก ขอบคุณคุณมาก ๆ คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้ค่ะ ฉันเซ็นใบหย่าแล้ว และขอให้ลุงโจว๋เอาไปให้หลิงเฉินแล้ว เพราะงั้นฉันกับเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องรู้จักกันแล้วหล่ะค่ะ”

“ใบหย่างั้นเหรอ?” ผู้ช่วยจ้งถามซ้ำด้วยความตกใจ “คุณจะหย่ากับคุณหลิงเฉิน?” ผู้ช่วยจ้งตกใจก่อนจะถอยหลังออกไปนิดหนึ่ง เขามองหย่าเสวียนก่อนจะเริ่มครุ่นคิด ’ถ้าฉันจำไม่ผิด หย่าเสวียนอายุน้อยกว่าหลิงเฉินประมาณหกเจ็ดปีแหน่ะ ผู้หญิงอย่างเธอไม่อยากเป็นภรรยาของผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยเหรอ?’

เขาเหลือบมองหลิงเฉินอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันกลับมาหาหย่าเสวียน ผู้ช่วยจ้งก็ยังนึกไม่ออกว่าทำไมหย่าเสวียนถึงจะขอหย่า “สมองของเธอผิดปกติรึไงกัน? หลิงเฉินทั้งหล่อทั้งรวยและมีอำนาจ ทำไมเธอถึงอยากหย่ากับเขาหล่ะ?’

หย่าเสวียนจับชายเสื้อไว้แน่นก่อนจะตอบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ว่า“ใช่ ฉันต้องการหย่ากับหลิงเฉิน และฉันก็หวังว่าคุณจะเก็บมันเป็นความลับ เพื่อไม่ให้มีปัญหาอะไรมากกว่านี้”

ผู้ช่วยจ้งนั้นถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ในใจเขามีคำถามมากมาย

ขณะที่ผู้ช่วยจ้งเดินกลับมาหาหลิงเฉิน เขาก็ซื้อเซ็ตลิปสติกให้หมี่เจียเสร็จพอดี

สายตาที่เย็นชาของหลิงเฉินจับจ้องไปที่ผู้ช่วยจ้งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองไปทางหย่าเสวียน และก็เห็นว่าเธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของห้วยหมิง

เขากระตุกยิ้มขึ้นมา ‘ก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไรนี่!’ เขาคิด

เมื่อคิดว่าตัวเองนั้นเคยจูบกับผู้หญิงเช่นนี้แล้ว สีหน้าของเขาก็ถอดสีทันที เขาหันหน้าไปทางผู้ช่วยจ้งและสั่งว่า “ผู้ช่วยจ้ง ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับคุณ แต่ตอนนี้คุณรีบเอาเธอออกไปจากห้างนี้ซะ คนอย่างเธอไม่เหมาะที่จะมาเดินที่นี่ เข้าใจนะ?”

ครั้งที่แล้วไม่ทันจะได้จัดการเธอ แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้ช่วยจ้งเห็นท่าทางโกรธจัดของหลิงเฉิน ทว่าคราวนี้มันกลับดูแตกต่างออกไป หลังจากที่มองไปทางที่หลิงเฉินกำลังมอง ผู้ช่วยจ้งก็เข้าใจได้ว่าเพราะอะไร

สิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นคือ เด็กผู้หญิงกำลังเกาะแขนของเด็กผู้ชาย และกำลังอ้อนเขางั้นเหรอ? ซึ่งก็คือหย่าเสวียนกับห้วยหมิงนั่นเอง และก็เป็นอีกครั้งที่ห้วยหมิงถูกโยงกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของหย่าเสวียน “ห้วยหมิง ที่รักคะ คุณซื้อเซดลิปสติกนั่นให้เราสิ” หย่าเสวียนพูดเสียงดังกว่าปกติเยอะ หย่าเสวียนหันมองไปทางหมี่เจียและชี้ไปที่เธอ พลางมองห้วยหมิงและทำหน้าบึ้ง “เราก็อยากได้เหมือนกัน ดูคุณป้าตรงนั้นสิ แฟนของเธอเพิ่งซื้อเซ็ตลิปสติกให้เธอเอง” หย่าเสวียนจับมือห้วยหมิงขึ้นมาและยิ้มหวานพลางพูดต่อ “ทำไมคุณไม่ซื้อให้เราบ้างหล่ะคะ?”

ไม่ต้องรีบ ให้เธอคิดก่อนว่าพวกดาวมหาลัยพวกนั้นอ้อนคนอื่นยังไง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นและจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำแบบนี้

ห้วยหมิงเอามือทาบอกด้วยความตกใจก่อนจะมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทีงง ๆ ก่อนจะพูดว่า “นี่! เฮียเหนียน เธอเป็นอะไรรึป่าว? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ” เพื่อนของหย่าเสวียนทุกคนต่างก็ประหลาดใจกับการกระทำของเธอ

'นี่คือหย่าเสวียนจริง ๆ เหรอ? ไม่ ไม่มีทางที่เธอจะทำอย่างนั้นแน่นอน หย่าเสวียนจะอ้อนคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกัน!’ ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจและไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“ห้วยหมิงที่รัก ได้โปรด…” ดวงตาของหย่าเสวียนเป็นประกาย “คุณก็รู้ว่าเราชอบลิปสติก ซื้อให้เราหน่อยสิคะ” ทั้งหมดทั้งมวลนี้ หย่าเสวียนเหมือนกับกำลังทำร้ายตัวเอง เธอมองไปทางหลิงเฉินเป็นครั้งคราว และเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ

‘ทำไมเขายังไม่ไปล่ะ ไม่รู้หรือไงว่าฉันรู้สึกขยะแขยงตัวเองจะแย่แล้ว ช่างมันเถอะ! เพื่อตัวเธอเองนะหย่าเสวียน! เธอสู้ตาย!’

หย่าเสวียนกำมือแน่น สายตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอคิดว่า วันนั้นฉันจูบกับเขา แถมวันนี้ยังอ้อนผู้ชายคนอื่นอีก ‘ถ้าวันหนึ่งหลิงเฉินรู้ว่าฉันเป็นภรรยาของเขาแล้วหล่ะก็ เขาจะต้องคิดว่าฉันมีความสัมพันธ์กับชายอื่นอย่างแน่นอน!’ ‘เพราะงั้นเขาจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงต่ำ ๆ คนหนึ่งและจะต้องยอมเซ็นใบหย่าอย่างแน่นอน! ซึ่งมันก็วินวิน สำหรับเราทั้งคู่!’ นั่นคือแผนอันยิ่งใหญ่ของหย่าเสวียน และไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้มันล้มเหลวอย่างแน่นอน และก็เป็นคำพูดของห้วยหมิงที่ทำให้เธอกลับมาได้สติอีกครั้ง“โอเค ผมจะซื้อให้เธอ! ผมจะซื้อทุกอย่างที่เธฮต้องการ แต่ได้โปรด...” เสียงของห้วยหมิงอ่อนลงด้วยความสิ้นหวัง “ได้โปรดหยุดทำอย่างนี้เถอะ...” ห้วยหมิงทนไม่ไหว และเขาก็ไม่มีทางรู้ได้เลยว่านี่คือการแสดงของหย่าเสวียน เขาขอแค่ว่าให้มันรีบจบ ๆ ไป ห้วยหมิงเดินไปที่แผงขายลิปสติก เขาคว้าลิปสติกทั้งหมดที่เขาเห็นและยื่นให้พนักงานขายทันที

พนักงานขายถึงกับตกตะลึงกับจำนวนลิปสติกที่ห้วยหมิงถืออยู่ในมือ ‘มือของเขากำลังสั่น!’ เธอคิด “ไม่ได้ยินเหรอ?” ห้วยหมิงถาม “ฉันเอาทั้งหมดนี่ รีบคิดเงินเร็ว ๆ เลยนะ!”

พนักงานขายรับของจากห้วยเหมิงไปแล้วรีบไปที่เคาน์เตอร์ทันที ห้วยหมิงคิดว่า ‘เดี๋ยวซื้อของเสร็จแล้วจะพาเธอไปเช็คสมองทันที’

มีเพียงคนเดียวที่รู้ว่าเธอกำลังเล่นละคร ซึ่งก็คือผู้ช่วยจ้ง ‘เธอตั้งใจทำแบบอย่างชัดเจน…’ อย่างไรก็ตาม เขามีบางอย่างที่ต้องจัดการในตอนนี้ ซึ่งก็คือต้องทำตามคำสั่งของหลิงเฉินโดยการไล่หย่าเสวียนออกไป หย่าเสวียนเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่เหรอ? ไม่มีทางที่ผู้ช่วยจ้งจะทำอย่างนั้นได้

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ หมี่เจียก็หันไปหาผู้ช่วยจ้งและถามว่า “ผู้ช่วยจ้ง ในเมื่อหลิงเฉินสั่งแล้วทำไมคุณไม่ทำตามคำสั่งของเขาหล่ะคะ?” ในที่สุดหมี่เจียก็รู้สึกโล่งอก เมื่อได้ขัดคำพูดของผู้ช่วยจ้ง เธอคิดว่าที่หลิงเฉินต้องการจะไล่หย่าเสวียนออกไปนั้นก็เพื่อเธอ

‘ฉันแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นในสายตาของเขา มีความสุขจริง ๆ เลย’

“แต่คุณหลิงเฉินครับ...” ผู้ช่วยจ้งกระซิบ ผู้ช่วยจ้งลังเล แต่เขาจำเป็นต้องพูด “เธอเป็น...”คนที่เขากำลังจะไล่ออกไปนั้นเป็นถึงคุณนายนะครับ คุณหลิงเฉินแน่ใจว่าจะทำอย่างนั้นเหรอครับ?

เขาสัมผัสได้ถึงสายตาอำมหิตที่มองมาทางเขา ผู้ช่วยจ้งเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ รีบสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาทันที “รีบเอาพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้!”

ในที่สุด ช่วงเวลาที่หย่าเสวียนรอคอยก็มาถึง หลังจากที่ผู้ช่วยจ้งได้รับคำสั่งแล้ว หย่าเสวียนก็ยกมือขึ้นและพูดว่า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพวกเราจะออกไปเอง”

หย่าเสวียนพูดกับห้วยหมิงที่กำลังจะจ่ายเงิน “นี่ ไม่ต้องซื้อลิปสติกแล้ว ไปกันเถอะ” ห้วยหมิงดึงบัตรเครดิตที่กำลังจะยื่นให้พนักงานขายกลับ เอาลิปติกทั้งหมดไปวางไว้ที่เดิม และก็ไม่ลืมที่จะเรียกเพื่อน ๆ อีกสองคนออกไปด้วย

เมื่อหลิงเฉินมองดูหย่าเสวียนที่ยอมออกไปแต่โดยดี เขาก็เริ่มสงสัย ‘มีบางอย่างผิดปกติ…’ เขาคิด

หมี่เจียมองตามหย่าเสวียนไปด้วยสายตาดูถูก หลังจากที่เก็บอารมณ์เรียบร้อยแล้วก็หันไปหาหลิงเฉินและคล้องแขนเขา พลางพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะ “หลิงเฉินคะ เราไปทานอาหารเย็นที่ชั้นห้า ของอาคารยู่เหิงกันไหมคะ?

หลิงเฉินสั่งเบา ๆ “นำทางไปที”

ผู้ช่วงจ้งสะบัดข้อสงสัยทั้งหมดออกจากหัว เคลียร์ทางและพาเจ้านายออกจากร้านไป

ที่ทางออกของอาคารเทียนเสวียน หย่าเสวียนหันกลับมามองห้วยเหมิงอย่างกะทันหันและถามว่า “นี่ ฉันจำได้ว่านายอยากกินอาหารที่ชั้นห้าของอาคารยู่เหิง ใช่ไหม?”

“เฮียเหนียน” ห้วยหมิงถอยหลังกลับ “พูดตามตรงนะ ฉันใช้เงินทั้งหมดไปกับการเติมเงินในเกมบนมือถือ ฉันเลี้ยงพวกเธอไม่ไหวหรอก”

“หึ!” หย่าเสวียนปรบมือและยิ้ม “เดี๋ยวฉันเลี้ยงพวกเธอเอง”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี