icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติศาสตร์
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
บทที่ 6
คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง
จำนวนคำ:2609    |    อัปเดตเมื่อ:11/01/2022

เมื่อได้ยินหย่าเสวียนพูดแบบนั้นออกมา ห้วยหมิงถึงกับทรุดลงไปพิงกับเจ๋อหนันที่อยู่ข้างหลัง แสร้งทำเป็นตกใจพลางเอามือปิดปาก “เฮ้ยหมอ...เฮียเหนียน...โดนผีเข้ารึป่าววะ?”

ใครจะคิดว่าการเป็นคนเก่งอย่างเขาจะมีข้อเสียเปรียบกันหล่ะ เจ๋อหนันยังคงงงอยู่ ห้วยหมิงมักจะชอบล้อเจ๋อหนันและเรียกเขาว่า ‘หมอ’อยู่เป็นประจำ แต่เขาก็เห็นด้วยว่าวันนี้หย่าเสวียนดูแปลกไปจากทุกวัน

ต่างกับเสี่ยวเคอที่ดูนิ่งมาก แถมยังถีบห้วยหมิงไปทีหนึ่ง “เฮ้ย หย่าเสวียนเป็นผู้หญิงนะเว้ย ผู้หญิงอ้อนบ้างอะไรบ้าง ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกอะไรตรงไหนเลย พวกนายควรจะชินกับมันนะ” เสี่ยวเคอหันไปมองทุกคนอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ “นอกจากนี้แล้ว เฮียเหนียนนั่งรถราคาเป็นสิบล้าน เพราะงั้นการจะไปกินอาหารบนชั้นห้าของอาคารยู่เหิงนั้น คงจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ ทำไมจะต้องตกใจขนาดนั้นหล่ะ?”

เมื่อได้ยินเสี่ยวเคอพูดอย่างนี้แล้ว ห้วยหมิงก็คิดว่ามันมีเหตุผล เขาลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย แต่ว่า... ”เธอเลี้ยงหน่ะเลี้ยงได้ แต่การจะไปกินอาหารบนชั้นห้าของอาคารยู่เหิงได้นั้น ต้องจองก่อนล่วงหน้า ไม่ใช่นึกอยากจะกินก็เข้าไปกินได้เลยนะ ตอนนี้ก็ถึงเวลากินข้าวแล้วด้วย ไม่แน่ตอนนี้โต๊ะอาจจะเต็มแล้วก็ได้”

ห้วยหมิงไม่ได้จะดูถูกหย่าเสวียน เขาก็แค่พูดเรื่องจริงเท่านั้น

ทุกครั้งที่พ่อของห้วยหมิงเชิญแขกไปรับประทานอาหารบนชั้นห้าของอาคารยู่เหิงนั้น เขาจะต้องทำการจองล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ ครึ่งเดือน หรือมากถึงสามเดือนก็ยังมีเลย

ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานนั้น หย่าเสวียนกลับดูหนักอกหนักใจ ก่อนที่เธอจะได้พบกับหลิงเฉิน ตระกูลโฮว่ไม่เคยมีความหมายอะไรกับเธอเลย แต่ตอนนี้ เธอเห็นหลิงเฉินพาผู้หญิงคนอื่นนมาเดินห้าง มันทำให้เธอไม่สบายใจ แถมเขายังซื้อของให้ผู้หญิงคนอื่นอีกด้วย

แค่เซ็ตลิปสติกที่เพิ่งจะซื้อนั้นก็ราคาเก้าแสนสามหมื่นเข้าไปแล้ว ไหนจะของในถุงต่าง ๆ ที่ผู้ช่วยจ้งถืออยู่นั่นอีก ถ้าเดาไม่ผิด ทั้งหมดนั่นคงจะราคาหลายแสนหรือหลายล้านเชียว

หลิงเฉินเองก็มักจะให้เงินหย่าเสวียนไว้ใช้จ่ายรายเดือนเป็นจำนวนมาก แต่เพราะเธอคิดว่าตัวเองยังเป็นนักศึกษาอยู่ และไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมายขนาดนั้น ทุกครั้ง เธอจึงเอามาใช้แค่นิดหน่อยเท่านั้น ส่วนที่เหลือนั้น ลุงโจว๋เอาไปฝากไว้ให้เธอ และเธอก็ไม่เคยถามเขาแม้แต่ครั้งเดียว

หย่าเสวียนเองก็ไม่เคยซื้อสินค้าราคาแพงเช่นเซ็ตลิปสติกมาใช้เลยสักครั้ง ทว่า หลิงเฉินนั้นซื้อเซ็ตลิปสติกให้กับผู้หญิงคนนั้น ทันทีที่เธอบอกว่าอยากได้ ในขณะที่ตัวเธอ เป็นคุณนายของตระกูลโฮว่แท้ ๆ กลับคิดสารพัดวิธีที่จะช่วยเขาประหยัดเงิน

ในเมื่อจะหย่ากันอยู่แล้ว ทำไมไม่ใช้เวลาที่เหลือนี้ สนุกไปกับการใช้ชีวิตในนามของคุณนายโฮว่หล่ะ?

เธอเหลือบมองไปยังกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ยังคงคุยกันเรื่องชั้นห้าของอาคารยู่เหิงอยู่ หย่าเสวียนคิดว่า

‘การจะเลี้ยงอาหารดี ๆ กับพวกเขาสักมื้อก็เป็นเรื่องที่น่าทำ’ เธอหัวเราะกับตัวเอง ตกลงแล้ว ฉันจะไปกินข้าว เพื่อนของฉันด้วย’

หย่าเสวียนหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาลุงโจว๋

หลังจากนั้นหนึ่งนาที การสนทนาก็สิ้นสุดลง เธอหันไปหาเพื่อน ๆ และกระแอมเพื่อเป็นการดึงดูดความสนใจจากพวกเขา และมันก็ได้ผล ทุกคนที่ตอนแรกกำลังถกเถียงกันอยู่ ตอนนี้ต่างจับจ้องมาที่เธอด้วยความสงสัย

“ทำไมทุกคนยังยืนอยู่ตรงนั้นอีกหล่ะ?” หย่าเสวียนพูดพลางเดินไปที่ทางออก “ไปกันเถอะ”

ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปหาหย่าเสวียน และก็มีคนนึงถามขึ้นมา ซึ่งก็คือหว่านหยิงนั่นเอง หว่านหยิงถามด้วยความสงสัยว่า“ไปไหนหล่ะ?”

หย่าเสวียนหันหน้าเข้าหาหว่านหยิงและเพื่อน ๆ ของเธอพลางยิ้มแล้วตอบว่า “ไปชั้นห้าของอาคารยู่เหิงไง ฉันเลี้ยงพวกเธอเอง”

สิบกว่านาทีถัดมา บนชั้นห้าของอาคารยู่เหิง หย่าเสวียนกำลังรอที่จะยืนยันห้องส่วนตัวของพวกเขาอยู่

ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดขึ้น หย่าเสวียนจ้องมองชายคนที่กำลังก้าวออกจากลิฟต์ มันยากที่จะลืมชายผู้ที่มีกลิ่นอายของความน่ากลัวและเย่อหยิ่งนั้นได้ และมันก็ยากที่จะไม่มอง

‘อะไรกัน…เขาอีกแล้วเหรอ…’ หย่าเสวียนเอามือทาบอก แต่ก่อนตอนที่ยังไม่ได้ขอหย่า การที่จะเจอหน้าเขาสักครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่หลังจากที่เธอเซ็นใบหย่าและให้ลุงโจว๋เอาไปให้หลิงเฉินแล้วนั้น นี่ก็นับว่าเป็นครั้งที่สามที่พวกเขาเจอกัน

หย่าเสวียนอดไม่ได้ที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่า หรือการที่เจอกับหลิงเฉินบ่อย ๆ นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เขาจงใจเพราะว่าไม่อยากหย่างั้นเหรอ?

“ใครปล่อยให้คนพวกนี้มาที่นี่? !” หลิงเฉินพูดออกมาด้วยความโกรธ “ไล่พวกมันออกไป!”

และเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด เธอถึงกับหลุดออกจากภวังค์ทันที

ผู้จัดการชั้นหน้าซีดเผือด เขาเช็ดเหงื่อและลังเลก่อนจะพูดออกมาว่า “คุณหลิงเฉินครับ พวกเขาเป็นแขกของพ่อบ้านอี้จูนครับ”

เมื่อได้ยินชื่อของอี้จูน หลิงเฉินก็ส่งสายตามองไปที่กลุ่มนักศึกษาก่อนจะพูดว่า “ผู้ช่วยจ้ง ให้พวกเขาอยู่ที่นี่ แต่ไล่เธอออกไป”

ผู้ช่วยจ้งรู้ดีว่าหลิงเฉินหมายถึงใคร

เมื่อได้ยินดังนั้น คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาอย่างหมี่เจียก็หัวเราะขึ้นมา เธอรู้สึกตลกเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่ของหลิงเฉิน ‘เขาจะต้องรักฉันมากแน่ ๆ ถึงได้ทำแบบนี้เพื่อฉัน’ เธอคิดอย่างเพ้อฝันพลางมองหน้าเขา ‘เขานี่เยี่ยมที่สุดเลย’

ผู้ช่วยจ้งรู้สึกสงสัย ทั้ง ๆ ที่ท่านไม่รู้จักเธอแท้ ๆ ‘ทำไมท่านต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย? ทำไมท่านถึงได้เกลียดเธอมากขนาดนี้นะ?’

ผู้ช่วยจ้งครุ่นคิดกับตัวเอง

ผ่านไปหนึ่งนาที เมื่อหลิงเฉินเห็นว่าผู้ช่วยจ้งยังไม่ทำตามที่เขาสั่ง เขาก็เริ่มหมดความอดทน เขามองหน้าผู้ช่วยจ้งด้วยสายตาดุดัน “ผู้ช่วยจ้ง เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นครับท่าน ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ” ผู้ช่วยจ้งเริ่มหงุดหงิด “เธอคือ...”

เมื่อรู้ว่าผู้ช่วยจ้งกำลังจะพูดอะไร หย่าเสวียนก็ขยิบตาให้เขา และหวังว่าเขาจะไม่เปิดเผยตัวตนของเธอ

การกระทำดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาของหลิงเฉิน เขาคิดว่าเธอกำลังให้ท่าผู้ช่วยจ้ง ‘หึ เธอมีความสัมพันธ์บางอย่างกับผู้ช่วยจ้งด้วยงั้นเหรอ’ หลิงเฉินยกยิ้ม เขาหันไปหาผู้ช่วยจ้งและพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า “ผู้ช่วยจ้ง ดูคนหน่ะอย่าดูแค่หน้าสิ คนบางคนหน้าตาดูใสซื่อ แต่ที่จริงแล้วข้างในนั้นสกปรกจนไม่มีใครอยากมอง ถ้าฉันเป็นคนแบบนี้นะ ฉันคงละอายเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ และคงจะกระโดดลงไปจากตรงนี้แล้วแหละ”

ผู้ช่วยจ้งยังคงงงอยู่ คำพูดของหลิงเฉินไม่ได้ทำให้เขาหายข้องใจอะไรเลยสักนิด

‘ทำไมท่านถึงได้ทำแบบนี้กับผู้หญิงหล่ะ?’ ผู้ช่วยจ้งคิด ‘ทำไมท่านถึงต้องพูดจากับเธอแบบนี้ในที่สาธารณะด้วย?’ เท่าที่เขารู้ ปกติท่านจะไม่สนใจกับการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิง

หย่าเสวียนกัดฟันกรอด ท่านดูถูกเธอต่อหน้าฝูงชนงั้นเหรอ?

แต่ก่อนเวลาเธอโดนคนรังแก เธอไม่เคยเสียเปรียบมาก่อน พอคิดแบบนี้แล้วเธอก็รู้สึกเดือดขึ้นมาทันที เธอพูดอย่างเยาะเย้ย “คุณหลิงเฉินคะ เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้ว ฉันก็แค่จูบนายโดยบังเอิญแค่นั้นเอง นายจะเอาเป็นเอาตายอะไรกับฉันนักหนา นายไล่ฉันออกไปสองรอบแล้วนะ คิดว่าตัวเองแน่มากงั้นสิ? คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของว่างั้น?”

คำพูดของหย่าเสวียนเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เธอเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด และนั่นก็เป็นจูบแรกของเธอ ถึงแม้ว่า เขาจะเป็นสามีของเธอ แล้วไงหล่ะ? ในเมื่อเธอเสียเปรียบเขา

หว่านหยิงและห้วยหมิงดึงแขนเสื้อของเธอ ห้วยเหมิงกระซิบเบา ๆ “เฮียเหนียน ไม่ต้องพูดแล้ว ใจเย็น ๆ หลิงเฉินมีอำนาจเยอะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย”

แต่การกระทำของเขาก็ไม่น่าให้อภัยอยู่ดี ถึงแม้จะเป็นคนมีอำนาจ แต่เขาก็ไม่ควรดูถูกเธอแบบนี้ ไม่มีทางที่หย่าเสวียนจะอยู่เฉยได้หรอก “ในเมื่อนายบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงสกปรก” หย่าเสวียนมองหลิงเฉินอย่างเยาะเย้ย “และนายเองก็โดนฉันจูบ เพราะงั้นถ้าจะตายนายก็ไปตายกับฉันด้วยสิ คุณชายหลิงเฉิน”

ต้องขอโทษด้วย แต่ในทะเบียนสมรสนั้น มีชื่อของเธอกับเขาอย่างขัดเจน ถ้าพวกเขาเป็นแค่คู่รักธรรมดา ๆ ก็คงจะดูโรแมนติกและดึงดูดผู้คนมากมาย

แต่เมื่อสิ้นเสียงของเธอ ทั้งชั้นก็เงียบกริบ

มีคนสงสัยว่าเธอเป็นโรคประสาทรึป่าว “กล้าพูดว่าตัวเองจูบกับหลิงเฉิน! แถมยังไล่เขาไปตายอีก! ”

ผู้จัดการชั้นนั้นแทบอยากจะไล่หย่าเสวียนออกไปซะตอนนี้ แต่เมื่อเขาเห็นว่าผู้ช่วยจ้งไม่แม้แต่จะขยับตัว

เขาเองก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น

ผู้ช่วยจ้งนั้นรู้จักนิสัยของหลิงเฉินดีกว่าเขา เมื่อหมี่เจียได้ยินคำว่าจูบ เธอถึงกับกัดฟันกรอด และมองหย่าเสวียนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สิ่งที่เธออยากจะทำตอนนี้คือ ถอดเสื้อผ้าของหย่าเสวียนทิ้งและให้บอดี้การ์ดเอาไปโยนให้ฉลามกิน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ของเธอ เธอคงจะไม่มีโอกาสยืนอยู่ข้างหลิงเฉินตอนนี้หรอก

‘จูบงั้นเหรอ อย่าว่าแต่จูบเลย’ หมี่เจียคิดในใจ เธอหงุดหงิดจนอยากจะกรี๊ดออกมา ‘สำหรับเธอ แค่จะกอดแขนเขายังต้องใช้ความกล้าอย่างมาก แต่ผู้หญิงคนนี้กลับจูบเขา!’

ในที่สุดผู้ช่วยจ้งก็ทนไม่ไหว จนถึงกับเอามือปิดหน้า ในโลกนี้คงไม่มีคุณนายคนไหนโง่เท่ากับหย่าเสวียนแล้วหล่ะมั้ง ไชนิ่ง อินเตอร์เนชั่นแนล พลาซ่าเป็นของหลิงเฉินและในเมื่อตอนนี้พวกเขาถือว่าเป็นสามีภรรยากัน เพราะงั้นของ ๆ หลิงเฉิน ก็เป็นของ ๆ หย่าเสวียนด้วยเช่นกัน

เสี่ยวเคอกำลังมองหลิงเฉินอย่างเพ้อฝัน หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น หน้าของเธอก็ร้อนผ่าว เธอกำลังมองไปที่อาหารตาอย่างหลงไหล แต่เธอก็ต้องหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินที่หย่าเสวียนพูด เธอรีบเช็ดน้ำลายที่เกือบจะไหลออกมา ก่อนจะพูดสั่น ๆ ว่า “นี่ เฮียเหนียน ไชนิ่ง อินเตอร์ เป็นของคุณหลิงเฉินนะ เธอรู้รึป่าว?”

คำพูดของเสี่ยวเคอนั้นเหมือนกับฟ้าที่ผ่าลงมาที่เธอซ้ำสอง หย่าเสวียนถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก หลังจากนั้นสักพักก็ถามออกมาว่า “เมื่อกี้เธอว่าไงนะ?”

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 หนังสือข้อตกลงการหย่า2 บทที่ 2 โฮว่หลิงเฉิน3 บทที่ 3 ศาสตราจารย์สุดโหด4 บทที่ 4 คุณไม่มีปัญญาจ่าย5 บทที่ 5 แผนใหญ่6 บทที่ 6 คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของหรือไง7 บทที่ 7 ฉันไม่อยากเป็นคุณนายโฮว่แล้ว8 บทที่ 8 ผมจะกลับเมืองเย่แล้ว9 บทที่ 9 ทางเลือกที่สาม10 บทที่ 10 พิธีมอบรางวัล11 บทที่ 11 หลิงเฉิน ฉันรักคุณ12 บทที่ 12 คนทั้งโลกรู้13 บทที่ 13 อธิการบดีผู้น่ารัก14 บทที่ 14 เธอดูเหมือนเป็นผู้หญิงซะจริง!15 บทที่ 15 แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์16 บทที่ 16 ไวน์17 บทที่ 17 เอาเธอไปโยนให้ฉลามกินซะ18 บทที่ 18 คุณหลิงเฉินซวยซะแล้ว19 บทที่ 19 สมน้ำหน้าที่เธอไม่มีแฟน20 บทที่ 20 คู่ต่อสู้ที่แท้จริง21 บทที่ 21 เรื่องระหว่างสามีภรรยาเขา22 บทที่ 22 หลิงเฉินรู้ความจริง23 บทที่ 23 ย้ายเข้ามาอยู่24 บทที่ 24 ขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัย25 บทที่ 25 ฉันไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย26 บทที่ 26 พี่ชาย27 บทที่ 27 สำนักงานใหญ่ของเซิ่งหมิง กรุ๊ป28 บทที่ 28 ขอโทษหรือยั่วโมไหกันแน่29 บทที่ 29 โดนเปล่า ๆ30 บทที่ 30 ของขวัญ31 บทที่ 31 ใครรังแกแฟนผม?32 บทที่ 32 เฮียเหนียนงั้นเหรอ?33 บทที่ 33 ฉันขอโทษสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น34 บทที่ 34 มันอาจมีอะไรที่น่าอับอายก็เป็นได้35 บทที่ 35 เขาสมควรโดน36 บทที่ 36 ดื้อเหมือนเด็ก37 บทที่ 37 อยู่ให้ห่างจากอาจารย์หลิงเฉินไว้38 บทที่ 38 ที่รัก39 บทที่ 39 การลงโทษ40 บทที่ 40 ในสุสาน41 บทที่ 41 ผมแต่งงานแล้ว42 บทที่ 42 เขาหล่อมาก43 บทที่ 43 ผมเป็นสามีของเธอ44 บทที่ 44 คลาสเต้นรำ45 บทที่ 45 คลาสภาษาอังกฤษ46 บทที่ 46 บัตรธนาคารสองใบ47 บทที่ 47 คุณชนะ48 บทที่ 48 กลับจากสิงคโปร์49 บทที่ 49 ปวดหัวจริง ๆ50 บทที่ 50 ความจริงถูกเปิดเผย51 บทที่ 51 หน้าด้านจริง ๆ52 บทที่ 52 นักจูบ53 บทที่ 53 พวกเขาร่วมมือกันหลอกฉัน54 บทที่ 54 เธอเป็นเลสเบี้ยนด้วยนะ55 บทที่ 55 ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น56 บทที่ 56 คุกเข่าขอโทษ57 บทที่ 57 เธอแค่นับเงินก็พอ58 บทที่ 58 ผู้ชายใจแคบ59 บทที่ 59 เธออยู่กับผู้ชาย?60 บทที่ 60 เซอร์ไพรส์!61 บทที่ 61 พลอดรัก62 บทที่ 62 ผมให้เงินเธอหมื่นล้าน63 บทที่ 63 ถอดรองเท้าออกเดี๋ยวนี้เลยนะ64 บทที่ 64 ฉันแต่งงานแล้ว65 บทที่ 65 กล้าดียังไงที่จะมอมเหล้าเธอ66 บทที่ 66 รีบไปอ้อนสามีของเธอเถอะ67 บทที่ 67 ดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก68 บทที่ 68 ความเจ็บปวด69 บทที่ 69 มาช่วยเธอ70 บทที่ 70 พังร้านมันซะ71 บทที่ 71 ผู้ชายที่คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่72 บทที่ 72 แน่จริงก็เมนชั่นหลิงเฉินสิ73 บทที่ 73 ทำไมผมจะต้องหย่ากับเธอด้วย74 บทที่ 74 ใส่ชุดเดรสบ่อย ๆ สิ75 บทที่ 75 มาทักทายพี่สะใภ้นายเร็ว76 บทที่ 76 ระวังยิงซานไว้ให้ดี77 บทที่ 77 เธอสำคัญกว่าภรรยาของคุณสินะ78 บทที่ 78 ทำไมเธอถึงได้โกรธมากขนาดนี้79 บทที่ 79 ความหึงหวงขึ้นสมอง80 บทที่ 80 ข้อแม้สามข้อ81 บทที่ 81 ฉันจะให้หลิงเฉินคุกเข่าบนเปลือกทุเรียน82 บทที่ 82 ฉันเป็นคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?83 บทที่ 83 ฉันตบหน้าเขาไปทีนึง84 บทที่ 84 เราหย่ากันเถอะ85 บทที่ 85 เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย86 บทที่ 86 อันดับแรกคือการรู้จักเสวยสุข87 บทที่ 87 บาดแผล88 บทที่ 88 ตกหลุมรัก89 บทที่ 89 ยั่วยวน90 บทที่ 90 ณ โรงพยาบาล91 บทที่ 91 ระวังไว้ให้ดี92 บทที่ 92 หลิงเฉิน ฉันชอบคุณ93 บทที่ 93 ผมได้ยินสิ่งที่เธอพูดแล้ว94 บทที่ 94 กลับบ้านกันเถอะ95 บทที่ 95 เธออยากจะซื้ออะไรกันแน่96 บทที่ 96 นายกล้ามากเลยนะ97 บทที่ 97 คุณจะมีภรรยาไว้ทำอะไร98 บทที่ 98 เธอกำลังขอโทษฉันงั้นเหรอ?99 บทที่ 99 ผมช่วยทำให้เธออุ่น100 บทที่ 100 ภรรยาผมอารมณ์ไม่ดี