สองตัวเลือกนี้ไม่มีอันไหนที่เธออยากจะเลือกเลยสักอัน ตอนนี้คนที่เป็นอธิการบดีมหาวิทยาลัยก็คือลู่ชี่หาง ลูกชายคนโตของ ลอฟตัส กรุ๊ป ซึ่งเขารับผิดชอบการจัดการทุกอย่าง ดังนั้นเธอจึงไม่อยากหาเรื่องเขา

แต่ว่า…หย่าเสวียนเดาะลิ้น ท่านอธิการบดีของมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ส่วนใหญ่ไม่อายุหกสิบปีก็คงห้าสิบกว่า ๆ แต่ท่านอธิการบดีของมหาวิทยาลัยพวกเขานั้นอายุเพียงแค่สามสิบปีเท่านั้น

ชี่หางรับตำแหน่งเป็นหนึ่งในอธิการบดีของมหาวิทยาลัยมาสองปีแล้ว และเขาก็ได้รับคำชมมากมาย และยังเป็นผู้ชายอีกคนที่ทำให้นักศึกษาผู้หญิงหลาย ๆ คนคลั่งไคล้

ถ้าหย่าเสวียนมีเรื่องกับชี่หางแล้วหล่ะก็ ศัตรูของเธอก็จะเพิ่มขึ้น และเธอก็อาจจะตายได้

แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ เขาเป็นเพื่อนสนิทของหลิงเฉิน แถมยังเป็นเสี่ยของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดหนึ่งในสี่ตระกูลของเมืองเยว่อีกด้วย

เธอไม่อยากมีเรื่องกับคนที่หลิงเฉินรู้จัก เพราะเธอไม่อยากมีปัญหาทีหลัง

ห้วยหมิงและเพื่อนคนอื่น ๆ ของเธอก็ลงทะเบียนเข้าร่วมการแข่งขันฮาล์ฟมาราธอนด้วยเช่นกัน

เธอโล่งใจขึ้นเมื่อรู้ว่า ยังมีคนวิ่งเป็นเพื่อนเธออยู่

พอนึกถึงการแข่งขันมาราธอนที่ต้องวิ่งมากกว่ายี่สิบเอ็ดกิโลเมตรแล้วนั้น หย่าเสวียนก็หน้าบูดขึ้นมาทันที ‘อุ๊ย พระเจ้า ทำไมฉันถึงปล่อยให้ความโกรธครอบงำฉันกันนะ... ให้ฉันตายไปเลยยังง่ายเสียกว่า’

และเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีทางเลือกที่สาม ซึ่งก็คือ หาที่ว่าง ๆ สักที่ และตะโกนว่า “หลิงเฉิน ฉันรักคุณ！” สิบครั้ง แล้วฉันจะปล่อยเธอไป” กว่อกว่อบอกกับเธอ

กว่อกว่อคงจะรู้ว่าหลิงเฉินนั้นเกลียดผู้หญิงที่เข้าหาเขาก่อน เธอเลยตั้งใจคิดแผนนี้มาทำร้ายเธอ ช่างโหดร้ายเสียจริง

เมื่อลองคิดทบทวนทั้งสามตัวเลือกที่กว่อกว่อพูดมาแล้วนั้น หย่าเสวียนก็ตัดสินใจได้ละ

ในที่สุดวันแข่งขันก็มาถึง วันนั้นท้องฟ้ามืดครึ้ม หย่าเสวียนสวมเสื้อของการแข่งขันมาราธอนพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเธอ และกำลังวอร์มร่างกายก่อนการแข่งขันจะเริ่ม

เมื่อเธอและเพื่อน ๆ เห็นอดีตผู้ชนะเลิศเหรียญเงินของฟูลมาราธอนปรากฏตัวบนสนาม พวกเขาก็ถึงกับอ้าปากค้าง คราวนี้พวกเขาโดนเข้าอย่างจัง “แย่แล้ว นี่มันแย่มาก ๆ ” ทุกคนประสานเสียงด้วยความกังวล “กว่อกว่อ！” หย่าเสวียนกัดฟัน “ฉันจะจำไว้！”

“แม่งเอ๋ย！” ห้วยหมิงด่าหยาบคาย “เธอกล้าดียังไงมาเล่นกับเราแบบนี้！ ถ้าเจอกันครั้งหน้านะเธอได้เห็นดีกันแน่！”

หย่าเสวียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเธอก็รู้สึกโกรธตัวเองเช่นกัน ถ้าวันนั้นเธอไม่โกรธ มันก็คงจะไม่เกิดอะไรแบบนี้ขึ้น แถมยังพาเพื่อน ๆ มาตกระกำลำบากไปกับแผนของกว่อกว่อด้วยอีก

เสี่ยวเคอตบไหล่เพื่อให้กำลังใจหย่าเสวียน “ไม่ต้องฝืนนะ เข้าใจไหม？ ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็ไม่ต้องวิ่งต่อ อย่างมากเราก็แค่เลือกตัวเลือกที่สอง ล็อคอธิการบดีไว้ในห้องก็ได้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย”

ครั้งนี้เสี่ยวเคอเป็นคนเลือกให้เธอเอง ตัวเลือกทั้งสามที่กว่อกว่อพูดมา ข้อแรกนั่นตัดออกไปได้เลย ตามจีบเกย์อย่างห้าวเทียนหน่ะเหรอ ไร้สาระสิ้นดี ‘ส่วนตัวเลือกที่สามนั่นก็...’ เสี่ยวเคอส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย ‘ไม่ได้ ไม่ได้ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้างวันนั้นแล้ว ฉันว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่’ ทางที่ดีอย่าให้หย่าเสวียนไปก่อเรื่องอะไรกับหลิงเฉินอีกเลยดีกว่า เลือกไปเลือกมา ก็เหลือแต่ตัวเลือกที่สองนี่แหละ

แต่ชี่หางนั้นก็ไม่ใช่คนที่ควรจะไปหาเรื่องด้วย “เฮ้ย ทางเลือกบ้าบออะไรวะ ！” เสี่ยวเคอก็ได้แต่ก่นด่าในใจ “นังกว่อกว่อมันให้ทางเลือกบ้าอะไรมาเนี่ย”

หย่าเสวียนกอดเสี่ยวเคอ “ไม่ต้องกังวลนะ ฉันเคยชนะการแข่งขันวิ่งระยะยาวมาแล้วหลายครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่เคยวิ่งฮาล์ฟมาราธอน แต่ห้ากิโล สิบกิโลฉันก็เคยวิ่งมาแล้ว และฉันก็มั่นใจว่าฉันทำได้” กว่อกว่ออยากจะให้ฉันขายหน้า แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด

“ยังไง” หย่าเสวียนพูดพลางปล่อยเสี่ยวเคอ “ฉันไม่มีทางแพ้กว่อกว่อแน่นอน”

“เฮียเหนียน เธอคือไอดอลของฉัน ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอ！” หว่านหยิงพูด เมื่อนึกถึงจำนวนถ้วยรางวัลที่หย่าเสวียนเคยได้รับมาแล้วนั้น หว่านหยิงก็มองเธอด้วยความชื่นชม

หย่าเสวียนส่งจูบให้หว่านหยิงอย่างมั่นใจ “ฉันก็เชื่อมั่นในตัวเองเช่นกัน ไปกันเถอะ การแข่งขันใกล้จะเริ่มแล้ว！” “โอเค”

พวกเขารวมกลุ่มกันและยืนในตำแหน่งที่จัดไว้ เพื่อจัดแถวให้ดีและช่วยวิ่งได้ง่ายขึ้น ทุกคนรู้ดีว่าการจัดแถวแบบมีประสิทธิภาพนั้นมีชัยไปกว่าครึ่ง

การแข่งขันฮาล์ฟมาราธอนครั้งนี้ มีผู้เข้าแข่งขันหกพันกว่าคน อาสาสมัครห้าร้อยคน และก็มีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยใกล้ ๆ มาร่วมให้กำลังใจเพื่อน ๆ ที่เข้าร่วมการแข่งขันด้วยเช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีแฟนคลับของนักกีฬาโอลิมปิก แฟนคลับดาราที่มาเข้าร่วมและแฟนคลับของผู้ชนะเลิศเหรียญเงินของการวิ่งมาราธอนเต็มรูปแบบด้วย สองฝั่งของเส้นสตาร์ทนั้นเต็มไปด้วยกองเชียร์มากมาย

เจ้าภาพขึ้นไปบนเวทีและกล่าวเปิดงาน เพื่อเป็นการเริ่มงานอย่างเป็นทางการ “กราบสวัสดีแขกผู้มีเกียรติ นักกีฬา และผู้ตัดสินทุกท่าน มิตรทั้งหลาย สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย ท่ามกลางอากาศดี ๆ ทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ พวกเราต่างมารวมตัวกันที่เขตใหม่ของเมืองเยว่…”

หย่าเสวียนเริ่มง่วงกับคำกล่าวเปิดงานของเจ้าภาพ แต่ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปนั้น เสียงนกหวีดก็ดังขึ้น ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต่างก็เตรียมตัวออกสตาร์ท เสียงให้กำลังใจนักกีฬาดังกระหึ่มมาจากทั้งสองฝั่ง และเธอก็นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมาให้กำลังใจเธอด้วยเช่นกัน

“หย่าเสวียน！ สู้ ๆ ！ หย่าเสวียน สู้ตาย！”

“หย่าเสวียนไว้ลาย สู้ตายสู้ ๆ ！”

เธอที่กำลังอยู่ในท่าเตรียมหันไปมองไกล ๆ ก็พบว่ามีเพื่อน ๆ ในเซคยี่สิบสองจำนวนสิบกว่าคนมาร่วมให้กำลังใจเธอ

“ว้าว ดูเพื่อนร่วมห้องของเราสิ！” ห้วยหมิงพูดออกมาด้วยความดีใจ “พวกเขาสุดยอดไปเลย！”

“แน่นอนอยู่แล้ว” หว่านหยิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเหลือบมองเจ๋อหนัน “หัวหน้าห้องอย่างเจ๋อหนันกับคุณชายอย่างห้วยหมิงเอ่ยปากแล้ว ทำไมจะไม่มีคนมาหล่ะ”

ใช่แล้วหล่ะ คนพวกนี้คือคนที่เจ๋อหนันกับห้วยหมิงเกณฑ์มาเชียร์หย่าเสวียนนั่นเอง

ห้วยหมิงรีบพูดออกมาเสียงดังโดยไม่ปล่อยให้หย่าเสวียนรู้ตัว “เฮ้ย เดี๋ยวก่อนหว่านหยิง！” “พวกเราเก็บเป็นความลับก่อนไม่ได้รึไง？”

หย่าเสวียนที่กำลังตื้นตันใจนั้น เมื่อได้ยินที่ห้วยหมิงพูดก็ถึงกับหัวเราะออกมา เธอตบบ่าห้วยหมิงและเจ๋อหนันเบา ๆ “ขอบใจมากเพื่อน ฉันจะทำให้ดีที่สุด และจะไม่ทำให้พวกนายผิดหวังแน่นอน”

“เฮียเหนียน ไม่ต้องกดดันตัวเองมากนัก พวกเราแค่รับคำท้าเฉย ๆ ” เจ๋อหนันส่ายหน้า “ถ้าเธอแพ้ เราก็พร้อมอยู่เคียงข้างเธอ ไม่ว่าเธอจะเลือกสารภาพรักกับห้าวเทียน หรือล็อคผู้อำนวยการไว้ในออฟฟิศของเขา...” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์สองครั้งก่อนที่เกิดขึ้นระหว่างหย่าเสวียนและหลิงเฉินแล้วนั้น เขาไม่คิดว่าเธอจะเลือกตัวเลือกที่สาม

“รู้แล้วน่า ไว้ฉันจะคิดดู” หย่าเสวียนตอบ “พวกนายพูดแล้วนะว่าจะไปสารภาพรักกับห้าวเทียนด้วยกันหน่ะ！” การมีเพื่อนดี ๆ แบบนี้เป็นเรื่องยากและหย่าเสวียนก็รู้สึกโชคดีที่มีพวกเขาอยู่เคียงข้างเธอ

“เดี๋ยวก่อน เฮียเหนียน！” เสี่ยวเคอยิ้มแล้วแทรกขึ้นมา “เธอพาห้วยหมิงกับเจ๋อหนันไปด้วยสิ ไม่แน่นะถ้าห้าวเทียนเกิดชอบคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้ขึ้นมา เขาอาจจะลืมเธอไปเลยก็ได้！”

สาว ๆ ต่างพากันหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ในขณะที่เจ๋อหนันและห้วยหมิงนั้นรีบกำหมัดและพุ่งไปที่เสี่ยวเคอทันที และตอนที่เสี่ยวเคอกรีดร้องออกมานั้นเอง เสียงปืนก็ดังขึ้น นักวิ่งทุกคนก็เริ่มออกตัว

และก็เป็นหว่านหยิงที่เริ่มรู้สึกตัวคนแรก และทุกคนก็วิ่งตามเธอไป “วิ่งสิวิ่ง！ คนอื่นนำกันไปหมดแล้ว！” หว่านหยิงตะโกน

เสี่ยวเคอวิ่งอยู่คนแรก ตามมาด้วยห้วยหมิงที่ตามมาติด ๆ

“ใครใช้ให้เธอออกไอเดียบ้า ๆ นั่นห๊ะ？” “เธอควรจะวิ่งให้เร็วกว่านี้นะ ถ้าฉันตามเธอทันเธอตายแน่！” หย่าเสวียนดึงเสื้อห้วยหมิง

“เฮ้ย เราเพิ่งจะเริ่มเอง จะรีบไปไหนหล่ะ” ข้อห้ามของการวิ่งระยะยาวก็คือ “ห้ามวิ่งเร็วตอนออกตัว” แพ้ชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กับดวงอย่างเดียว แต่มันอยู่ที่เทคนิคด้วยเช่นกัน หย่าเสวียนเองก็รู้ดี ในฐานะคนที่ชอบเล่นกีฬา

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป นักวิ่งจำนวนมากนั้นเหนื่อยจนหอบ

และเดินเร็วแทนวิ่ง

ภายในห้องพักวีไอพีของมหาวิทยาลัย ผู้ชายที่ดูแสนจะเอาแต่ใจกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาพลางชมการถ่ายทอดสดของฮาล์ฟมาราธอนผ่านทางทีวีจอยักษ์

“รวมคอลเลกชั่นงานออกแบบสำหรับกิจกรรม ฮาล์ฟมาราธอนเมืองเยว่ จากการประกวดการออกแบบต่าง ๆ อาทิ การออกแบบโปสเตอร์ กระเป๋าผ้า รวมไปถึงมาสคอตของงาน คุณหลิงเฉิน คุณว่ายังไงบ้าง？” เจิ้งเฟย หนึ่งในผู้ช่วยของหลิงเฉินถามหลังจากรายงานเสร็จ ในฐานะผู้สนับสนุนหลักของงานมาราธอนและของสนับสนุนทั้งหมดในงานอย่างหลิงเฉินยังคงนิ่งและเม้มปากแน่น